Gepratel en getruzzel

– Telefoneren met iemand terwijl je die persoon tegelijkertijd ziet in de verte.  Ik hoor nooit wat ze zeggen omdat ik zo danig probeer te kijken naar wat ze zeggen.  Dan eindig ik met een waardeloos telefoongesprek waarvan ik de helft niet heb begrepen of ik kan me niet meer herinneren wat ik juist geprateld heb.

– Ilja die uit drie carrousels de oudste kiest “met de bootjes mama, kom, mama, naar de bootjes” en ik die toegeef, want zijn gezicht alleen al is goud waard als hij plaats neemt in zo’n ding.  Dan laten ze nog eens de truzzel (“de floesj” zoals ze in Leuven zeggen) in zijn gezicht zwieberen en het enige dat hij doet is giechelen van plezier en wij maar roepen “pak hem maar!” Tegelijkertijd met de tien andere ouders die hetzelfde roepen naar hun kinderen uiteraard, alleen hebben die kinderen wèl begrepen dat het geen kietelding is.  Het rare is, als ouder ervaar je evenveel een strijdgevoel als je kind dat ding probeert te pakken, gewoon omdat je jezelf nog steeds herinnert hoe machtig het was als je de truzzel had.  De papa die naast me stond kon zijn triomferend gezicht alleszins niet verstoppen toen zijn zoon hem pakte.  Ik was blij in zijn plaats.

– Eindelijk een afgewerkte keuken hebben, waarbij de dampkapbuis weggewerkt werd en we tijdens Dirk-stormen niet meer naar zo’n freaky bewegende buis moeten zitten kijken.  Ik zag ook ooit een dikke zwarte spin via de ruimte naast die buis kruipen, jukkie.  Doet me weer onze Marbel missen.  Vroeger hield ik haar in de lucht bij zo’n  vies dier, als ik geluk had merkte ze het op, als ik nog meer geluk had deed ze moeite om eens een poot uit te steken zodat ze hem kon trachten te pakken.  Een spin, dat kraakt precies nog tussen kattentanden.

– Beseffen wat je tekort komt als het eens kapot is.   Mijn haardroger was al een tijdje aan het tegensputteren, pas toen hij begon te stinken naar verbrandigheid wou ik toegeven dat het misschien tijd was om het ding te vervangen. Ik dacht altijd dat mijn haardroger niet echt van belang was, ik laat mijn haar meestal “aan de stake” (aan de lucht) drogen, maar sinds ik mijn haardroger in de vuilbak heb gegooid naar het containerpark heb gebracht (u-hum) blijk ik het luidruchtig ding ongelofelijk te missen.  Het eigenaardige aan haardrogershoppen zijn de prijsverschillen die daarop zitten.  Dat varieert van 19 euro tot 69 euro.  En dan al die extra stukken die daarbij zitten.  Ik weet niet eens wat het verschil is tussen al die opzetdingen.  Veel kastvulling of minder veel kastvulling.  Zoiets?