door Het lijkt een beetje alomtegenwoordig of misschien denk ik dat alleen maar. Ik volg een aantal mensen online (en irl) die te kennen gaven dat ze problemen hebben om zwanger te worden. Vele keren lees of hoor ik in hun verhaal dat de druk hierrond heel hoog ligt. Voor veel mensen is zwanger worden ook gewoon een eitje (en een zaadcel, padum!). Maar er wordt bij bevruchte eitjes niet altijd stilgestaan bij het feit dat het voor veel koppels (of singles) niet van een leien dakje loopt. Laatst schreef Kelly dat het bij hen ook niet zo eenvoudig is verlopen en dat ze daar weinig over sprak of schreef. Eva doet dan weer het omgekeerde en gebruikt haar cartoons en (sociale) media om hierover te ventileren. Als reactie op de post van Kelly schreef ik dat ik maar al te goed begreep waarom ze hier geen ruchtbaarheid aan gaf. Het valt me op dat in veel reacties mensen hun eigen verhaal willen brengen. Daarbij wordt niet altijd gereageerd op wat gezegd of geschreven wordt, maar staat er alleen wat ze zelf meegemaakt hebben. Ik begrijp dat volkomen, een verhaal roept een ervaring op en die wil je delen. Of iemand voelt zich aangesproken of verdrietig rond een thema en wil dit delen met de persoon die het thema aankaartte. Sommige mensen reageren misschien ook wel heel ongepast. Eva tekende zelf een goeie cartoon waarbij ze perfect illustreert wat ik bedoel:
bron: Facebook Eva Mouton
De cartoon is grappig maar tegelijk ook schrijnend vind ik. En het is een oefening die ik heel vaak voor mezelf maak als iemand een probleem aankaart: zo gepast mogelijk reageren. Ik ben er zeker van dat je zoiets kan trainen. Ik probeer niet vanuit mezelf te vertrekken op dat moment maar vanuit de persoon die voor me zit. Moeilijk! Echt moeilijk om niet in het “bij ons was het….” of “je moet eens dit of dat…” te vervallen. Om niet met tips te strooien of standaard peptalks.
bron: Facebook Eva Mouton
Als er skills zijn die ik me wil aanmeten dan is het wel zoiets. Erkenning bieden, niet veroordelen, luisteren en gepast reageren. Ik heb nog een lange weg te gaan…
Shout your heart out 
Ik heb het net achter de rug met Oudste, is verdrietig en zit
er een beetje door omdat Lowieke zo vaak ziek is. Luisteren is dan zo belangrijk, en begrip voor haar gevoelens, niet de boodschap dat zijzelf ook zo dikwijls ziek geweest is vroeger.
Ik heb wel 1 bedenking bij je log en Eva…mensen proberen wel altijd goed te doen en door te reageren een hart onder de riem te steken, daar mogen we toch niet aan voorbij gaan.
ja tuurlijk! En er zijn ook heel wat mensen die veel hebben aan de verhalen van anderen en er energie uit putten, dat wil ik zeker niet bedoelen!
Weet ik wel 😀
Je haalt inderdaad een aantal belangrijke punten aan. Ik denk dat het merendeel van de commentaar goed bedoeld is, maar ik snap ook dat die behoorlijk op de zenuwen kan gaan werken. Het is en blijft nu eenmaal een heel gevoelig iets.
Zeer terechte blog. Ik maakte me er bij het stuk van Kelly trouwens ook schuldig aan om het alleen maar over mijn verhaal te hebben. Een minuut nadat ik dat gepost had, besefte ik dat en wilde ik er nog aan toevoegen: “hoe rot trouwens dat jullie dit moesten meemaken.” Maar helaas kan je comments niet bewerken zoals dat bij Facebook wel kan.
Ik probeer dit wel zo veel mogelijk te doen. Ik kreeg dat trouwens ook ooit eens aans opmerking van een vriendin “jij bent nu de eerste die gewoon zegt waar het op staat, dat het klote is, zonder het te willen minimaliseren.” Terwijl ik net daarvoor nog bij mezelf dacht: “verdomme seg zit ik hier met mijn mond vol tanden, ze stort hier net haar hart uit en het enige wat ik kan zeggen, ja da’s klote hè.” Maar blijkbaar was dat op dat moment de goede reactie. Maar zoals ik bij Kelly dus bewees, blijft het ook voor mij een moeilijke oefening.
Wat zwangerschapswens betreft kan ik gelukkig zeggen dat ik dat voor de rest nooit gedaan heb. Gevraagd of iemand nog geen kindjes wilde. Ik vroeg me toen al af waar mensen zich eigenlijk mee moeiden. Waarschijnlijk is het gewoon omdat ze niet weten waar ze het over moeten hebben, maar dan zwijg je mijns inziens beter. Je weet immers niet wat iemand heeft meegemaakt of waar hij/zij nog doormoet op dat gebied.
PS moest dit bericht twee keer verschijnen, ik wil je niet spammen, ik moest eerst inloggen en wist niet of mijn bericht niet verscheen omdat ik niet ingelogd was. Of omdat je het nog moest goedkeuren ;-).
ik wil niemand met de vinger wijzen hoor, het is ook vaak sterker dan mezelf en het is een oefening die ik zelf wil maken, daarom hoeft een ander het nog niet te doen. Zoals Mrs Brubeck schreef: veelal geven mensen adviezen goedbedoeld en het delen van een eigen verhaal kan ook een steun zijn voor iemand maar soms is “fuck, das kak” het enige waar iemand op dat moment behoefte aan heeft. Moeilijk!
Het voelde ook niet aan als met de vinger wijzen hoor. Ik deed een beetje aan zelfkritiek :-)!
Ik vind het ook altijd moeilijk om op een ‘gepaste’ manier te reageren. Niet alleen over dergelijk onderwerp, maar over ook over andere dingen waar mensen mee zitten.
Het is altijd zo makkelijk om in statistieken te duiken of je eigen verhaal op te roepen, hé.
Ik vind het wel heel fijn dat Eva dit deelt. Er zijn heel wat mensen die dit niet doen en dan krijg je vaak ‘ambetante’ situaties. Nu, ik vraag niet gauw iemand om zijn of haar kinderwens (en eventuele plannen om die te vervullen). Meestal gewoon uit angst dat er zo’n verhaal aan plakt dat ze eigenlijk niet willen delen.
ja, op voorhand iets zeggen van “ik wil hier wel of niet over praten” kan ook al veel helpen vind ik.
Ik heb net het interview met Eva Mouton bekeken van gisteren in Van Gils en gasten en ik kan alleen maar bedenken dat ik haar (en haar vriend) heel erg bewonder. Bij mij kon het niet, erover praten (lag ook aan mijn man, hij vond dat een aanslag op zijn viriliteit) en het is maar de laatste jaren dat ik open ben over hoe mijn kinderen er gekomen zijn.
Hoeveel keer ik met nieuwjaar geen kleintje gewenst ben (als in : ’t wordt wel eens tijd hé) en hoeveel keer ik tranen onderdrukkend op kraambezoek ben geweest, het is niet te schatten. En nee, je bent dat niet vergeten eens je die baby’s uiteindelijk in je armen hebt!
Prof. De Sutter heeft mijn twee dochters trouwens op de wereld helpen brengen.
ai, dat moest vast een pijnlijke periode geweest zijn! Vragen je dochters daar nooit achter?
Die kennen ondertussen het hele verhaal
Het is ook persoonlijk ergens. Na mijn miskraam kon ik me net heel erg optrekken aan de verhalen van vriendinnen die vertelden dat zij of een zus, kennis… hetzelfde hadden meegemaakt. Ik wist dan dat ik niet alleen was en dat het feit dat ze intussen n gezonde peuter hadden rondlopen, betekende dat alles ook voor mij goed kon komen. Ik kreeg meer hoop als ik de vrouwen in kwestie kende dan van de statistieken.
Maar hoe ik zelf moet reageren als een vriendin me slecht nieuws vertelt, dat vind ik héél moeilijk.. want iedereen is anders.
ja dat maakt het zo moeilijk. Ik hoop dat je de miskraam ergens heb een plaats kunnen geven, ik denk dat zoiets vreselijk is om mee te maken…
Hoe je reageert hangt een beetje af van (de kennis van) de persoon die voor je zit. Niet makkelijk soms…
en wat als je de persoon helemaal niet kent?
Dan ga je beter uiterst voorzichtig te werk…
Mensen die veel en onbevangen luisteren, hebben ook de meeste kennis te delen. Het is geen gave, maar een kunde, een leerproces.
Wat Eva Mouton bij Van Gils & Gasten kwam vertellen, was zowel moedig als ontwapenend. Meer dingen bespreekbaar maken, vind ik persoonlijk fantastisch én de logica zelve.
ik vond het een heel mooi gesprek. Rustig, sereen. Ook de professor was heel diplomatisch vond ik.
ja dat leerproces wil ik graag aangaan
Ik weet het niet hoor. Ik ben een cijfermens…
🙂
Mooi stukje.
Ik vind dat heel moeilijk om op zo’n verhaal te reageren, omdat ik me niet kan verplaatsen in de ander (hoewel ik zeer empathisch ben en sowieso wel meeleef): zelf snap ik die drang naar kinderen totaal niet, en vind ik het daarom moeilijk om te troosten. Maar het mag geen taboe worden. Je leest het inderdaad meer en meer, en dat is goed, want ‘men’ mag weten dat het niet voor iedereen zo evident is. (1/6 is verdomme keiveel!)
Ik probeer een goede luisterhouding te hebben. Maar da’s moeilijk! Uiteindelijk reageert iedereen zoals je denkt het beste te reageren..