Dirk en het zandmannetje

De voorbije kerstdagen waren a-typisch.  Zoals ieder jaar tracht ik rond de kerstdagen te werken en thuis te zijn met oudejaarsavond/nieuwjaarsdag aangezien we dan meer plannen maken.  Dit jaar was het echter heel extreem met het niets plannen.  We waren kerstavond zelfs een beetje uit het oog verloren in die zin dat we om 15u beseften dat we eigenlijk niets in huis hadden om te eten.  Het hoogtepunt van zielig werd bereikt toen ik de lokale SPAR binnenging achter “iets zonder al te veel werk om klaar te maken”.  We waren namelijk allebei doodmoe na de helse nacht van maandag op dinsdag.  Kerststorm Dirk had ons nogal uit onze slaap gehouden als in: we durfden niet te slapen omdat we dachten wakker te worden zonder een dak boven ons hoofd.  Om 23u30 lagen we beiden verschrikt te luisteren naar wikkelende dakpannen en krakende rolluiken.  Ik zag in mijn gedachten al helemaal voor me hoe mijn bloembakken de lucht inzwiepten en zo de pas herstelde voorruit van onze wagen molesteerden.  Zo erg dat ik besloot om op te staan en diezelfde bloembakken binnen te halen.  Het had al de hele tijd geklonken alsof we ons aan een slagveld mochten verwachten, maar toen we onze voordeur openden leek al bij al mee te vallen.  Dirk was luidruchtig maar niet geweldadig.  Ik had eerder die week boterhammen buiten gegooid voor de vogels (die niet eens de moeite gedaan hadden om ze op te pikken, de vogeltjes in Afrika zouden het moeten zien zeg!) maar die bleken geen centimeter verschoven.  In mijn pyjama met mijn winterbotten trotseerde ik Dirk de storm samen met mijn liefste, kwestie van aan relatiebinding te doen, het kan tellen, de één haalde bakken binnen, de ander trachtte ze een plekje in de gang te geven.  We besloten om toch beneden te gaan slapen omdat de wind zo extreem lawaaierig was zo vlak onder het nog-niet-geïsoleerde dak.  Ook al was ik doodmoe, veel werd er niet geslapen (nèèn, stop met zo’n dingen denken, ik bedoel het letterlijk).  De volgende avond, kerstavond 2013, werd er dus ééntje van Casa Di Mama en om 21u30 in ons nest nadat we beiden al een aantal keer het zandmannetje hadden moeten wegjagen.  Uiteindelijk namen we hem dankbaar mee naar bed waar het toch zooo stil was in vergelijking met de nacht ervoor.

En een pizza op kerstavond. . . het is een keer iets anders!