zwanger – Shout your heart out

september 13, 2015

Hairy Scary

op elke trede van de trap na drie dagen niet stofzuigen
op mijn kussensloop, elke ochtend en elke avond
op mijn trui
in Linus’ kraagje, zowat elke keer als we geshnuggled hebben
in de boekentas van Ilja als ik de orders van de juf zoek
op mijn jas
in de brooddoos van mijn echtgenoot nadat ik liefdevol zijn boterhammetjes heb gemaakt (I know, perfect housewife….me…)
in Linus’ pamper bij het verschoningsmoment
op mijn schoenen
in het badwater van Ilja, in het badwater van Linus, in mijn eigen badwater
in de lavabo telkens ik de haarborstel durf boven halen
in de spinnenwebben die aan mijn autospiegel hangen

Overal. Haar. Niet te doen. Het is -volgens mijn kapster- volstrekt normaal om postnataal haar te verliezen en enkele maanden na mijn eerste bevalling schreef ik al een gelijkaardige post, maar hell zeg. Ik geloof niet in vitaminekuren maar nadat ik zowat dagelijks drie tot vijf volle handen haar in de vuilbak deponeerde ben ik twee maanden geleden toch gestart met Priorin. Baat het niet dan schaadt het niet, dacht ik. Maar voor hetzelfde geld doet dat dagelijkse bruine pilletje helemaal niets en herstelt mijn haar zich vanzelf. Ik ben alleszins nog niet kaal, al voelt het wel raar om een fijner staartje te hebben. En elke keer ik een berg haar tesamen veeg moet ik inwendig toch een klein beetje wenen en gaan er panikerende, dreigende stemmetjes in mijn hoofd van “Dat is hier niet normaal hoor. Wanneer gaat dat stoppen? Je gaat kaal worden. Dit komt niet goed. Binnenkort mag je om een pruik gaan!” en dan kijk ik in de spiegel en zie ik…dat het voorlopig nog steeds goed meevalt met dat haar van mij. Als ik maar eens bij de kapper zou geraken om die grijsjes weg te kleuren…

mei 1, 2015

Deze chiller ging eens bevallen…

Ohja, het geboorteverhaal wil ik zeker nog eens kwijt. (Wie niet van VijfTv-verhalen houdt: stop nu maar met lezen.) Al is het maar omdat het nog zo vers in mijn geheugen ligt en ik het graag neerschrijf voor het een beetje met een keer verdwijnt. Net zoals zoveel andere dingen die ineens vervaagd lijken.

De uitgerekende datum werd overschreden op maandag 20 april. Waar ik al de hele zwangerschap dacht dat ik vroeger ging bevallen -de nestdrang was echt aanwezig deze keer, het bestaat dus wel degelijk- bleek na de eerste monitoring en een onderzoek dat het helemaal nog niet gunstig was om op 20 april te bevallen. De gynaecoloog zag de ontgoocheling in mijn ogen, mijn courage was het weekend ervoor helemaal de dieperik in gegaan omdat ik zo enorm vermoeid was die laatste week. Ik sliep waar ik stond. De paasvakantie zal er misschien ook niet veel goed aan gedaan hebben. De baby bleek al meer dan 4 kg te wegen volgens de echo. We kwamen overeen om de woensdagavond de bevalling in te leiden indien die niet natuurlijk op gang was gekomen uiteraard.

Hoewel de inleiding mij afschrikte, was ik toch blij met het vooruitzicht. De dinsdag kuiste ik zelfs nog heel ons huis, ineens bleek ik energie voor twee te hebben in plaats van een halve te zijn omdat het kleintje zoveel van mij vroeg.

Woensdagavond rond 22u gingen we -ik ietwat nerveus- naar de spoed voor de opname. Er werd een eerste pil opgestoken. Volgens de vroedvrouw kon het nog zeker tot de dag erop duren alvorens de weeën op gang gingen komen. Ik had mij alvast voorzien met een libelle, een flair en een story. Het perfecte leesmateriaal om je gedachten op brainless te zetten. Ook mijn leesboek en de televisie waren voorhanden, no way dat ik daar naar het plafond ging liggen staren.

Om 01u begon ik toch al weeën te krijgen. Kleine weetjes, die heel erg welkom waren, hoe vroeger ze kwamen, hoe vroeger de geboorte misschien? Ik liet niets weten aan Pieter die naar huis was gegaan om te slapen, het had echter geen zin om daar met twee onze slaap te laten voor iets dat misschien helemaal nog niet ging komen. We spraken af dat hij om 6u ’s morgens terug zou komen naar de arbeidskamer. Ik kon tijdens de weeën zelfs nog eventjes slapen, misschien een uurtje. Tegen dat hij terug was ving ik al heel regelmatig weeën op. Mijn vriendin had me verteld dat zij zich tijdens haar bevalling boven de pijn trachtte te plaatsen. Ik besloot het ook te proberen en mijn gedachten te kanaliseren naar andere plekken. Ik dacht aan Ilja en zijn broer later, hoe ze samen ijsjes zouden eten op de vensterbank. Aan Ilja en zijn broer, hand in hand lopend door het park. Aan Ilja met zijn onderbroek op zijn hoofd, hoe hij zo’n dingen zijn broer zou leren, ik zag het allemaal voor me gebeuren alsof ik zelf in de toekomst stond. Een heel eigenaardige ervaring. Mijn lief hielp me hierbij door foto’s van Ilja te tonen op de iPad of op zijn gsm. Iedere foto gaf me een nieuw toekomstperspectief.

Na twee uren lukte dit echter niet meer. De weeën kwamen zo danig hevig en vlug na elkaar dat ik tussenin bijna geen adem meer kon halen, laat staan gedachten verzetten. Ik had op voorhand met mijn gynaecoloog afgesproken dat ik epidurale verdoving ging krijgen als het niet meer ging.

Na onderzoek bleek ik 7 cm opening te hebben. Ik vroeg de vroedvrouw hoelang het nog zou duren. Ze kon er geen antwoord op geven. “Het kan tien minuten zijn, het kan drie uur zijn…” Ik vroeg de anesthesist. Hij kwam quasi meteen, dat gaf me enigszins weer courage, want deze chiller was helemaal niet meer zo chill op dat moment, integendeel, ik was paniekerig, zo’n pijn had ik nog nooit ervaren en hoewel ik wist dat het het allemaal waard was kon ik maar moeilijk de dingen nog helder zien. De vroedvrouw sprak op mij in “Kalm, ik kan je hierdoor loodsen maar je moet meewerken en vooral rustig blijven, het was toch je wens om geen epidurale te gebruiken!” (euh…neen, dat was niet zo afgesproken, maar soit, ik had de courage niet om op dat moment te discussiëren). Ik dacht even na over de “drie uur” als antwoord en vroeg toch een prik. Mijn rug werd ontsmet, ik moest mij mooi rechtzetten, hell dat lukte zelfs niet met die weeën, ik moest mooi stilzitten (lukte ook niet) en tussen twee weeën ging het gebeuren. Toen ik dat allemaal had bereikt kwam de anesthesist zich voorstellen en uitleggen wat er ging gebeuren. Dat leek 45 minuten te duren, in de echte wereld was het een kwestie van seconden “Fuck!” riep ik “doe gewoon voort!” ik had die uitleg helemaal niet nodig, ik had het al meegemaakt de vorige bevalling. Tegelijkertijd brak mijn water. De vroedvrouw zei “wacht, ik ga nog even onderzoeken voor we prikken”. Wat ze daarna riep was een godsgeschenk. “Negen centimeter! Je bent er !” Zowat instant was er iets dat ik bij anderen alleen nog maar had van horen vertellen (zoals eerder gezegd, mijn eerste bevalling was ik epiduraal verdoofd): Persdrang! Amaai, wat was me dat zeg. Ik had het gevoel dat het kindje gewoon uit mij kroop, en toen ik naar de perstafel mocht verhuizen hield ik zelfs mijn handen klaar om het op te vangen “Hij zal eruitvallen” riep ik. Man toch, ik was toch wel helemaal high dat moment.

Zo’n 15 keer persen later was hij er. Linus. Ik had een kind op de wereld gezet. Van deze keer kan ik het echt letterlijk nemen, zo’n intense ervaring, lichamelijk en mentaal.

Achteraf was ik blij dat de epidurale verdoving niet was doorgegaan, zeker omdat er tussen het ontsmetten van de rug en de effectieve bevalling nog geen tien minuten zaten. Deze beleving ga ik nooit meer meemaken (serieus, tijdens de weeën heb ik het nog eens luid en duidelijk aan mijn liefje laten blijken: NOOIT een derde kindje, nooit, ook al was dit al eerder beslist).

De anesthesist die was afgedropen belde even later nog op naar de vroedvrouw om te horen hoe het was met de dame die nogal veel “fuck” riep. Oepsie. Soit, een barende vrouw mag al eens iets meer denk ik dan.

Al bij al kan ik wel van een prachtige bevalling spreken, in 8,5 uur, samen met het goeie team van het verloskwartier, mijn nieuwe gynaecoloog en zijn assistente. En uiteraard: mijn echtgenoot die zelf onder de indruk was van mijn paniek maar toch alles mooi onder controle hield. Weer een verhaal voor in ons 9-jarige boek.

april 12, 2015april 12, 2015

Bellfie

Narcissus zag zijn spiegelbeeld zo graag dat hij erin verdronk. Zelf ben ik ook niet vies van een selfie al moet het niet elke dag zijn. Toch trok ik zonet nog enkele exemplaren, want deze periode komt nooit meer terug, en ik ben best wel trots op mijn buikje. Zijn dit de laatste buikfoto’s?

Wie weet….

Misschien kan ik volgende week al een fotootje posten van de grote loebas?

april 2, 2015

Say yes to gesmos

There. I cooked.

Ik zag de postbode gisteren toekomen. Het is altijd een goed signaal als hij uit zijn auto moet komen om jouw post te leveren. Gewone post steekt hij door zijn raampje in de brievenbus.

Oh yes. Een grote doos. Of ik even wou aftekenen. Do I or what??

Ik stierf eerst een klein beetje want zelfs toen ik de grote doos opende was ik nog steeds niet zeker wat er nu juist inzat. Ik had een vermoeden dat het eindelijk de iPad ging zijn maar toch kon ik het niet laten om een klein beetje rond te huppelen als een klein kind toen ik hem uitpakte.

En ik word groot. Eindelijk. Ik installeerde feedly. Inderdaad, ik was nog zo’n meisje dat blogs in haar favorieten opsloeg en op een vrij moment elke blog aanklikte om te zien of er iets nieuws was gepost. Na de boostyourpositivity-challenge werd dit echt onhaalbaar, ik had er zoveel meer staan! Nu ik feedly heb zie ik meteen waar ik moet zijn. (ik zie u wel met uw ogen draaien, maar kom, ik ben een computernitwit, laat mij een keer content zijn!) Ik downloade (is dat nu met één d of met twee d’s?) ook Evernote. Voorlopig staat er nog maar één notitie in want ik ben nog steeds fan van notitieboekjes, ik heb er nog een tweetal die onrustig onbeschreven op mijn krabbels liggen te wachten. Maar wie weet, Evernote zal er misschien ooit nog aan te pas komen. Josie zal trots zijn op mij ;-).

En verder krijg ik soms de vraag “en kun je je nog bezighouden thuis?”. Jongens toch. Ik ben nu 2,5 maanden thuis en ik heb mij nog geen seconde verveeld. Ik zou het iedereen aanraden om eens drie maanden thuis te blijven. Wat je allemaal voor elkaar krijgt. Kamers verbouwen, garage uitmesten, het washok uitroefelen. De laatste 2 weken doe ik het wel rustiger aan, ik voel dat mijn lichaam niet meer akkoord gaat met teveel activiteit, maar geen nood: ik lees boeken, kijk series èn: ik ontdekte TLC (was dat vroeger ook geen meidengroepje?). Buddy the cakeboss, I didn’t know I was pregnant, Say Yes To The Dress, too much! Moest ik nu nog zo’n persoon zijn die strijkt, ik deed het samen met TLC.

“En heb je dan geen van die vuile goestjes?” Bwah, ik heb altijd vuile goestjes, zwanger of niet. Dat gaat periodisch over zure spekken, deze blijft toch altijd terugkeren. Als er iets is dat een bepaald dieet aan flarden kan schieten bij mij, dan zijn het wel zure spekken. Soms zijn het ook belegde broodjes, het liefste met kaas en hesp en uiteraard mayonaise. Als je dan toch vettig gaat, doet het dan ineens goed. Momenteel ben ik verslingerd aan Aiki Supernoodles. Het enige dat ik niet wil, is dat iemand me ze effectief ziet eten, want djeezes, dat kun je toch niet proper eten?

Die pasta’s kun je al bijna niet op een lepel draaien zonder dat de hele keukentafel in curryspetters zijn. Je wil niet weten hoe ik die eet, maar er komt een keukenhanddoek aan te pas. De madammekes in Say Yes To The Dress zouden gillend weglopen moest ik dit soldaat maken bij hun trouwkleedje.

maart 27, 2015maart 27, 2015

bugaboo – buga-bijna-bam!

Ik ben hier nog. Samen met heel wat harde buiken, het zuur en een pijnlijk bekken. Veel heb ik echter niet uitgestoken de voorbije week. De eeuwenoude voering gewassen van de wandelwagen. Tegelijkertijd werd Ilja’s oude kamer opgeruimd en klaargestoomd als verzorgingsplek/stockeerruimte voor sitter-maxicosi-kinderbadje. Zo’n klein monstertje dat brengt toch veel materiaal met zich mee. De krant gelezen en dit artikel in de gsm opgenomen. Ik kan me volledig vinden in deze stelling, katten zijn het perfecte gezelschap voor oudere mensen. Oude mensen hebben toch ook de neiging om te verwennen, en net dat vinden katten de max. Zelf ben ik enorm aan het twijfelen om weer een kat te nemen. Uiteraard niet met een baby op komst in de komende weken, maar misschien deze zomer wel? Of is het kittenseizoen dan voorbij? Misschien kan een bloglezer mij wel helpen aan een speciale kitten? Mij laten bedienen door mijn kroost. Was er zoveel jaar geleden in “De bedenkers” niet een duo dat een kousenaantreksysteem had uitgevonden voor zwaardere mensen? En waar zijn die nu? Mijn tenen vroren er deze week bijna af omdat ik op slippers naar de schoolpoort was gelopen. Adressen geschooid bij veel mensen. Mijn adresboekje was totaal niet meer up-to-date. Zoveel mensen die verhuisd/gescheiden/nieuw samengesteld zijn in de voorbije jaren! (en zoveel nieuwe mensen leren kennen blijkbaar!) Mijn lief mocht niet helpen met het schrijven van de enveloppen. Ja, hij weet dat dat komt omdat ik vind dat hij een lelijk handschrift heeft. En neen, ik heb geen klachten gehad over die opmerking. Tv kijken. Veel televisie voor mijn doen. Ik neem programma’s op waar ik anders geen tijd voor zou hebben. Blij dat ik “Perfect” volg. Ik heb het Karen Damen vergeven dat ze dacht dat de wereld ging vergaan op 21 december 2012 want in feite vind ik haar echt wel een maffe vrouw. Maar daarnet kreeg ik even de jibbies toen ik de piercing in haar arm zag bij een close-up van haar handen. (boven het logo van WijfTV) I mean: why? En strop je dan niet overal aan met zo’n ding in je arm. Zo een wollen trui, blijft die dan niet haken aan dat bolletje? En wat met dreumesen die graag prutsen aan alles wat blinkt? Een fiets verkopen op kapaza. De reacties die je op zo’n zoekertje krijgt zijn echter uiteenlopend. Als er al geen schrijffouten in staan, dan staat er wel een levensverhaal in te lezen zoals: “mijn zoon werd aangereden en nu zijn alle kosten voor ons want de auto pleegde vluchtmisdrijf”. Of er wordt gevraagd naar de framehoogte en als je dan reageert met “52 cm” dan vragen ze “of dat de grootte is van de persoon”. Euh, het zoekertje zei “herenfiets” niet “fiets voor mannelijke persoon van een kleine gestalte”, maar ik wist niet dat ik zoooo duidelijk moest zijn, sorry…

Ohja, we werden ook bijna zelf doodgereden door een man die een epilepsieaanval kreeg achter het stuur.

Je zou voor minder een harde buik krijgen.

maart 12, 2015

de boedha en de beha’s

Twee exemplaren rijker en 150 euro lichter vertrok ik uit de lingeriewinkel. Op één dag tijd was ik erin geslaagd om mijn witte beha èn mijn zwarte naar de vaantjes te worstelen. Bij de één kwam de beugel er uit poppen aan de zijkant, bij de ander was de beugel gewoon in twee gekraakt in het midden van de cup. Het is niet alsof ik ineens dolly parton achterna ga, maar de zwangerschap zal er niet veel goeds aan doen. We moeten ook niet overdrijven, de witte beha was echt versleten, ik had er al een tang uit mijn liefs’ alaambak op moeten zetten nadat een sluithaakje was blijven hangen in de wasmachine. (en ja, de perfecte huismoeder weet dat je dat in zo’n netzakje moet wassen…but hey…je kent mij ondertussen al een beetje denk ik?)

Bij mijn thuiskomst riep de mustiekat:”Later ga ik dat ook aandoen…als ik groot ben!” Euhh…

Anyway, ik moet me comfortabel voelen en dat lijkt de laatste tijd steeds moeilijker te lukken. Bekkenpijn, zure oprispingen, krampen in de tenen. Het is allemaal voor de goede zaak en eens dat kleine ventje in mijn armen wordt gelegd is dat allemaal vergeten. (Ooh jee, een cliché!)

Ondertussen doen enkele mensen rond mij het omgekeerde van gezinsuitbreiding: ze gaan uit elkaar of scheiden zelfs. Huizen worden verkocht, inboedels verdeeld, advocaten verdienen geld. Altijd zo jammer en het maakt me triest ook al kan het soms niet anders. Je weet nooit echt wat er speelt tussen twee mensen of wat er juist niet speelt.

Na hun verhalen lijkt het peanuts als ik voor de vierde avond op rij geen enkele comfortabele positie lijk te vinden in de zetel (de boedha-zit is nog steeds de beste oplossing hiervoor, lees: wreed sexy). ’s Morgens uit mijn bed kreupelen omdat mijn bekken volledig vastzit, ik heb het er graag voor over.

maart 10, 2015

#boostyourpositivity: Meer dan gelukt hier!

De verhuis naar de slaapkamer boven is bijna een feit voor de munchkin. Hij moest wachten van mij om naar boven te komen alvorens de kamer volledig af is. Als je ziet hoe het er vroeger uitzag:

Ik wou het kind niet nodeloos ongerust maken door te zeggen dat het bovenstaande zijn kamer zou worden. Weet hij veel hoe het er achteraf zou uitzien. We kijken nu al uit naar zijn totje vrijdagavond als het moment daar is.

Enkele details:

Ondertussen bereid ik mezelf meer en meer voor op de komst van het tweede monstertje. Met nog 6 weken op de afteller is enige voorbereiding misschien toch aangeraden. Er worden hier duchtige lakentjes vernieuwd en gewassen. Er wordt uiteraard ook veel gerecycleerd:

Ik hield vroeger al enorm van rood en dat is niet veranderd. Het is dan ook een unisekskleur. Na vier jaar ben ik nog steeds gek op de kuikentjes van Plum Plum.

Ook in de tuin verwachten we vanalles:

En nu hopen op een mooi paasbloemenoogst!

Ik bekom ook nog steeds een beetje van de blogbrunch vorige zondag. Een gezellige middag met veel gekakel, gesmoefel en het leren kennen van hele lieve mensen met dezelfde hobby als mezelf. Leuk om zien dat al die schrijvers gewone mensen zijn net als jij en ik!

Zondagavond was ik deadbeat van al dat getater.

Moe maar content. De walletjes nam ik er graag bij achteraf!

januari 12, 2015

en voor mij uitstaren met een leuk muziekje op de achtergrond….zeker niet te vergeten!

Nog een week en een dag werken en dan start mijn zwangerschapsverlof. Heih? Nu al? Ja, in de sociale sector (afhankelijk van de voorziening waar je werkt) stoppen opvoedsters over het algemeen enkele maanden op voorhand met werken. In mijn geval, op mijn 6 maanden zwangerschap. Er liggen dus 3 maanden thuiszitten voor mij. Uiteraard gaan die voorbij vliegen al denk ik soms wel eens “wat ga ik allemaal doen in die tijd?”. En dan denk ik: ik ga er eens over nadenken als ik tijd heb. Maar hier en daar sijpelen er toch al ideeën binnen. En niet te vergeten, er is ook nog een eerstekleuterklasser die dagelijks van en naar school moet gebracht worden. LJ zou het wel weten denk ik, die had waarschijnlijk al maanden op voorhand allerlei te-bereiken-lijstjes opgesteld, het praktisch brein van blogland!

–> Dingen voor de baby

Geboortekaartje ontwerpen
Lijst maken van wie er ééntje zal ontvangen en daarbij genadeloos schrappen en liefdevol toevoegen indien nodig!
Die suikertest gaan doen!
Kraamgeld aanvragen
Nadenken over geboorteattenties (ik noem ze niet graag doopsuikers, want van dopen ben ik geen fan)
Kleertjes van de zolder halen en eens goed bekijken wat ik ga gebruiken en wat niet
Babymateriaal overal rond gaan terugsprokkelen, er is al een deel uitgeleend materiaal teruggekeerd, maar ik heb nog niet alles.
Beslissen of we nu een babyborreltoestand gaan organiseren of niet en al dan niet regelingen daarvoor treffen.
Bevallingsgyneacoloog kiezen (een heel verhaal, later misschien eens, of ook niet…)

–> Dingen in huis

Boven en in “het achterkot” de deuren en sjambrangs ontvetten – afschuren – primeren – schilderen, daarbij hopen dat ik nog in mijn schilderkleren pas.
“Enduiren” in de nieuwe kamers
De kamers inrichten, daarbij sleep- en sleurwerk uit handen delegeren
De garage uitmesten, idem in verband met sleep- en sleurwerk

–> Sociale gebeurtenissen

Naar de kapper: dringend! Grey-alert! Neen Dr. McDreamy heeft er niets mee te maken jammergenoeg.
Naar de pedicure en mijn wenkbrauwen laten trekken.
Afspreken met enkele vrienden die ik nog wil zien voor de bevalling. Stuk of vijf dates te plannen dus, als je je aangesproken voelt: mail even vlug!

–> Try-outs doen waar ik anders geen tijd voor maak

Verse eclairs maken (recepten zijn welkom!)
De recepten in mijn receptenmap proberen

–> Tijdrovende activiteiten inplannen

Puzzelen
Mij door mijn stapel Knacks en Focus Knacks worstelen
Onze trouwfoto’s verder inplakken (we zijn vijf jaar getrouwd dit jaar….het wordt wel eens tijd hé)

–> Dagelijkse activiteiten

Met Ilja bezig zijn
Middagdutje doen
Lezen
Eten maken voor mijn mènage
Opruimen? Poetsen? Ramen wassen?
Winkelen
Blogs lezen
Blogs schrijven
Rusten (want daar dient zwangerschapsverlof toch voor in de eerste plaats)

Voila, ik voel me al een stuk lichter nu ik een deel van die dingen heb neergetypt, de helft van het werk is al gedaan, nu kan ik weer een week niksen alvorens in gank te schieten!

januari 9, 2015

of bolerootjes! Om alles bovenaan nog eens extra in de verf te zetten!

Ik ben zo niet het type dat heel veel om mode en mooie kleren geeft. Ik probeer netjes voor de dag te komen, maar je moet ook niet teveel franjes en fietjefak aan mij verwachten. Een jeans, een top en een trui voldoen om te werken en als ik uitga dan draag ik graag een kleedje met een paar botjes. Ik kan ook geen geld uitgeven aan kleren, als ik al eens iets geweldig prachtig vind dan kost het een halve maandloon en neen, dat heb ik er niet voor over of dat kom ik niet eens over om het uit te geven. Misschien zou het helemaal anders zijn moest ik geld als slijk verdienen en alles kon kopen wat ik wou, maar hey, het is zo niet en so be it. Na een vruchteloze zwangerschapskledij-shoppingtrip in Gent had ik de moed even verloren. Als ik dan al iets vond in een winkel dan was het ofwel 70 euro voor een topje ofwel een goedkope tent. Een goedkope geruite tent. Of een goedkope geruite tent met een opening om borstvoeding te geven. Of het moest zeker duidelijk voor een zwangere vrouw zijn want er staan uiteraard babyvoetjes op of van die domme teksten zoals “mommy to be”. Ja hallo zeg, sorry als jij dat graag ziet, maar ik vind dat affreus. Het is niet omdat ik frontaal verdik dat ik daarom geen gewone vrouw meer ben. Er hangen ook altijd overdadig veel linten aan zwangerschapskledij. Om de tent extra goed dicht te snoeren vermoed ik. De voorbije week toen ik mijn dagelijkse stofzuigbeurt deed was er zo’n lintje van een drogend kledingstuk in mijn dyson gedraaid. Resultaat: helemaal uitgerokken toen ik het uit de stofzuigerkop moest sleuren. Uiteindelijk vond ik in Prémaman deze week nog enkele leuke topjes en kon ik nog een jeans en een zwarte broek (Noppies en Esprit Maternity) op de kop tikken in een uitverkoop. Jawel, ik heb vriendinnen en schoonzussen die hun zwangerschapskledij aan mij hebben geleend. Maar een broek moet echt goed passen, want iets ambetanter dan een zwangerschapsbroek is een zwangerschapsbroek die te groot is. Die van je kont slobbert en waar je de hele tijd moet lopen aan sleuren om hem goed te krijgen. Ook een zwangerschapsbroek die je niet over je knieën krijgt is niet bevorderlijk voor je zelfvertrouwen. Na de bevalling en de bijhorende maanden waarin het dragen van een gewone broek een illusie is gaat heel deze zwangerschapskledijboel de brandstapel op. Of iets minder drastisch misschien: op kapaza. Of misschien moet je dan maar heel vlug zwanger worden en kun je het allemaal van mij erven in ruil voor een oppasbeurt.

Niettemin ben ik heel blij met mijn 26-wekenbuikje en het stampende kereltje binnenin.

januari 4, 2015

Strange entity

Mijn echtgenoot verklaarde mij net niet zot toen ik zei dat ik de eerste dag van de solden naar Gent ging. Hij dacht het misschien wel bij zichzelf en terecht, want de regen viel met bakken uit de lucht, gelukkig beschik ik over een goeie winterjas die nog dicht kan vooraan. Om 10u25 begonnen we eraan. Vreemd genoeg: geen rijen aan de kassa’s, er moest niet op koppen worden gelopen, er was geen file om op de ondergrondse parkeergarage te staan, we moesten zelfs niet slalommen tussen het volk. Het was verdacht kalm voor een zaterdag in de winkelstraat. We speelden slim (zonder dat we het doorhadden, maar soms zijn wij gewoon slim van onszelf, hah!) en gingen om 11u40 al een tafeltje gaan bezetten in een bistro vlakbij de handelsbeurs. Als enige in het plekje zagen we na een kwartier de hele eetzaal vollopen. Een biobroodje later (we so healthy….nee het klonk gewoon lekker op de kaart) was het tijd om verder te shoppen. Voor mijn compagnons was het net iets aangenamer shoppen, zwangerschapskledij is echter niet zo hip en blijkbaar niet zo vlot te vinden in de Veldstraat. In de H&M zelfs geen te vinden (“Daarvoor moet u in ons filiaal in Lochristi zijn mevrouw” ahja, verban mij maar van de winkelstraat, ik ben niet hip genoeg!) De volgende soldenperiode doe ik weer lustig mee met het passen en twijfelen. Mijn buit is echter niet zo spectaculair maar ik ben toch heel tevreden:

Bovenaan van links naar rechts: een pyjama voor de stamper, twee truitjes voor de pratelaar (het andere heeft hij al aan)

Onderaan: Boxershorts en onderlijfjes van Petit Bateau, een jeansbroek voor de miniman van het failliete doch degelijke Mexx. De cd van Oscar And The Wolf kocht ik vrijdag al maar of 15 euro nu bepaald solden zijn, ik denk het niet.

Ik was toch enorm tevreden van mijn shoppingspree, vooral de Petit Bateau’s vind ik geweldig, ook al omdat ik weet dat ze na Ilja nog een tweede leventje gaan kunnen verrijken. Merken koop ik altijd in de solden, ik kan er anders geen geld aan geven. Je kan er niet onderuit: er is een kwaliteitsverschil bij merken.

Bij thuiskomst vielen mijn ogen net niet toe maar dat deden ze twee uur later wel in de zetel. Ik besloot alleen naar boven te gaan terwijl mijn lief naar schieten en poefen keek (Band of Brothers). Na een kwartiertje lezen (“Vergeef ons” van A.M. Homes) ging ik in een geweldig diepe soldenslaap om er anderhalf uur later weer uit gekatapulteerd te worden. Bijna letterlijk al had ik dat toen nog niet door. “Iets” was gevallen maar ik wist niet wat. Mijn echtgenoot riep aan de trap beneden “ben jij dat?” Ik had het dus niet gedroomd. Neeneen, ik was het niet, hier is niets aan de hand, het is misschien in de kamers in opbouw? Was er een lamp gevallen of misschien een gyprocplaat naar beneden gedonderd? Het klonk alleszins als zoiets. Een volledige zaklampcheckup later waren we nog niets wijzer. Het had geklonken alsof iets zichzelf had ontmanteld zonder dat we het ergens konden zien. Lag er iets op ons dak? Was er een dakgoot afgebroken (kon goed zijn want dat is onze volgende geldopslorpproject). Uiteindelijk vonden we niet wat mij uit mijn slaap had gerukt en mijn lief uit de zetel had doen springen van het verschot. Totdat ik de matras ophefte. “Lag die middenplank al op de grond?” Bleek dat ons bed was ingevallen. Er zijn slechts twee opmerkingen bij dit gebeuren:

1) Ik ben zo dik geworden dat ons bed inzakt

2) Ik slaap zo diep dat ik niet eens merk dat zoiets gebeurt

Om beide feiten kan ik alleen maar eens glimlachen.