Zon, zweet en Leffe Royale

Onze huisvuilzakken werden vanaf 1 maart 0,30 eurocent duurder. Ik begrijp niet zo goed dat een gemeente als de onze, niet zo superklein vind ik dan, nog steeds niet met vuilniscontainers werkt. Al sta ik niet te popelen om zo’n diep ding uit te kuisen, toch lijkt het mij veel beter voor het milieu. Er is wèl al een app om je te waarschuwen dat je je vuilniszak niet mag vergeten buiten te zetten. Dat dan weer wel…net alsof er al jaren een afvalkalender is, die in feite even handig is.

Het weekend werd eventjes in de war gestuurd doordat ik een zieke collega ging vervangen op zaterdagnacht. Ik wist dat ik reserve was op zaterdag, maar in de bijna 12 jaren dienst werd ik nog maar één keer opgeroepen. Dus dat leek me wel safe. Soit, mits een aanpassing en wat hulp van de grootouders bij de opvang konden de meeste van onze plannen alsnog doorgaan.

Zondagmiddag werd er volle bak van het mooie weer genoten.

We bestegen De Kwaremont, mèt buggy. En we kwamen hem terug naar beneden gesloft. Nog steeds mèt buggy. Eens beneden namen we een aardeweg en konden we hond (van onze vrienden, wij hebben enkel een kat die ook wel eens graag op stap gaat, dat ook wel) en kind los laten lopen zonder dat we telkens door auto’s en wielertoeristen werden “gestoord”. Dat de grootste van de twee in een modderplas viel namen we erbij. Dat ik zelf, tijdens het foto’s trekken ook in zo’n modderpoel tertte zeg ik er even terloops bij.

Ilja, zijn peter, peters’ zoontje en de hond. Vier om te zien.

’s Avonds genoot onze achterbuur ook van het mooie weer. Vanaf het even kan stijgen ze op met hun parapenten. Sommige van hun medevliegers doen stunts wat soms hallucinante taferelen oplevert, een beetje spektakel in onze achteruit, het moeten niet altijd zwermen spreeuwen zijn.

Een leuk kaartje fleurde het weekend nog meer op. Het staat geweldig goed op onze improvisatieschouw (lees: een tafel die gewoon voor de schouw staat in afwachting van een hout/kolen/pellet/we zullen wel zien-stoof).

Maandag was het dan alweer werkdag, een redelijk emotionele dag waar ik niet over ga uitweiden. Als begeleider bij personen met een verstandelijke beperking moet je steeds professioneel zijn, maar sommige gebeurtenissen kruipen toch onder je vel. En wij zijn ook maar mensen, die werken met mensen, dus het moest even doorgespoeld worden gisterenavond.

Het is helemaal niet zo dat ik alcohol nodig heb om een zware dag te verwerken, ik had gewoon zin in een lekker biertje en het heeft gesmaakt!

Deze spotte ik vanmorgen al in de krant en werd meteen doorgestuurd naar mijn liefste. Bij ons is het omgekeerd in het vliegtuig, ik moet zijn hand vasthouden. Mijn echtgenoot heeft vliegangst maar ging toch al heel vaak met mij mee citytrippen. We kunnen niet echt van okselvijvers spreken als we landen, we spreken van okselzeeën. Het angstzweet drupt hem van onder de oksels tot op de onderste boord van zijn t-shirt. Ooit zat een bende kleine kindjes hem aan te staren omdat ze maar niet konden begrijpen waarom hij zo bang was. Dus vliegen met een peuter en een vliegangstige echtgenoot zie ik momenteel nog niet zitten, deze zomer trekken we er met de auto op uit.