The contracts are drawn up, the ring is locked upon the finger

Je leert iemand beter kennen via de mensen waarmee hij zich omringt.  Het zou een spreuk van de bond zonder naam kunnen zijn, ik weet het niet, ik zeg het maar zoals ik het denk.  Gisteren leerde ik veel vrienden en familie kennen van mijn broer en zijn vrouw.  Vrouw, want ze kozen voor het huwelijk gisteren in de prachtige ridderzaal van Het Gravensteen.  We zien elkaar niet veel, mijn broer en ik.  Toch is de relatie goed, hoe verschillend onze levensstijl ook is.  Door de fysieke afstand ontstaat er hoe dan ook een relationele afstand, zo ken ik weinig van zijn vrienden, of van de familie van zijn prachtige Tine.  En dat maakt trouwfeesten leuk, toen we gisteren in het restaurant toekwamen mochten we aanschuiven, iedereen zat door elkaar, de getuigen zaten bij onze ouders, hun partners zaten bij ons, de schoonbroer zat naast de fotograaf.  Het stak niet nauw, en de chille sfeer die er altijd is als ik met mijn broer en Tine afspreek zette zich gewoon verder tijdens hun huwelijksfeest.  Er wordt niet geoordeeld, iedereen praat er door elkaar, geen intriges.  Gewoon gezellig samen.  Lekker trouwen, drinken, eten en feesten.  Ik weet dat dit was wat ze wilden en ze zijn erin geslaagd om het te doen werken, gewoon door zichzelf te blijven.

Het heerlijke eten in De Vitrine was van topkwaliteit en de bediening was excellent!  Want bediening maakt toch zeker 1/4e van je restaurantbezoek vind ik.

Ok, er was misschien iets teveel van het bovenstaande glas.  Dat moet ik toch wel toegeven, maar daarom ga je op hotel.  Zodat je niet hoeft te tellen hoeveel keer de ober al bijschonk.  Which was quite a lot!  De hotelkamer die ik maanden geleden reeds boekte bleek eigenlijk een studio te zijn, al hebben we daar weinig gebruik van gemaakt.  Bij de aankomst plofte ik in bed, ik maakte nog net gebruik van oogreinigingsdoekjes om daarna in een woelige slaap te vallen.  Ik vermoed dat de combinatie zovirax/cava het woelige mee veroorzaakt heeft.  Of misschien toch het niet tellen van de glazen.  Er werd al een espressomachine gespot in één van de keukenkastjes, dat zorgde er toch voor dat de prut, in mijn ogen deze morgen, misschien iets opklaarde.  Er was koffie, ze moest alleen nog gezet worden.

Na het enorme gepruts om een koffie te verkrijgen trok ik mijn echtgenoot zijn jeansbroek aan om naar de ontbijtzaal te gaan.  Ik was mijn verse broek namelijk vergeten in te pakken.  Net als mijn pyjama.  Dat zat nog goed zo’n boyfriendjeans, niemand die iets gemerkt heeft, ook al had er ik 20 cm van moeten overplooien onderaan.

Ik was te tam om een foto te nemen van het heerlijke ontbijt.  Dat zegt genoeg.

En nu chillaxen.  Luieren, want veel productiefs staat er niet meer op het programma vandaag. . .