Weggegooid met het vruchtwater

Sinds wanneer het zo is, ik vermoed -cliché, maar clichés blijken toch heel vaak te kloppen- sinds het ontdekken van het moederschap, dat ik veel van mijn negativiteit heb laten varen.  Rondom ons ken ik mensen die het negatieve in de dingen heel vaak belichten.  Ze hebben ook wel meestal gelijk dat ze die dingen belichten, ik noem ze voor het gemak de criticasters.  Ze zijn kritisch.  Over alles.  Dat maakt hen scherpzinnig, vol betere ideeën.  Doordat ze kritisch zijn, staan ze misschien iets bewuster en daarmee ook verder in het leven dan ik.  Ik ben eerder chill, op mijn gemak en ik trek me van weinig dingen aan.  De laatste jaren leerde ik vooral dat situaties de neiging hebben om vanzelf op hun pootjes te vallen en indien ze dit niet doen,er gerust hulp mag gevraagd worden aan iemand.  Vermoedelijk doordat ik weinig tegenslagen gekend heb.  Ik ben niet getekend door het leven, dat ik daar blij om ben hoef ik niet uit te leggen.  Maar rondom mij zie ik mensen hollen, rennen, negatief zijn, geen tijd voor niets hebben.  En dan kan ik het niet laten om te denken “doe eens rustig, je komt er zo ook wel”.  Ik vermoed dat zoiets zeggen olie op het vuur gooien is dus zeg ik meestal niets.  Het klinkt alsof ik lamme goedzak ben, nee, ik laat de dingen mij minder raken dan vroeger en ik geniet van de kleine dingen in het leven.  Mijn zoon die ligt te snurken als ik hem nog eens ga toedekken voor ik ga slapen, een roman waarbij ik mezelf moet dwingen om hem neer te leggen omdat mijn ogen dichtvallen van de slaap.  Een nieuwe chocopot opendoen en de eerste koffie in de ochtend.  Mijn echtgenoot, samen zingend met onze zoon terwijl de badrituelen verlopen.  Het leven is hier en nu.