door “Neen mama, ik wil niet, ik wil bij jou blijven!” samen met wat krokodilletranen en een houdgreep rond mijn nek waardoor ik hem eigenlijk niet meer hoef vast te houden -monkeystyle- was het zondag geen zo’n geslaagde start van het eerste multimove-lesje. Wat het juist is, ik weet het niet, maar ook vorig jaar moest ik hem in het begin heel vaak van mij af sleuren en hem tot bij de sportjuf brengen. Eens hij vertrokken is in het spel zie je aan alles dat hij zich rot amuseert, hij lacht, hij doet mee met de groep, probeert dingen uit. En hij beweegt. Een uur aan een stuk. Maar die overgang, dat is voor hem enorm moeilijk. Is het de grootte van de sporthal, is het het ongestructureerde? Op school heeft hij nooit problemen om van mij weg te stappen, zelfs niet na twee maanden thuis, een kusje en hup hij vertrekt. Maar die multimove, dat duurde vorig jaar zeker 6 lessen alvorens hij zonder problemen kon starten. Thuis is hij enthousiast om de sportkleren uit te zoeken en te vertrekken, het probleem start bij de deur van de zaal. Mijn hart breekt elke keer opnieuw, maar ik blijf volhouden, ik blijf hem brengen want ik zie dat hij zich amuseert en dat hij zijn energie kwijt kan in die sporthal. Tegelijkertijd voel ik me een slechte moeder die haar kind forceert om dingen te doen, een moeder die keihard zonder omkijken moet wegstappen uit de sporthal om te zorgen dat hij niet geneigd is om telkens terug bij mij te komen. Het is balanceren, ik zie mama’s met hetzelfde probleem hun kindje terug meenemen naar huis. Als hij lachend bij mij komt na zijn lesje, roepend: “het was leuk, mama!”, als ik hem stiekem afmuis en zie dat hij geconcentreerd over een zweedse bank kruipt met zijn poepke in de lucht, als hij mij spot en wild begint te zwaaien, dan denk ik nog altijd dat ik het juiste doe. Dan stopt mijn hart een klein beetje met bloeden.
Shout your heart out 
Als hij zich daar amuseert dan is dat het belangrijkste en denk ik niet dat je het gevoel mag hebben dat je hem forceert of een slechte moeder bent. Mocht hij zich dan ook nog eens totaal niet amuseren dan zou het natuurlijk een ander verhaal zijn 🙂
Maar het is inderdaad echt niet leuk om je kind zo ergens te moeten afzetten!
Oh mijn zoon wou daar ook niet blijven, zelfs al was zijn neefje daar. Maar wij hebben het niet langer dan 3 lessen volgehouden en ermee gestopt. Spijtig want op zich wel leuk. Paar jaar later is hij nog altijd geen held op kampjes, maar het gaat gelukkig al beter 🙂
Natuurlijk doe je het juiste, en natuurlijk mist hij zijn mama (tot hij aan het sporten is), gelukkig maar…
Mama zijn, het is zo bijzonder!
Ik heb hetzelfde scenario met ne 10 jarige.. maar heb het opgegeven. Dan maar geen sport ..
Oooh, moeilijk, he. Volhouden!! Want hij amuseert zich!
Herkenbaar! Maar ik maak ook van m’n hart een steen op zo’n momenten want uiteindelijk hebben ze er zo’n deugd van! Alleen met de zwemlesjes ben ik gestopt indertijd omdat hij er simpelweg niet klaar voor was en hij een afkeer van het hele zwemgebeuren begon te krijgen. Vorig jaar voetbalde hij, maar omdat de trainingen & matchen niet meer echt combineerbaar zouden zijn met bubbeltje 2, hebben we hem nu in Boezinge bij Boe! ingeschreven. Hij zal er zo’n deugd van hebben om daar nog wat te ravotten!
volhouden: hij amuseert zich duidelijk, dat is het belangrijkste!
Komt helemaal goed hoor 🙂
Als hij op zijn 18 nog steeds niet graag gaat, stuur hem dan naar het voetbal hé 🙂
Ik heb dat nooit meegemaakt met mijn zoon, het was al snel duidelijk dat zijn passie in het voetbal lag,……En dat doet het nog steeds en ondertussen is het een parttime bezigheid 🙂
Emo vaneigens doe je het juiste 🙂
Die Multimove vind ik zo leuk dat ik Vince er naartoe stuurde. Het kind zijn ogen vol tranen achtergelaten. Ik suste mezelf met het idee dat het wel direct zou overgaan. Na een uur kwam ik al eens piepen hoe het hem verging. Ai disaster. Het kind was een uur onophoudelijk blijven verder huilen… Mijn hart brak en ik heb het klein wrak dan maar terug meegenomen. Ooit probeer ik wel nog eens opnieuw…
Moeders hebben het niet altijd makkelijk he. Maar zien dat hij zich amuseert is super!
Dat zijn zo moeilijke momenten… de mini-me’s zijn al 10 jaar en ik vind het verschrikkelijk dat ze in de voorschoolse opvangen moeten… meestal zijn ze de eerste op school en het lijkt allemaal zo zielig… maar geloof me, die gastjes trekken hunne plan.