Zondagskinderen

“Is uw kindje op de grond gevallen, mevrouw?” vroeg de spoedarts

“Neen, hij lag daar al”

Oei, dit kwam niet goed over….

“Op de speelmat, te spelen, daarom lag hij op de grond” haastte ik me nog met mooipraten.

Het ene moment was het leuk, jongens samen op de mat en werden er foto’s getrokken.

Een beetje later besloot ik 3 meter verder in de keuken brood te maken.  Het moment daarna was het een gebleit ongehoord.  Ik ging kijken nog met mijn zakje gist in de hand, Ilja zat geschrokken naast de mat en Linus lag te wenen.  De oudste kon moeilijk herhalen wat er was gebeurd.  “Hij heeft hard gebonkt”.  Oei oei…maar ik heb geen bonk gehoord…  Toen ik hem oppakte bleef hij luidruchtig wenen.  Soms stopte het wel eens, dan probeerde ik zijn aandacht te krijgen, iets wat goed lukte, ook al zag hij er niet zo supertevreden uit…Even later was het wenen voorbij en leek Linus weer de oude.  Ik deed de speelmat voor de zekerheid aan de kant en legde hem in zijn park.  Het werd pyjamatijd voor Ilja en ik stimuleerde hem om zich om te kleden.  Mijn oog hield ik op Linus die stil maar tevreden was.  Nu en dan kwam er toch een schreeuwtje, dat was raar.  Ineens weer veel gebleit.  Het was geen hongerbleiting, het was geen vermoeidheidsweentje, het was geen ik-verveel-mij-entertain-mij-weentje….het klonk als “ik heb pijn!”  Ik probeerde rondwandelen, neerleggen in de zetel en boven hem hangen, hem tegen mij leggen, niets leek echt te werken, het wenen bleef doorgaan.  Ik observeerde hem, hij bleef alert.  Terug in het park kalmeerde hij, lachte zelfs even.  Na een tijdje (Ilja zat al YouTube-filmpjes te bekijken van The Pink Panther) probeerde hij een speeltje te grijpen.  Met één hand.  De andere arm bleef liggen.  Dacht ik dat nu?  Of was dat nu effectief zo?  Ik gaf het speeltje in zijn andere handje, hij greep het niet.  Hoe meer ik keek, hoe meer ik het gedacht kreeg dat hij zijn rechterarm niet gebruikte.  Ik checkte zijn vingers, die bewogen (oef).  Ik checkte zijn benen, die stampten normaal (oef).  Toen ik het armpje even ophief viel het neer op de matras en begon hij te huilen.  Er was echt iets mis met die arm.  Dacht ik.  Mijn gevoel zei: niet goed.  Ik zette de Pink Panther op pauze en vroeg nogmaals “Is er iets gebeurd met Linus’ arm?” “Ja, maar het was per ongeluk”.  Goed.  Tijd om de papa terug te roepen van zijn repetitie en mijn ouders op te trommelen. “Er is iets met Linus’ armpje, kun je komen?”  Ik ontkleedde hem om de arm van dichterbij te bekijken, zag niets abnormaals al was ik het niet zeker.  Zijn verzorgingstas werd gemaakt, het was bijna etenstijd voor hem, ik zorgde dat ik alles bij had en wachtte.  Toen iedereen arriveerde vertrokken we naar spoed.  In de wachtzaal lachte Linus naar zijn papa en zolang hij stillag bleek er geen probleem.  We werden gelukkig vlug geholpen.  Een vriendelijke verpleger begeleidde ons en stelde enkele vragen.  De spoedarts kwam ter plekke en voelde aan zijn armpje.  Ze deed een bepaalde handeling en riep “Opgelost!”.  Blijkbaar was de elleboog eventjes uit zijn plek.  Na een enorm bleit-salvo kalmeerde hij.  De verpleger legde uit dat ze dit een “zondagsarmpje” noemen.  Ik had er nog nooit van gehoord maar was gewoon blij dat het opgelost was.  Eens terug op het spoed-bed begon hij weer zijn oude zelf te worden.  Lachen, kraaien en blij dat we hem entertainden.  Zwaaiend met beide armen vanuit de Maxi-Cosi vertrokken we na vijf minuutjes terug richting thuis.  Met de schrik er vanaf, een nieuw verhaal en het voornemen om de mat enkel voor Linus te houden.

Achteraf bleek dat mijn vader aanvankelijk dacht dat Linus iets aan zijn darmpje had.  Ik was blijkbaar toch niet zo duidelijk geweest aan de telefoon.