en in mijn gedachten gaat het van “na na na na”

Hij zegt nooit veel, mijn osteopaat.  Ja, ik zeg “mijn”, als je voldoende gaat mag dat.  Als ik toekom wil hij me steeds een hand geven.  Hij maakt het echter een moeilijke opdracht, doordat ik linkshandig ben draag ik altijd mijn affairen (handtas, gsm, sleutels) in mijn rechterhand.  Ik moet dan altijd de hele boel van hand versteken alvorens ik die van hem kan schudden.  Waarom doet hij dat eigenlijk, zo een hand geven als je binnenkomt?  Dat gaat mij precies niet goed af.  De eerste keer deed hij het ook niet echt duidelijk.  Hij stak zijn hand uit, maar precies niet zoals je zou doen als je iemand een hand wil geven.  Hij hield hem zo dicht bij zich, als een gierige handenschudder.  Ik dacht de eerste keer dat hij mijn handtas wou aannemen, dat zorgde voor een awkward moment, want het is maar stom als je daar staat je handtas uit te steken terwijl hij eigenlijk gewoon mijn hand wilde schudden.  Hij heeft mij vandaag gefixed.  Ik hoef niet meer terug te gaan.  Mijn nachtrust is er alleszins ferm op verbeterd.  Ik kon mijn ogen niet geloven het voorbije weekend, de zaterdag had ik tot 7u45 geslapen.  Dat moet meer dan een jaar geleden zijn.  Het feit dat hij nooit veel vertelt zorgt eigenlijk nooit voor ongemakkelijke stiltes.  Ik hou wel van stilte.  Zeker als een vreemde man over je hangt om je bekkenspier los te krijgen.  Ik zeg niets, hij zegt niets. Tijdens die stiltes fixt hij mij.  En grolt mijn buik.  Door de radio in de wachtzaal schalt “Vlammetjes” van Guido Belcanto.  Ook dat maakt het niet ongemakkelijk.  Wij praten gewoon niet veel, de osteopaat en ik.