Lang zal ze leven

Mijn broer is 37 geworden vandaag.  Ik heb er maar één, in tegenstelling tot mijn echtgenoot die twee zussen en twee broers heeft.  Het is altijd ideaal geweest vind ik, één broer.  We maakten nooit veel ruzie, misschien zijn onze karakters toch redelijk gelijklopend en zijn we beiden eerder loners.  Er werd wel eens een gezelschapsspel gespeeld maar ik kan me geen lange zondagen van spelletjes herinneren.  Catch met de Playmobil-ventjes, dat wel.  Het ene Playmobil manneke dat in feite een cowboy voorstelde noemden we “big daddy”, hij sprong van de hoekpaal van de geïmproviseerde boksring en gooide zich op het zwarte Playmobil manneke dat eigenlijk een piraat van oorsprong was.  Hij hield zich al vlug bezig met urenlang schrijven en lezen in een hoekje.  Het is er nooit meer uitgeraakt die gewoonte, het is zelfs zijn job geworden.  We zien elkaar bitter weinig.  Het leven staat ons eventjes in de weg.  Zijn pad liep tot in de hotspot Amsterdam, het mijne raakte bezaaid met oudercontacten, pistolets beleggen in de auto voor de schoolreis en crècheregelingen treffen.  Het raast en raast rond ons.  Toch blijft hij mijn topbroer, een beetje ver weg, maar altijd dichtbij indien nodig. 

Ok, nonkel Roderik, er is nog een beetje werk daar met de “hij” en “zij” maar we’re working on it!