Like sand through the hourglass, so are the days of our lives

Er werd een potje yoghurt weggegooid daarnet.  Was sinds de 8e februari over datum.  Ik moet eerlijkheidshalve altijd nadenken over welke datum we juist zijn.  Ik dacht dat we al de 15e ofzo waren.  Bleek het nog niet zo drastisch over tijd te zijn.  Ik had het moeten weten, Valentijnsdag is nog niet gepasseerd, silly me!  Euhh, Valen-wat? De dag dat onze (schoon)zus verjaart, meer is dat niet voor ons.  De dagen vliegen voorbij.  Dat sommige dagen gewoon aan mij voorbij gegaan zijn wijt ik aan de zware “feestdag” van vrijdag.  Ik stal een foto van iemand op het internet.  The happy couple:

Mooi toch.  En zie dat haar.  Blij dat ik er niet bij moest zijn toen ze daarop zat te wachten!

Zaterdag verliep in een waas.  We pikten ons klein monster op dat meteen terug aan zijn middagdut mocht beginnen.  De moeder deed mee.  Ik moest me echt uit bed sleuren nadat ik anderhalf uur bijgeslapen had.  Ik ging zeker nog een uur blijven liggen.  Ken je dat, ik blijf altijd maar opnieuw in slaap vallen, ik droom verder mijn droom en in de droom zelf sta ik dan zogezegd op en blijken er allerlei eigenaardige dingen gebeurd te zijn.  Tot ik tijdens het dromen besef dat ik eigenlijk niet wakker ben en mezelf echt moet wakkerschudden.  Vreemd vreemd.

’s Avonds kwam Pieters’ petekindje/nichtje overnachten.  Altijd leuk als er een kindje komt slapen.  Zeker als het kind ouder is, goedgemanierd en die van ons alles achter doet.

Op zaterdagavond in de zetel met een potje chips, meer moet dat niet zijn toch?

Zondag bleef tam.  Ik was nog steeds niet bekomen van vrijdag.   Wreed toch, zo lang moeten recupereren.  Ik steek het op de zona.

Maandag ging ik werken.  Jaja, ik werk ook nog, je zou het soms niet weten.  In de namiddag, die ik onverwacht vorige week vrij kreeg wegens omstandigheden, poetste ik.  Voor het eerst in enkele dagen was ik weer actief.  Het was te zien aan de kleur van het water.  Soms denk ik dan:”Oh was ik maar even daadkrachtig in mijn huishouden als in andere dingen.  Afspraken maken om koffie te gaan drinken, bloggen, sociale contacten onderhouden, daar blijk ik veel minder duwtjes in de rug voor te moeten krijgen”.  Even later denk ik dan alweer bij mezelf “naah, ik ben nu eenmaal zo, het kan er nu ook niet meer op verslechteren zeker?”  Als ik dan Miss Carrie haar voorraadkotje bekijk op haar blog dan lijkt het me zalig dat je niets aan de kant moet schuiven om aan iets anders te geraken.  Of dat je niets moet opvangen dat uit het rek dondert als je er nog iets tracht bij te proppen.

Vandaag bracht ik “Het pedagogisch project rond de sociaal-emotionele ontwikkeling” van Dosen naar een vriendin die het nodig had voor een sollicitatie.  Ze woont niet zo dichtbij maar kreeg in één jaar tijd twee baby’s wat mij officieel mobieler maakt dan haar.  Zeker omdat ik in de voormiddag geen peuter meer bij me heb.  Amaai, maar zo’n kleine baby van nog geen 3 kg daar is toch weinig pak aan. (Zo’n baby bevindt zich trouwens volgens het pedagogisch project in de adaptatiefase, interessant zeg).  Ik zou toch weer serieus moeten wennen moest er hier weer zo’n kleintje in huis komen.  Er zou ook een adaptatiefase zijn denk ik.

Ik hield me (bijna) netjes aan de snelheid.  Maar 70 km per uur, 10 km aan een stuk, dat gaat traag vooruit zeg ik u.