Poetin en Bush

We kunnen elkaar hier nogal eens op stang jagen.  Aangezien we beiden vatbaar zijn voor catchy liedjes  “Ah, ‘tis kabouter Plop op TV.  De kabouterkermis staat weer in het bos!  Olei!” of “Wickie De Viking, hey hey Wickie, Wickie Wickie Hey!”  Fucking Viking.  Het is niet eens een mooi tekenfilmpje.  We hoorden het gisteren nog nascanderen door de babyfoon.  Aan de andere kant kan ik ook cranky worden als er voor de tweede keer Foo Fighters gedraaid wordt op stubru en mijn lief mij daar nog eens op wijst.  Geen Foo Fighters-liefhebber ik.  Als enige op de wereld.  Ik weet het.  Sommige nummers heb je beter ook helemaal niet in je hoofd, zoals Wuthering Heights van Kate Bush.  Niemand kan zoiets zingen zoals het hoort, echt niemand.  Het is zelfs in de auto niet gepermitteerd om dit mee te zingen, ik vermoed dat het sterretje in mijn voorruit vlugger zou doorbarsten dan gedacht.  Ik versta er ook totaal de tekst niet van “it’s true, it’s me, oh katy, oh come home now” of zoiets.

Over sterretjes in de voorruit, ik zag de meneer in de autokeuring deze morgen daar eens over wrijven, dacht bij mezelf. . .”shit, dat komt hier niet goed”.  Hij dacht hetzelfde toen hij mijn auto niet eens kon starten.  Ik moest hem zelf uitleggen dat hij de embrayage moest induwen alvorens op de startknop te duwen.  Bleek die kerel geen West-Vlaming te zijn en moest ik dan zelf gaan nadenken over het mooie woord voor embrayage.  “De koppeling ingeduwd houden!” riep ik naar de beschaamde autotechnieker.  Een beetje leedvermaak borrelde op.  En een beetje compassie ook.  Dat heet dan weer medelijden in het schoon Vlaams.  Ohja, en Poetin was daar nergens te bespeuren deze keer. . .