De roodstaartjes door de bjèten jagen.

Tussen het steenpuin in onze toekomstige tuin vertelde ik gisteren enthousiast over het speciale vogeltje met zijn mooie rode staart.  Ik spotte het tijdens het schilderen van mijn binnendeuren eerder die week.  Mijn echtgenoot kauwde zijn pistoletje met hesp verder en zei lacherig “een roodstaartje hé”.  Toeval leek me vijf uur later in het gezicht uit te lachen want op het feestje gisterenavond belandde ik bij een ornitholoog, althans dat maakte ik ervan.  Hij wist alleszins iets van vogels.  “Het gekraagde roodstaartje” zei de ornitholoog die ook psycholoog is gedecideerd.  (Pieter had het dus niet echt bij het verkeerde eind).  Ik heb dus een gekraagd roodstaartje in mijn hof.  En van het beestje naar het feestje. . . laat ons zeggen dat het een beetje uit de hand is gelopen.  Crimineel erover zou een betere benaming zijn.  Of misschien moet ik er gewoon over zwijgen, het gebeurt maar één keer per jaar dat het zo extreem is dat de volgende dag bijna volledig aan mij voorbij gaat.  Maar het was fijn.  Over vogeltjes gepraat, en over verre reizen maken.  En iemand schatte mij 32 jaar.  Die kreeg nog weinig aanspraak de rest van de avond, tenzij commentaar op zijn inschattingsvermogen.  Er waren ook nuchtere mensen.  Ergens in de minderheid. 

Mooi hé.