Duud en duud en duud! Hoofdstuk 2

Misschien moet ik stilaan beginnen aanvaarden dat deze sanseveria nu echt dood is.  In plaats van krampachtig telkens opnieuw de verschillende plantenonderdelen in de aarde te proppen, zou ik ze beter in de vuilbak kieperen.  Het is ook zo’n irritante sterver.  Telkens ik de verschillende beentjes hoopvol terug in de aarde duwde om hem daarna vlug wat water te geven moest er altijd wel één beentje terug omvallen om zo een berg aarde door de keuken te katapulteren.  Anyway. . . dood dus. . . Eén van mijn orchideeën daarentegen, die geeft weer teken van leven.

Deze kan ik dan ook maar in één keer afschrijven.  Planten die hier terechtkomen mogen al hun testament beginnen schrijven.  Ik woon in de palliatieve afdeling van de plantenkliniek vrees ik.

Er bestaat zoiets als Studio100-TV.  Inderdaad, ik wist dat nog niet, en ik ben al bijna twee jaar moeder.  Ineens draaien ze de samsonliedjes die je hoorde toen je als kind stil mocht naar de televisie kijken als je ouders op zondagochtend aan het uitslapen waren.  Samson die had toen nog zijn eigen afbeelding niet.  Hij zat in zijn mand en maakte irritante spelfouten.  In de afbeelding van Samson lijkt hij precies iets actiever.  Hij gelijkt ook helemaal niet op de mandhond.  Zijn haar is korter en je ziet eindelijk dat hij een staart heeft.  En hij kan lopen.  Samson on speed.

“Acht” dat kenden we dan wel weer.  The Armstrong and Millershow blijft één van mijn favoriete comedyprogramma’s.  Vooral “Mammoth, you like mammoth?”

Als we ’s ochtends nog half slapend uit ons bed komen is het hier ook soms mammothpraat “Koffie?” “Hmmm”.

http://www.youtube.com/watch?v=hb0ef6NhY74

In onze badkamer is er een ledlamp geïnstalleerd boven de spiegelkast.  Ik noem het “de lamp der confrontatie”.  Vreselijk!  Als het aanligt zie je elk stipje, puntje, lijntje, rimpeltje dat op je gezicht te bespeuren valt.  “Maar ik wou zeker voldoende licht, ik haat het als ik niet genoeg zie in de badkamer”.  Het meisje in Sax dacht er waarschijnlijk het hare van toen ik dat zei.  Je zou voor minder de relevantie van fond de teint beginnen begrijpen.

“Baby en Peuter”: mijn huidige lectuur als ik voor de zoveelste keer gezegd heb “mama zegt wanneer je van je stoeltje komt!”  Kinderen met karaktertjes bestonden in de tijd van “de moderne huisbibliotheek” ook al blijkbaar.  In die tijd was het blijkbaar nog geen probleem om onderzoeken van poedelnaakte kinderen in verschillende fotostappen af te beelden. Doe je dat nu, je hebt een proces aan je been.  Volgende boek in deze reeks: “Binnenhuis- en balkonplanten”.  Oh yes.