Schouderklopje voor mezelf.

Een maand.  Exact 4 weken was het geleden dat ik nog eens ging lopen.  Het resultaat: 3 kg verdikt en een mailtje van Runkeeper dat ze mij missen.  Het was het mailtje dat mij over de schreef trok om er nog eens werk van te maken.  Ok, neen, het was die 3 kg.  Laat ons zeggen dat koekjes, chips, barbecue vlees, pudding, taarten, snoepjes en pralines misschien ook aan de basis liggen, in combinatie met de couch potatoe-mentaliteit, teveel regen of teveel zon en een kind dat niet meer naar school gaat tijdens mijn loopuurtjes.  “Genoeg excuses” dacht ik vanmorgen.  Ik ging voor de volle 7 km en wonderbaarlijk genoeg moest ik niet steken om thuis te geraken.  Het ging nog steeds even goed en alles was hetzelfde gebleven:

6u30: De spuwende ganzen waren er nog steeds.  Lekker spuwend als altijd.  Ook een goeiemorgen.

Zo zie ik eruit na 1 km.  De planten in de berm slaan tegen mijn blote kuiten en laten een spoor van dauw na.  Verfrissend!

    

De koeien staren mij aan:”Ben je daar terug?”.  Ook de schapen lijken verwonderd me te zien.  Zwarte schapen zijn ook echt wel zoveel cooler dan witte.  Als ik ooit reïncarneer in een cafébazin dan noem ik mijn café “Het Zwart Schaap”.  Gratis pintje voor alle bloglezers!

 

De kerk komt in zicht.  In de fabriek zijn ze aan het werk.  Bij de brandweer is het echter stil.  “Alle deurtjes zijn dicht!” Zou Ilja hier roepen moest hij mee zijn.

De zon is ondertussen ook al komen piepen.  Zalig!

Hier kan ik tussen de mais linksaf slaan om een shortcut te nemen.  Ik doe het niet en hou dapper vol voor een extra 500 meter.

Minderen van vaart, we naderen de bebouwde kom….

De zon verdoezelt mijn roodaangelopen gezicht!

Owla, zorgen dat ik niet geflitst word.  Hoh!  I’m so funny.

Ik krijg goesting in cola.  Hoe zou dat toch komen?  Zie je mij lopen?  Mijn schaduw ziet er alvast slank uit.  Nu de rest nog.

Hier wonen mensen die ik ken.  Ze slapen duidelijk nog.  Dat ze gelijk hebben, het is ondertussen 6u45.

Na 5 km ben ik terug bij de brandweer.  Het heeft echt heel lang geduurd voor ik doorhad dat de ramen tegelijkertijd ook de nummers van de garage waren.  Van ver is het echter overduidelijk.  Op de foto ernaast ziet het eruit alsof ik onderweg een tand ben verloren.  Ik hoop eerder op 500 gram.

Uitgezonderd fietsers.  En de lopers?

Het laatste dier op de looproute.  Soms loopt dit paard van de buren volle bak met mij mee in zijn wei.  Vandaag is het blijkbaar te tam.

Bij thuiskomst druppelt er zweet langs het topje van mijn neus naar beneden.

Ik heb de slechte gewoonte om mijn schoenen af te schoppen en de linten niet los te maken.  Telkens een frustratie op het moment dat ik ze terug wil aandoen.

7u15 mijn echtgenoot komt beneden. “Ah ga je gaan lopen?”