door Aartsmoeilijk vind ik het soms, dat moederen. Soms denk ik dat ik de enige ben die het eigenlijk gewoon niet kan. Dat ik dat opvoeden maar eens moet gaan uitbesteden, bestaat dat niet: een opvoedster of zo? Ah. Wacht. Fuck.
Ik ben al 14 jaar opvoedster maar nog maar 5 jaar van mijn eigen kinderen. En akkoord, ik moet die dingen niet met elkaar gaan vergelijken, er komt in beide situaties veel bij te kijken, maar er komt weliswaar veel terug in het dagelijkse leven. Zo structureer ik -net als op het werk- regelmatig een situatie voor bij de kleuter. Eerst doen we dit, daarna gaan we dat doen en pas dan is het tijd voor si of la.
Er zijn dagen waarop het goed gaat, de kinderen zijn lief, er is warm eten voor iedereen (het werd gemaakt door elfjes met groen gespikkelde mutjes) en er wordt maar één keer gezaagd bij het opruimen.
De kleine trucjes die werken geven me energie. Die kleine beetjes doen het soms: na een ochtend in het bos kan ik -door op voorhand in de auto met de oudste af te spreken dat hij direct bij het binnenkomen aan de voordeur zijn kleren uitdoet- een zandbak binnen vermijden. Als ik voorzienig ben geweest en op zondagochtend nog het eten heb staan maken voor de maan-/pedagogische studiedag. Wanneer ik het efficiënt aanpak en de minder dringende zaken bij collect en go noteer om daarna de dringende boodschappen met twee kinderen af te werken. (En daarbij niet mor als er eens wordt geaasd op een bepaald soort dessertpotje dat anders niet wordt meegebracht).
Maar er zijn ook dagen waarop het in de soep draait. Dan zie ik het ineens minder goed zitten dat moederen en ik zou wel kunnen bleiten door stylo-gekrabbel op de muur, waterkots op de vloer en gepureerde lasagne op mijn broek. Iemand gaat ongevraagd aan de haal met een courgette of er moet een onderhandeling worden opgezet rond groenten eten. Op die dagen wordt er wel eens meer “Daarom!” op de eeuwige “waarom”-vraag geantwoord. Het zijn die soepdagen die voor mij demotiverend werken. Hun dekentjes onder hun kinnetje duwen is het moment waarop ik me weer begin op te laden voor de nieuwe dag. De stilte door de babyfoon is het moment waarop ik denk “ohja, een keer ezo en een keer anders” en daarna informeer ik me bij mijn lief rond product om balpenstrepen van het behang te krijgen.
Shout your heart out 
ja, ja en ja!
(alleen dat laatste, daar moet ik nog wat op oefenen)
Maar het zijn ook juist die dagen die van jou een warme, menselijke mama maken en geen robot! Dat wil toch geen mens! We zijn geen supervrouwen, saaie boel zou dat zijn, binnen een paar jaar als ze zagen om tot 3u uit te mogen gaan, ga je met een glimlach terugdenken aan je “soepdagen”. (En ik kan er een klein beetje van meespreken 😀😀)
Het geduld van een moeder is als tandpasta. Hoeveel je er ook van gebruikt, er is altijd nog een beetje over.
O zo herkenbaar!
Ugh. Ik word er nog altijd bal-onnozel van. Een opvoedster-diploma en dan begot met je eigen kind geen weg weten. Na twintig jaar nog altijd paniekaanvallen krijgen omdat je denkt dat er niks van terecht zal komen. Alle mogelijke hulplijnen geprobeerd en alle mogelijke gedragspatronen herkend, geanalyseerd en correct (ahum!) op gereageerd. Maar alles komt goed hé. Ja ja.
Bij jou wel, daar ben ik zeker van! 🙂
Chance dat ze zo koddig zijn! 🙂 Hier geen kinderen maar wel veel respect voor mama’s (en papa’s)!
Heerlijk herkenbaar!
Dank dat jij dit deelt <3.
Het is niet gemakkelijk, ik heb ook al momenten gehad waarop ik dacht: “Ojee, de opvoeding is mislukt -nu al.” 😀
En opvoeden als job is iets heel anders dan opvoeden thuis, dat zie ik hier ook wel. Mijn man werkt als opvoeder in een opvangcentrum, en dat is toch iets anders hoor.
Ik ben er zeker van dat je het een pak beter doet dan je zelf soms denkt 😉
Ook die dagen gaan voorbij.. ! Hang on !! Het gaat prima !
Morgen lach je ermee.
Je bent goed bezig, Liese !
Ow ja.. boenk erop.
Ik herken dit zo hard! Hoewel ik maar 1 kind heb en een kind dat nog maar begint te babbelen, vind ik opvoeden echt niet makkelijk. Ik ben ook niet geschoold daarvoor ;-), maar ik denk ook soms vaak: ligt dat nu aan mij? Gaat dat bij anderen allemaal zo vlot? Kan ik dit gewoon niet? En wat ik ook altijd zo raar vind, is dat er inderdaad dagen gaan dat alles op rolletjes loopt en je denkt: yes, ik heb hier alles onder controle like a boss! En dan zijn er weer dagen dat je denkt van: hoe kan het in godsnaam dat alles zo’n complete chaos is en wanneer kan ik eens tijd vinden voor mezelf? Die dagen vallen soms ook gewoon direct achter elkaar, echt heel erg vreemd dat. Pas op, ik zou geen moment willen ruilen met mijn leven zonder een kind, maar ik vind het lastig soms. En hoewel ik natuurlijk alleen maar mentale steun wil sturen naar jou, ben ik stiekem ook altijd wel opgelucht als ik merk dat anderen er ook zo mee worstelen soms. Ik vraag mij soms af hoe ze dat vroeger deden, zo zonder sociale media en internet, ik zou mij vaak alleen gevoeld hebben.
Eer ik doorhad dat er met soepdagen geen dagen met groentesoep werd bedoeld… was het postje al uitgelezen. Oeps. Ik vind ouders dappere mensen, zoals ze zonder opgeven blijven gaan voor hun kinderen. Jullie ook. Balpenstrepen of niet, de liefde druipt hier van elk postje hoor 🙂