Jawel, achter het scherm: een gelukkige vrouw.
Er zijn enkele hevige dagen gepasseerd, heel belangrijke schakelmomenten in ons leven. Ik ga er nu niet uitgebreid en corny over bloggen, de tranen zijn al rijkelijk gevloeid, tranen van contentement weliswaar!
Het was eventjes terug aanpassen. Pamperen, troosten, de kleine babygeluidjes die baby’s zo mooi kunnen maken. Ook de luidruchtige hongerbleitingskes, dat hoort erbij.
Maar die geur….die babygeur….dat is het zaligste op aarde.
Ik presenteer u: Linus
geboren op 23 april om 9u15
4,410kg en 53cm
en nu even genieten…en uitrusten!
Met ups en downs. Zo gaat het leven. Daar ontsnapt niemand aan. Soms zijn er meer downs dan ups, soms schijnt de zon als nooit daarvoor. Het positieve in mijn leven is: ik heb al jaren iemand die alle toppen en dalen samen met mij trotseert. Hij moet daarvoor niet altijd mijn hand vasthouden, ik weet dat hij er is. Soms loopt hij achter mij, ik weet dat hij me vangt als ik val. Soms loopt hij voor mij, hij weet dat ik er voor hem ben. Meestal loopt hij gewoon naast mij, lekker keuvelend. Daar moeten niet altijd grote woorden aan verspild worden. Negen jaar geleden werden we een koppel, ze zeggen soms, 7 vette jaren, 7 magere. Ik voel er niets van, ieder jaar wordt vetter en vetter. Ieder jaar ben ik meer en meer overtuigd van mijn gevoelens en mijn keuze voor hem. Ook al zeg ik het niet veel, het is wel degelijk zo: hij is de man van mijn leven.
Happy Anniversary honey x
Iedereen werd weer bonkers gisteren. Het kwik gaat boven de 20 graden en de Belg wordt gek. Wie moest werken klaagde zich een aap, wie vrij had werd koekoek in het hoofd. De strandspullen werden bij elkaar geschraapt, de kinders werden ingesmeerd en hup: allemaal naar zee!
Maar waarom eigenlijk? Waarom trekt iedereen naar zee als het eens een dagje warm wordt? Daar is geen parking!
En je mag er niet eens zwemmen in de paasvakantie. Het luttele stukje strand dat je kan overmeesteren wordt de hele tijd platgetrappeld door passerende kinderen, je moet je ogen uitkijken of die van jou nog in de buurt zijn en tegelijkertijd wordt je huid helemaal rood verbrand terwijl je jezelf een peeling geeft omdat er zand in je zonnecrème plakt.
Je ijsje van 2 euro valt op de grond, op je handdoek, op je kleren of in de korrels. En dan sta je daar, kindersmoeltjes af te kuisen, plakhandjes onder een kraan te krijgen. Neen, echt, de zee. Het schemert misschien een klein beetje door in deze blogpost, daar ga ik alleen als het minder zomer, minder warm en minder druk is.
Misschien heeft het ook wel te maken met het feit dat ik jaren en jaren dichtbij “de weg naar de zee” heb gewoond. Ik zag ze, die mensen die al uren in de file stonden, verdwaasd uit hun raam kijkend, hopend dat ze er bijna waren. In die tijd was airco ook wel een luxe in auto’s. Menig fluwijnen heb ik zien wapperen door passagiersramen. Ik heb het nooit geroepen maar ik heb het veel gedacht:”Als je nog maar bij ons thuis was dan was het zeker nog 20 minuten als je kan doorrijden! Laat staan in de file!”
Neen, wij werden niet een beetje nutcase. Ik kocht gisteren met mijn zoon raketijsjes in Den Aldi en we smulden op ons terras, vochtige doekjes dichtbij, namen een badje achteraf en gingen op tijd naar bed, want buiten spelen, dat is overal leuk, of je nu aan zee bent of niet.
Narcissus zag zijn spiegelbeeld zo graag dat hij erin verdronk. Zelf ben ik ook niet vies van een selfie al moet het niet elke dag zijn. Toch trok ik zonet nog enkele exemplaren, want deze periode komt nooit meer terug, en ik ben best wel trots op mijn buikje. Zijn dit de laatste buikfoto’s?
Wie weet….
Misschien kan ik volgende week al een fotootje posten van de grote loebas?
Het idee stal ik bij Madrina, ik geef mijn eigen invulling van ABC-overzichtje van enkele hersenkronkels en belevenissen.
Sinds enkele dagen ben ik officieel aan het Aftellen. De baby kan volgens mij nu niet meer snel genoeg komen, ik hoop stiekem dat mijn water binnenkort Breekt zodat ik kan vertrekken. Niet dat ik mezelf onder Classy beschouw, maar zo Dik rondlopen, het is nu niet bepaald een sexy iets, zo’n voorwaartse ton. Ook Elegant uit een zetel komen is een verloren zaak de laatste tijd. Het wordt een Ferme kerel, met lange benen en een serieus gewicht volgens de Gynaecoloog . Ook dat speelt mee in mijn verlangen om hem binnenkort te begroeten, het liefst nadat ik een Heel chille bevalling achter de rug heb uiteraard. (Unicorns do exist!)
De iPad is ondertussen al goed Ingeburgerd in mijn leven. Ik won dan nog eens een boek over apps bij Josie waardoor ik binnenkort uw appqueen ben. You name it, I’ll app it.
Gisteren ging ik ook nog langs bij de Kapper en de pedicure. Een laatste “verwennerijtje”, al kan je likdoorns laten wegkappen moeilijk verwennerij noemen.
De eerste Lentezon lokte ons naar buiten het voorbije weekend. Ik deed van Magico met een glas, en Neen, het eindigde niet op de grond. (pause voor applaus)
Onze gastheer en gastvrouw van het paasontbijt kregen een boeket Poppy’s. In de winkel dacht ik eventjes dat het valse bloemen waren, onderweg naar Brugge (waar ze wonen) wist ik wel beter, mijn t-shirt volledig in poppyprut.
(en voor de Q moet ik eventjes een zijspoor nemen. Ik droomde vorige week drie nachten op rij over Kurt Rogiers. Vermoedelijk nadat ik tijdens het radiozappen eventjes naar Q-music had geluisterd. Maar drie nachten na elkaar, dat schept een band Kurt, dat schept een band!)
Roderik, zo heet mijn broer. Jaja Ro, het gaat eventjes over jou. En over het feit dat ik jou niet had herkend op de foto in de Knack-boekenbijlage.
En neen, ik ga het niet wijten aan “elkaar niet voldoende zien”, het is redelijk goed meegevallen de laatste maanden!
De boeken zijn er gelukkig nog om occasionele Slapeloosheid op te lossen.
04u: Dat is meestal het uur waarop ik wakker word. Soms helpt het om na de sanitaire Tussenstop terug in bed te kruipen, maar soms is het om zeep en lees ik een uurtje in de zetel beneden om dan rustig daar nog een Uiltje te knappen. (En wie heeft die uitspraak in godsnaam uitgevonden en waar komt het vandaan??)
U denkt waarschijnlijk: is het nu nog altijd niet Voorbij, die letterzever?
Neen, ik heb nog een What the f-ck-foto:
Ook al is deze heel blurry, het kapsel van de linkse is de What The F-ck en het feit dat de rechtse eigenlijk de vrouw in het spel is: X & Y got a bit loopy I guess tijdens SYTYCD. Soit, elk zijn goesting, Zonder nog veel meer woorden daaraan vuil te maken.
Nah!
There. I cooked.
Ik zag de postbode gisteren toekomen. Het is altijd een goed signaal als hij uit zijn auto moet komen om jouw post te leveren. Gewone post steekt hij door zijn raampje in de brievenbus.
Oh yes. Een grote doos. Of ik even wou aftekenen. Do I or what??
Ik stierf eerst een klein beetje want zelfs toen ik de grote doos opende was ik nog steeds niet zeker wat er nu juist inzat. Ik had een vermoeden dat het eindelijk de iPad ging zijn maar toch kon ik het niet laten om een klein beetje rond te huppelen als een klein kind toen ik hem uitpakte.
En ik word groot. Eindelijk. Ik installeerde feedly. Inderdaad, ik was nog zo’n meisje dat blogs in haar favorieten opsloeg en op een vrij moment elke blog aanklikte om te zien of er iets nieuws was gepost. Na de boostyourpositivity-challenge werd dit echt onhaalbaar, ik had er zoveel meer staan! Nu ik feedly heb zie ik meteen waar ik moet zijn. (ik zie u wel met uw ogen draaien, maar kom, ik ben een computernitwit, laat mij een keer content zijn!) Ik downloade (is dat nu met één d of met twee d’s?) ook Evernote. Voorlopig staat er nog maar één notitie in want ik ben nog steeds fan van notitieboekjes, ik heb er nog een tweetal die onrustig onbeschreven op mijn krabbels liggen te wachten. Maar wie weet, Evernote zal er misschien ooit nog aan te pas komen. Josie zal trots zijn op mij ;-).
En verder krijg ik soms de vraag “en kun je je nog bezighouden thuis?”. Jongens toch. Ik ben nu 2,5 maanden thuis en ik heb mij nog geen seconde verveeld. Ik zou het iedereen aanraden om eens drie maanden thuis te blijven. Wat je allemaal voor elkaar krijgt. Kamers verbouwen, garage uitmesten, het washok uitroefelen. De laatste 2 weken doe ik het wel rustiger aan, ik voel dat mijn lichaam niet meer akkoord gaat met teveel activiteit, maar geen nood: ik lees boeken, kijk series èn: ik ontdekte TLC (was dat vroeger ook geen meidengroepje?). Buddy the cakeboss, I didn’t know I was pregnant, Say Yes To The Dress, too much! Moest ik nu nog zo’n persoon zijn die strijkt, ik deed het samen met TLC.
“En heb je dan geen van die vuile goestjes?” Bwah, ik heb altijd vuile goestjes, zwanger of niet. Dat gaat periodisch over zure spekken, deze blijft toch altijd terugkeren. Als er iets is dat een bepaald dieet aan flarden kan schieten bij mij, dan zijn het wel zure spekken. Soms zijn het ook belegde broodjes, het liefste met kaas en hesp en uiteraard mayonaise. Als je dan toch vettig gaat, doet het dan ineens goed. Momenteel ben ik verslingerd aan Aiki Supernoodles. Het enige dat ik niet wil, is dat iemand me ze effectief ziet eten, want djeezes, dat kun je toch niet proper eten?
Die pasta’s kun je al bijna niet op een lepel draaien zonder dat de hele keukentafel in curryspetters zijn. Je wil niet weten hoe ik die eet, maar er komt een keukenhanddoek aan te pas. De madammekes in Say Yes To The Dress zouden gillend weglopen moest ik dit soldaat maken bij hun trouwkleedje.
Shout your heart out 