Jani Kanagelslak-nie

“Zonder nagellak voel ik me naakt” kopt het magazine van Het Nieuwsblad.  Er waren tijden dat ik ook dagelijks nagellak droeg (in de tijd dat de dieren nog spraken): blauw, zwart, rood met pinkeltjes, bordeaux, donkerbruin, paars, doorzichtig met glitters, wit met een glanslaagje. . . net als verschillende haarkleuren heb ik het ongeveer allemaal gehad denk ik.  Ok, ik spreek hier wel van 15 jaar geleden,  mezelf als 16-jarige.  De tijd dat we dachten dat we alles wisten, ondertussen weten we het nog steeds niet.  De laatste keer dat ik mijn nagels liet lakken was op één van onze wijvenweekendjes.  Knalroze uiteraard.  En laat dat nu net niets voor mij zijn, roze nagellak bijgot.  Nagellak op zijn geheel eigenlijk.  Hoe ik er vroeger in slaagde om die nagels van mij een kleurtje te geven, misschien lag het aan de zeeën tijd die ik toen had om zoiets te doen, met veel herprutsen en herbeginnen.  Ik verkak zo’n dingen, nagellak komt op mijn vingers terecht of vanaf dat zo’n kleurtje erop staat moet er altijd een stukje terug afbreken.  Toch gluur ik soms stiekem naar mooi gelakte nagels.  Ik ben ook wel een beetje jaloers op mensen met mooie handen en mooie nagels. Velen hebben zo’n frêle, slanke handen die er zo zacht uit zien.  Die van mij mag je gihanden noemen, kolenschoppen, de meeste mannen die ik ken overtref ik.  En grote handen, die moet je toch niet gaan accentueren met felle kleuren?  Zeg het nen keer Jani Kazaltis! “Oh my god, meisken, ge gaat die berenklauwen toch niet gaan lakken zeker?”  Merci Jani, weer een werk gespaard.