“Onderweg naar Frankrijk”, dat stond deze voormiddag gepland in mijn bullet journal.  Drie daagjes op bezoek bij de kasteelvrouw en haar gezin, proeven van de Franse zomer, bijpraten.  Ik heb het gisteren afgebeld.  Linus is niet in zijn sas.  Al enkele weken is hij een wispelturig rakkertje met een gigantisch gevoel voor slechte timing.  Niettemin blijft het een geweldig manneke met de meest aanstekelijk lach.

Ik noem hem regelmatig “Wallace” van Wallace and Gromit, met zijn dikke kaakjes ziet hij er net zo uit als hij lacht.

Nu hij net 15 maanden is geworden is het steeds meer duidelijk aan het worden dat we met een stevig karaktertje te maken hebben.  Die jongen weet wat hij wil.  De weg om het te bekomen is niet altijd duidelijk voor ons, maar hij gaat er volle bak voor.  Mijn echtgenoot zegt dat hij mijn karakter heeft, ik weet het niet zo goed.  Ilja heeft wel zijn papa’s karakter, daar zijn we ondertussen ook wel al uit.

Uiteraard is alles interessant, alles behalve het aangeboden speelgoed.  Zo is het superleuk om de salontafel te beklimmen om van daarop de zetel te bereiken.  Het lukt nog niet altijd even goed, maar stoelen, de poef, de schommel en de glijbaan, die vormen al geen uitdaging meer.  Het zwembad in Center Parcs was dan weer een fantastische uitlaatklep voor hem, toch moesten we ogen op ons zwemgat hebben, hij deed stoten waar zelfs vreemde mensen stonden van te kijken, recht voor onze ogen.  En wij maar achtertjoolen om te voorkomen  dat hij nog maar eens met een bloedlip of een bult op zijn voorhoofd eindigt.

Sociaal is hij wel.  Hij zal niet direct in iedereens’ armen springen maar als je op zijn hoogte gaat terwijl hij op de grond zit heb je meestal wel touche!   Hij kent ook geen schaamte om bij vreemde mensen eten te gaan schooien.  Een dame die een koekje uitdeelt in het park aan haar kinderen, een papa met een ijsje, hij heeft het altijd gezien en kruipt er volle bak en met een verbeten blik naartoe.  Met zijn twee ankerende handjes zit hij voor ze en als ze eventjes niet kijken zou hij het zelfs gewoon uit hun handen durven trekken.  Boefbeerken.

En stappen?  Neen, nog steeds niet.  Misschien heeft dat wel met zijn frustratie te maken, al komt hij overal waar hij wil zijn, als het niet al kruipend is dan conduirt hij zijn moeder wel om hem te brengen.Of hij doet het op zijn eigen manier:

Ik moet het niet rooskleuriger voorstellen dan het is: we maken momenteel een moeilijke periode door met hem.  Hij kan nog niet praten behalve: mama, papa, poesje (elk dier dat enigszins op een poes gelijkt), jaja (Ilja), en Boele (de hond van mijn schoonouders, dat is een uitzondering op de poesjes-regel).  Dus duidelijk maken wat er scheelt is niet simpel. Om de één of andere mysterieuze maar helse reden weent hij heel veel als we in de auto zitten.  Een rit van 100km kan drie kanten uitdraaien: hij valt in slaap (zalig!  boeken lezen! rond je kijken! niksen!)  hij blijft wakker maar is content rond zich aan het kijken of hij beurelt de 100km bij elkaar.  De laatste twee weken is het echter altijd het laatste geweest.  Als we op voorhand incalculeren dat naar Frankrijk rijden zo’n 3 tot 4 uur in beslag neemt en hij maximum 2 uur aan een stuk slaapt overdag, dan hebben we nog steeds kans op 2 uren getier in de auto.  Mijn linkerschouder doet nu al pijn van telkens zijn voetjes te pakken, beertjes aan te bieden, een flesje water 100 keer op te rapen terwijl hij op de achterbank ongelukkig zit te wezen en zichzelf zowaar uit zijn autostoel tracht te maneuvreren.  In Nederland vorige week ben ik gewoon gestopt achter een tuutje in de winkel voor hem in de hoop dat hij daarmee misschien rustig zou kunnen zijn, maar zoals ik reeds schreef hij wil het absoluut niet, hij weigert zelfs om het in zijn mond te steken.

Deze ochtend gingen we naar zee, hij was lekker rustig in de auto, amuseerde zich in het zand en wou graag stappen aan de handjes.  Bij terugkeer is hij in slaap gevallen, we genieten van de momenten waarop het geen gestresseerde boel is en we eens gewoon naast elkaar kunnen zitten op een dekentje zonder dat iemand zich over Linus ontfermt of hem achterna zit.  Tijdens de lastigere momenten lachen we veel weg.  We weten ook wel: alles gaat voorbij, ook deze periode waarin hij zo grappig klein is.  En ook dit zal ik missen.

Aan de andere kant: het is een manneke in volle groei, hij kan heel vrolijk zijn en komt regelmatig knuffelen.  Zijn Wallace-lach is om bij te smelten en zijn bruine kijkers kunnen iedereen verleiden.  Hij heeft een wijzend vingertje waarmee hij alle speciale dingen in de wereld aanduidt.  Want hey, een vogel in de lucht, een blaadje aan de bomen of voor het eerst echt de zee zien: dat blijft iets speciaals.  Net als hij.

Ik schreef 100 dagen geleden ook een update-post, ook 200 en 300 dagen geleden was er zo’n postje.

Kelly schreef deze week blogpostje over hoe haar Flo Flo werd.  Toen we Ilja’s geboorte aankondigden heb ik voor de zekerheid “een zoontje” gezet op het kaartje.  Ilja is namelijk een jongens èn meisjesnaam.  In Nederland wordt Ilja regelmatig aan kleine juffrouwtjes gegeven.  Hoe we erbij kwamen?

We gaan terug naar het jaar 2006.  Mijn lief en ik zijn ongeveer 3 maanden samen, het is zomer, het is warm er is niets te doen behalve uitgaan, lanterfanten, slenteren en in zijn geval: muziek gaan spelen.  Het was de meest onbezorgde tijd, ik zou er wel eens een paar daagjes naar willen terugkeren.  Op een beachfestival in één of andere Belgische badstad, die details ben ik helemaal kwijt, wandelen we over het festivalterrein als iemand mijn lief goeiedag zegt.  Hij zegt mooi “goeiedag” terug, achter zijn rug richt hij zich tot mij “verdikke, ik ken die kerel wel maar ik ben zijn naam vergeten.  Ik weet wel dat hij een heel mooie naam heeft”.  Ik reageer langs mijn neus weg: “Het is toch nooit geen Ilja zeker?” waarop hij verbaasd uitroept:”Jawel! Hoe weet jij dat?” Gewoon, omdat ik dat ook een heel mooie naam vind.  Daar op dat moment werd beslist: als we ooit een zoon gingen krijgen dat we het kindje Ilja gingen noemen.

Toen ik weer zwanger werd was het moeilijk.  We hadden nooit echt moeten zoeken naar namen gezien we redelijk vlug wisten dat de boreling een zoon ging zijn en die naam dus al 5 jaar vastlag.   Als mama van een zoon was ik uiteraard een klein beetje gebrand op een dochter.  De eerste 18 weken wisten we nog niet wat het ging zijn.  De namen waren ook nog niet beslist, verre van zelfs.  Op een avond in oktober was er op deze streek “Lichtfront” Mijn lief was die avond een fakkeldrager en ik volgde het spektakel op WTV  vanuit de zetel thuis, met Ilja slapend in zijn bed.  Er werden interviews afgenomen op de verschillende locaties waar iets werd georganiseerd voor dit evenement.  Op een gegeven moment gaat men vanuit de studio over naar de reporter ter plekke: Lauwke Vandendriessche en dan werd ik een klein beetje koekoek in mijn zetel.  Hoe mooi was de naam Lauwke? en hoe goed paste die bij Ilja?  Mijn fakkeldrager kwam thuis die avond en toen hij de naam hoorde was hij ook meteen verkocht.

En dan bleek het een jongen te zijn…

Terug naar af.  Ik heb het lang niet geweten.  Maakte enkele lijstjes waar verschillende namen opstonden en weer sneuvelden.  Imre was een kanshebber, maar het zoontje van vrienden heet zo, ik moet altijd aan hem denken bij die naam, het paste niet in mijn hoofd.  Linus stond ook op mijn lijstje.  Ik gaf het aan mijn man hij zei meteen:”Neen, geen van heel die lijst, smijt maar weg, ik hoor niets graag!”  Terug naar af.  Hij ging zelf aan de slag, nam er een laptop bij en begon te zoeken naar namen.  Ineens roept hij: “Linus!  Dat vind ik nog een mooie naam!”  Mo wuk eigenlijk?? Toen ik zei dat die naam ook op mijn weggegooide lijstje stond kon hij dat moeilijk geloven.  Ik pikte die naam op in The Bridge.  Het is een Scandinavische naam die mooi past bij het Slavische Ilja.  Althans dat vind ik toch.  Ilja wordt nogal vlug Illievanillie genoemd.  Linus wordt soms Linus Bambinus genoemd.  Of ik verwar ze met elkaar, dat gebeurt ook regelmatig “Ik ben wel Ilja hé mama”, sorry Linus.  Euh Ilja.

en jij?  Hoe komt jij aan de naam van je kind?  Ga je je misschien je dochter Lauwke noemen?  Laat het mij zeker weten dan 🙂

We hadden het nooit zo durven dromen.  De combinatie van de twee broertjes blijkt wonderwel enorm goed mee te vallen.  Waar we vreesden voor jaloezie, negativiteit naar de baby toe of zich buitengesloten voelen, blijkt dat momenteel nog steeds totaal afwezig bij Ilja.  Hij is sinds dag één grote broer van Linus en nu 10 weken later voelt hij zich meer en meer verwant.  In het begin bekeek hij het vanop een afstand, hij kwam wel eens kijken maar de interesse bleek niet zo geweldig groot.  Hij sprak over “de baby”.  Nu beseft hij meer en meer dat Linus een echt persoontje begint te worden, ééntje met een karaktertje.  Maar hij maakt deel uit van zijn team, en “de baby” heeft een naam!  Als we ergens naartoe gaan: “Linus moet ook mee” of als Linus er niet bij is:”Waar is Linus?” Bij het opstaan zegt hij mooi goeiemorgen en bij het slapengaan krijgt ook kleine broer een kusje.  Ligt het aan het leeftijdsverschil van vier jaar?  Ilja beseft ook al heel goed dat het kleine monstertje nog niet veel kan en dat hij moet wachten tot hij groter is om met hem te spelen.  De ruzies zullen dan ook wel niet uitblijven vermoed ik, maar voorlopig geniet ik van mijn twee zonen.  Elke leeftijd met zijn charmes.

“En Linus zal dan tandjes krijgen van jou hé mama?”