Pompoen Stompoen

Een nachtdienstweekend staat garant voor een typische maandagmiddag waarop ik thuiskom met een slaapgebrek en de bijhorende crankyness.  Tegelijkertijd is er het “yeah, vanavond mag ik terug in mijn eigen bed slapen”-gevoel, wat veel goedmaakt.  Vandaag mocht ik bij thuiskomst al starten met het samenrapen van mijn compostvat, daar ligt mijn verterende compost open en bloot te stinken.  De roofing van ons tuinhuisje mocht er ook aan geloven en tuintafels horen misschien echt wel niet meer buiten nu, alleen jammer dat we dat te laat beseffen.  Op de koop toe had ik mezelf voorgenomen om een nieuw receptje uit te testen.  Een simpele quiche met pompoen en aardappelen.  Niet teveel werk.  Dacht ik. . . sommige bevelen in het recept waren minder evident. (De evidente heb ik weggelaten)

Kook de aardappelblokjes gaar in zoutwater en giet ze af.  Bak intussen het bladerdeeg 10 minuten blind in een ingeboterde bakvorm.

Het begon al goed.  Blind bakken? Say what?  Kijk, dat zijn nu de dingen die mij een slechte kokkin maken.  Ik begrijp niet waarom ze daar “blind” bijzetten.  Kunnen ze het niet gewoon benoemen zoals je het moet doen.  “Leg dat in die bakvorm en zet dat in de oven” wat is het verschil nu, al die overbodige informatie?!

Bak het spek aan in olijfolie, voeg de pompoenblokjes en de paprika toe en laat 5 minuten meebakken.

Spek aanbakken: cava nog, maar een pompoen verwerken, holy crap.  Het recept houdt er geen rekening mee dat een pompoen keihard is en je daar dus niet zomaar eventjes blokjes van gaat snijden.  Neen, een pompoen dat moet je butcheren.  Je moet om te beginnen over een goed groot mes beschikken, wederom niet in mijn keukenalaam aanwezig, dus werd het prutsen.

“Maar alléé, beschik jij niet over een goed groot keukenmes?” Jajajajaja, ’t is al goed.  Neen, ik heb dat niet.  Koop er mij één hé, dat kan ik beter gebruiken dan zo’n commentaar.  (zie je, zo werkt dat, die crankyness op maandag na de nachtdienst, beware!).

Eens ik de oranje steen in stukken gesneden en ontpit had was hij daarmee nog niet geschild.  Laat dat nu nog het ambetantste van heel het pompoengedoe zijn, de pel erafkrijgen.  Godver zeg, stukken pompoenschil vlogen in het rond want dat laat zich niet in één keer schillen zoals een appel of een smoutzachte peer.  Pompoenschil in mijn haar, op de grond, tegen alles dat in de weg stond.  Jongens toch, ik vermoed dat dit een werkje is dat je in de hel ook voorgeschoteld krijgt.  De duivel zet het waarschijnlijk op je activiteitenplanning “chop! loser! chop!”

En de paprika liet zich al helemaal niet schillen want die was ik vergeten.

Meng de aardappelen onder de pompoenmassa en doe dit in de taartvorm

Oh handig.  Tot je begint te gieten met de pompoenmassa en je nog een halve kom overkomt terwijl de taart al boordevol ligt.  Een tweede bladerdeeg afbakken dan maar.

De rest van het recept wees zichzelf uit, gelukkig maar want de frustraties waren al meer dan voldoende opgelopen.  Zeker als de oranje brokken begonnen te vlekken op het wit van mijn keuken.  Strontpompoen!

Soit ik kreeg twee quiches voor de prijs van één. . .

en hopelijk smaakt het straks.