door Het ging niet zo vlot de laatste dagen. Ik kan niet veel verdragen en ik weet het van mezelf waardoor ik nog minder kan verdragen. Binnen twee weken “is’t van dadde”. Dan herstart ik met werken. Een mes. En het snijdt aan twee kanten. Eigenlijk aan drie kanten. ’t Is zo’n triominos-mes (ofzoiets)
Er is de kant van: Linus loslaten. Ik ben geen mama-mama. Nooit geweest (denk ik). Er was het idee dat het baby-moederen een periode ging zijn “waar ik door moest”, niet dat ik het mij ontzag maar ik was namelijk al kleuters gewend. Maar wat blijkt? Het is toch wel heel erg zalig om die kleine patat zo dicht bij me te hebben. Ook al bleit hij al eens aan de kassa van de Carrefour en moet ik met één hand verder mijn kar vullen. Is het misschien omdat hij een mama-kindje is? Ik merk toch wel een heel verschil bij de vorige babyperiode. Waar Ilja bij iedereen kon getroost zijn, lijkt Linus vooral aan mij (en papa) te hangen. En dat lachje. Dat kraaiend schaterlachje. Daar zou ik heel de dag naar kunnen kijken!
Er is de kant van: Hell Yeah, terug naar de volwassen wereld! Ik snak naar volwassen gesprekken. Pas op, het is zalig om een hele vakantie thuis te zijn, maar na 6 weken kleuterpraat en 4 maanden constante pampers ben ik misschien toch wel klaar om te herstarten op het werk. Ik besef wel dat ik deadbeat thuiskom de eerste dagen want mijn ritme verandert van: om 10u uit je pyjama lummelen en de hele dag “niets moet-alles mag” naar 11-uren-shiften draaien waar je soms nog een uur tekort komt om rond te geraken met je werk. Komt daarbij dat ik half september mijn verantwoordelijke ga vervangen en dus nog veel extra taken moet bijnemen en -leren. Dat wordt weer wennen!
En de derde kant van het scherpe mes: Ik ga nooit meer zo’n lange periode thuis zijn en dat is nu bijna voorbij. 7,5 maanden thuis. (3 voor en 4,5 na de bevalling). Ik kon bijna altijd “ja dat past” zeggen als er afgesproken werd, ik kon overal bij zijn, activiteiten mochten vlotjes uitgesteld worden tot de week erop want dan was ik ook de hele week beschikbaar. Die luxe hebben wij -in de sociale sector al zeker- niet. Meestal moet ik werken tijdens dat feestje of ik moet iemand vragen om te wisselen als ik ergens naartoe wil. En neen, er komt geen derde kindje dus deze kant is minstens even scherp als die andere twee.
Shout your heart out 
Het zal sowieso een serieuze aanpassing zijn – je moet maar eens twee weekjes verlof nemen en nadien weer opstarten. Troost je: je zult heel vlug weer met het werkritme vertrouwd raken en zult er heel vlug in slagen dit te combineren met je privé-leven. En dat lachje – een extra motivatie om niet te lang te blijven plakken op het werk.
Veel moed ermee !
Heel veel sterkte! Hoewel ik zelf ZO graag werk, herinner ik me de dag dat ik met mijn kolf naar Rotterdam spoorde, meer dan 100 km bij de kleine pruts vandaan, nog heel goed. Hij was in goede handen en ik spoorde dezelfde dag nog terug, maar ik voelde me zo zwak en weerloos in de echte wereld en wou tegen iedereen vertellen dat ik een baby had thuis :). Het leek niet te kloppen, terug werken. Gelukkig duurde dat gevoel maar heel even.
Veel courage! Ik moest zelf 2* vrij snel weer werken (geen recht op ouderschapsverlof) en zelfs mijn halftijdse job vond ik moeilijk te combineren in het begin. Mijn werkuren zaten stampvol met afspraken, wat kolfpauzes ertussen en amper tijd om te eten of naar de wc te gaan, maar daardoor volgen ze wel voorbij… En nu ben ik blij met de tijd thuis maar wou ik dat ik hier kon werken om toch ergens met andere volwassenen te kunnen praten. Ik wens je de kunst om nog twee weken keihard te negeren wat op komst is en daarna veel sterkte met het driesnijdend zwaard!
Ik was ook erg blij dat ik weer ‘mocht’ gaan werken, al was er van alles veranderd en voelde ik me de eerste weken een vreemde eend in de bijt.
Veel succes en dat loslaten, dat word je stukje bij beetje ook wel gewoon.
Ook al is het al lang geleden, ik weet het nog heel goed, omdat Mr B dichtbij de créche werkte deed hij de kids weg… daar was ik zo blij om, hij gaf achteraf eerlijk toe dat het hem zwaar viel 🙂
Als vader maak je dat gevoel minder mee maar het staat me ook nog bij hoe ik Oudste de eerste dag naar de creche bracht, daar zo van onder de indruk was om dat hummeltje er te moeten achter laten dat ik naar Liefste belde om te zeggen dat ze beter zou stoppen met werken. Wat op zich al een rolbevestigende gedachte is trouwens 🙂
haha, jullie beider antwoorden op deze log zijn wel grappig gelijkaardig! Mijn man haalde mijn oudste voor de laatste dag op in de crèche en zei ook dat hij het daarmee moeilijk had, het loslaten van de baby/peuterfase en over naar de school!
Dat moet idd raar doen..maar je zal het wel rap terug gewoon worden denk ik.
courage , de vele knuffels op ’t werk zullen de pijn wel wat verzachten en na ’t werk superleuk om de kleine dan eerst es ferm vast te pakken en z’n verleidelijke lachje zal je wel doen inzien dat het goed is zo , loslaten hé !!!!
Als ik het kon overdoen, zou ik een thuismama willen zijn, heb zoveel gemist,..en alleen gerend! Nu is het natuurlijk een ander verhaal, nu heeft hij niet liever dat ik weg ben :-). Alleen met de examens vindt hij het leuk als ik vrij neem,….en ja, loslaten is megamoeilijk,…
Onze situaties zijn niet helemaal hetzelfde maar toch snap ik exact wat je bedoelt. Ik ben absoluut ook geen baby-mama maar ook ik vond het de tweede keer anders. Mijn zoontje is ook een knuffelbeer en hangt echt aan mij. Onze onthaalmoeder werkt niet in de grote vakantie en dus heb ik hem ook weer twee maanden bijna non stop bij me gehad. Het zal pijn doen binnenkort!!! Ik wens je in elk geval heel veel succes, het zal snel wennen. En geniet nog van je laatste twee weken!
Zo herkenbaar is dat ! Wij mama’s hebben altijd het gevoel dat we én werken én moederen allemaal heel perfect moeten doen, en meestal ten koste van onszelf.
Geniet toch maar van de laatste dagen verlof, en daarna : de papa ook inschakelen in het huishouden zeker ?
Bij mij lijkt u verhaal heel ver weg en toch heb ik er al schrik voor.
Ik sta net voor de babyperiode! Nog 2 dagen werken en dan ben ik 6 maanden thuis! Ik ben benieuwd hoe het ga lopen!
Maar ik vrees dat het driesnijdend mes bij mij ook wel eens van toepassing kan zijn! Maar eerst nog genieten!
Veel.succes met je werk!
🙂 geniet van je zwangerschapsverlof!
Mja daar kan een mens niet veel op zeggen dan , ” ja t is waar, t gaat raar doen” In elk geval veel succes ermee en hopelijk lukt het met de Linus-opvang en zo……… en een traantje op de eerste dag, dat mag allemaal zenne !
Oh , daar was ik altijd zo kwaad voor: 11 uren werken op een dag! Komaan, en dan nog in de SOCIALE sector. Zo tegenstrijdig zeg. Maar Rita heeft gelijk! De warmte en de knuffels van de gasten zullen veel goedmaken. (vergeet geen tijd te maken om op tijd te bloggen hé 😉 )
Geniet nog van je laatste weken thuis! X
Geniet er nog van en straks véél succes. Geen leuk gevoel, emo die eerste dag en weer een beetje loslaten, zo een “nu al?-gevoel”. En zeg nooit nooit é 😀
Ik dacht eigenlijk dat ik er ook meer last van zou hebben om de baby na 3 maanden in de crèche te laten. Maar eens je weer in dat ritme van werken en huishouden bent, vergeet je dat allemaal snel, vind ik. Ik zou ook nooit een thuismama kunnen zijn, ook al ben ik nog zo graag bij BabySep! Geniet nog van je laatste momenten thuis met de kids en geniet er daarna van om weer in de volwassenenwereld te komen!
maak van mijn een thuismama en ze mogen mij na enkele maanden samenrapen. De gedachte dat ik nooit meer zou mogen werken maakt mij gewoon krankzinnig!
Geniet nog van die laatste twee weken en daarna veel sterkte & plezier met de combinatie 🙂
Ik ging ook vrij snel werken na de geboorte van de mini-me’s… en ik was zo blij… de hele dag flesjes – wassen – pampertjes… ik had er echt genoeg van…
Algauw probeerde ik elke vakantie verlof te nemen… want het is zo fijn om samen thuis te zijn en ze worden zo snel groot..
Geniet nog van je daagjes thuis…
7,5 maand is laaaang… heel pijnlijk om dan weer ‘het gewone leven’ op te pikken. Ik kan het me zelfs totaal niet voorstellen 🙂 Veel succes alvast…