Ik ben uitgevlogen naar mijn echtgenoot deze ochtend.  Terwijl ik een moeilijke situatie uiteendeed kwam hij na vier zinnen al op de proppen met negatieve kritiek.  Hij kan er niet mee om dat ik me soms in dingen frustreer en hij mij daarbij niet altijd kan helpen.  Dus probeert hij een oplossing te zoeken voor mijn probleem, of een eigen mening te geven omdat ik zelf eventjes negatief ben.  Dat doet een geliefde denk ik.  Zijn partner proberen te helpen waar nodig, support vanop de zijlijn, samen tegen de rest.  Maar soms is het helemaal niet nodig om mij te helpen.  Of om mijn negativiteit te voeden met meer negativiteit.  De meeste problemen waar hij niets mee te maken heeft los ik zelf op, of ik zoek hulp binnen het entourage dat nodig is om het probleem aan te pakken.  Soms wil ik gewoon eens kunnen ventileren.  Eens verzuchten.  Een keer fretten en zagen.  Alléé, je kent dat toch wel?  Maar het ligt in de aard van de mens om met oplossingen af te komen.  Of om iemand met raad en daad bij te staan.  “Ik zou het zo aanpakken” of “Je moet dat zeggen!”.  Tijdens onze opleiding hebben we er meer dan genoeg oefeningen moeten rond maken: erkenning bieden.  Het is hetgeen mij het meeste is bijgebleven van mijn studie orthopedagogie (behalve natuurlijk een fantastische bende vriendinnen).  Het is dan ook tegelijk het moeilijkste dat ik ooit heb moeten leren.  Gewoon eens zeggen “hoh, amaai, dat klinkt alsof het moeilijk is voor jou” in plaats van “je kunt dit of dat doen” of “zou je niet eens…”, geen oplossingen, gewoon luisteren naar het verhaal, en reageren op de boodschap zonder oordeel of zonder grote vraagtekens te plaatsen.  Zo moeilijk.  En hey, ik ben er dan ook geen specialist in, ik zou het heel graag beter willen kunnen, omdat ik zelf aanvoel dat het bij mij werkt, die aanpak.

En ohja, het was ook niet zo lief van mij om uit te halen naar hem.  Dat besef ik maar al te goed.  En dat hij het goed bedoelt.  Dat ook. 

10 reacties

  1. Herkenbaar. Ik probeer daar vooral op te letten bij Dexter, omdat het resultaat ongelooflijk is. In plaats van “mo neen, dat is allemaal niet erg” gewoon van “jij vindt het niet leuk he dat x?”. Een ander kind. En als het bij kindjes werkt, dan bij grote zeker.

    Alleen ben ik er dus ook lang niet altijd even goed in.
    Al een succes dat je je ervan bewust bent 😉

  2. Als ik wil ventileren, probeer ik expliciet te beginnen met iets genre: ik moet het kwijt, maar je moet alleen maar luisteren en me daarna een dikke knuffel geven. Anders gaat manlief ook in problem solving modus. Ik betrap mezelf er ook op, maar tegenwoordig ben ik even vaak gewoon aan het luisteren. Als ik grandioze tips heb die een dag later nog even grandioos lijken (niet vaak dus), dan kan ik nog altijd op terugkomen. Je hart kunnen luchten kan zo’n deugd doen 🙂

    1. Dat is een goeie strategie: op voorhand uw noden aangeven en de toehoorder waarschuwen! “Pas op, ik ga efkes hard zagen en ik zou graag van u horen hoe ambetant het allemaal voor mij is en geen énkele oplossing voorgeschoteld krijgen.” Ga ik ook wat meer toepassen, denk ik 🙂

  3. Zo herkenbaar, zo nu en dan wil ik ook gewoon eens ventileren. Komt het lief ook altijd met oplossingen op de proppen die in mijn ogen dan verkeerd zijn wat soms voor verhitte discussies zorgt.

  4. Herkenbaar! Ik begrijp wel dat je zo “emotioneel” reageert op zo een moment, je bent nu eenmaal aan het uitrazen hé, dan kan zoiets er even niet bij. Heb ik ook al voorgehad. Maar even uitpraten helpt wel 🙂 Of vooraf zeggen: nu ga ik eens even zagen, ge moet mij gewoon laten doen 🙂 (dat zou ik mss beter zelf ook doen ;)).

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s