Over hoe ik niet met Fredje Deburchgraeve heb gedanst.

“Hier ga jij zeker een blog over schrijven hé” zei mijn lief toen we naar onze auto wandelden (toegegeven, in mijn geval: een ietsiepietsie wankelden).  Er was wel een vermoeden dat dat zou gebeuren maar tot nu toe weet ik nog steeds niet goed hoe ik onze vrijdagavond in het Grieks restaurant moet omschrijven.  Het gaat van “tiens, ze spelen hier livemuziek in dit restaurant” tot het punt waarop ik met 15 Grieken De Sirtaki sta te dansen.  Tussenin passeerden volgende zaken de revue:

• “Mmm, goeie Picon van het huis”
• “Ze komen precies niet met de kaart, kom we drinken nog een aperitief”
• “Ah, ’t is met een menu vanavond?  Ook goed.”
• “Er zit hier precies veel familie van die Griekse zangers”
• “Moe kik’n, die naast ons beginnen hier te dansen zeg!”
• “Oh my god, wat is me dat hier zeg”
• “Dat is nog geen slechte muziek hé”
• “Ik lig hier krom met die zanger zijn manieren.  Hij zit zich de hele tijd keihard in te leven in die muziek”
• Nadat de uitbater mij ten dans vraagt:”Gow zeg”
• “Glas wijn bestellen?” “Tgoja”
• Er wordt een Griekse klassieker gespeeld, vermoedelijk de Griekse Will Tura, een onbekende Griek vraagt mij ten dans, om de één of andere duistere reden reageer ik met “Ok”.  Het is om zeep, vanaf nu sta ik -volgens de Grieken- open tot dansen.
• Mijn lief zit mij uit te lachen vanop zijn stoel, ik kijk hem veelbetekenend in de ogen en probeer zo weinig mogelijk te lachen over de schouder van de onbekende Griek heen.   Het lichaamscontact probeer ik tot een minimum te herleiden, dat lukt wonderwel goed.
• Een andere Vlaming vraagt de micro van de zingende Griek.  Hij heeft een roos in zijn hand en richt zich tot zijn vriendin.  Ik schop tegen mijn lief zijn benen “moe kik’n, nu gaan we het meemaken hoor!” en inderdaad: de dame wordt ten huwelijk gevraagd.  Gelukkig zegt ze “Ja”, er was een ring en al.  Kan het nog absurder?
• De Griek van de vorige keer wil weer dansen, deze keer grijpt hij mij al steviger vast, probeert mijn vingers de hele tijd te verstrengelen in de zijne, ik kan hem afleiden door een beetje swing erin te steken.  Gelukkig was het geen Griekse Will Tura deze keer, eerder de Griekse Romeo’s ofzo.
• Even later, tussen onze verschillende gangen door roept de zanger op om zoveel mogelijk mensen te verzamelen voor de topper van de avond.  Ik word -uiteraard- weer van mijn stoel getrokken door een andere Griek.  Ahja, want die met haar botten, dedie danst graag.  Hupla: we dansen de Sirtaki.  Ik word een beetje verpletterd tussen twee Griekse schouders en kan ontglippen als ik bij mijn tafel passeer.  Dit is officieel een eigenaardige avond.
• Nadat we een bananenlikeur krijgen bij onze koffie rekenen we af.  Je moet vertrekken op het toppunt vind ik.
• Frederik Deburghgraeve zit ook op zijn gemak te eten in dat restaurant.  Waarom danst hij niet mee met de Sirtaki?  Dat zou het verhaal toch wel gemaakt hebben?  Ik schud mijn hoofd….tsss een verloren kans.