door
Ik was het eventjes kwijt met mijn Linus. Gisteren zei ik tegen mijn lief: “Hij lijkt precies bezeten van de duivel”. De manier waarop hij na een middagdut in de wagen zichzelf wakkerschreeuwde en dit volhield van Gent tot Zonnebeke was het toppunt (of dieptepunt, hoe je het wil noemen). Fyi: van Gent naar Zonnebeke is het ongeveer 65km autostrade. Het was absoluut niet meer zonnig in Zonnebeke. Drie kwartier rijden met een brullende peuter op de achterbank was het einde van de laatste drie weken waarin we fulltime in verlof waren. Rustig blijven, op hem inpraten, grenzen stellen, negeren, knuffelen, kalmeren dat is zowat een voltijdse bezigheid geweest tijdens de vakantie en daar was er wel telkens één van ons twee mee bezig. Zo straf dat we elkaar volledig voorbijliepen. En ja, we wilden persé naar Bokrijk gaan, ja, we wilden persé wandelen op oude kastelen in Engeland, vrienden gaan bezoeken in Frankrijk en in Tongeren naar Ambiorix gaan turen. Want er is ook een grote broer, die van al die dingen met volle teugen geniet. Net als wij.
Vandaag is Ilja op logement bij zijn peter en gaf ik extra aandacht aan Linus, want hoe zwaar hij momenteel ook doorweegt, hij blijft mijn cutiepie. Eén van de drie liefdes in mijn leven. In goede en kwade dagen. For better or for worse. Terrible two’s of niet we trokken naar Bellewaerde waar hij geen high five durfde te geven aan de mascotte maar absoluut niet bang was om een echte leeuw van dichtbij te gaan bekijken.
Waar hij zijn handen in de lucht stak op de vliegensvlugge Peter Pan-bootjes en achteraf riep “nog een keer” terwijl ik er duizelig van strompelde. Waar we knuffelden op de dansende koffiepotjes en probeerden selfies te nemen. En na zijn middagdut geef ik extra aandacht aan mijn man die ik drie weken naast me had maar ook niet. Mijn partner in crime bij het ondergaan van de peuterpuberstreken en het beantwoorden van de duizenden kleutervragen.
Ik leg mijn handjes samen dat ik er niet alleen voor sta. Hoe alleenstaande ouders deze fase aanpakken: chapeau, ik hef er graag mijn hoedje voor af, wat zeg ik: ik trek gewoon heel mijn kop er af.
Maar kijk, dat smoeltje na een fijne voormiddag maakt toch wel veel goed. Elke dag is het herbeginnen met die kleine vriend en elke dag ontdek ik nieuwe dingen over hem en over mezelf.
Shout your heart out 
Hij stelt jullie danig op de proef. Je gevoel is niet meer dan normaal…
als pannenkoek het kan: twee zoons opkweken, dan zal het hier ook wel lukken zeker?
Dat is gesproken 🙂 !
Naast elkaar leven: check!
Compleet versleten na bijna een maand vakantie: check!
Elke dag met nieuwe moed beginnen: check!
Tegen elkaar zeggen: ‘Daar hebben we het laatste nog niet mee meegemaakt: check!
hahaha geniet maar van jullie uitje met z’n twee!!
Hoe ik het destijds gedaan heb alleen, eerlijk gezegd, ik weet het amper meer. Gelukkig had ik er maar eentje en geen twee. Lange autoritten met een brullende peuter herinner ik me nog wel – en de hoofdpijn achteraf ook. Maar ook dat ik strààl verliefd was op dat tweejarig blond schatje met zijn blauwe ogen, als hij eventjes vergeten was om donderwolkje te spelen. 🙂
Oh, wat lijkt me dat een strijd. Maar gelukkig zijn er ook de mooie momenten, geniet daar maar extra van.
doe ik! danku!
Oh die terrible two, zo herkenbaar. Tuur kan hier er soms ook wat van en dan ben ik inderdaad ook o zo blij dat ik er niet alleen voor sta en ik en het lief elkaar afwisselen als Tuur zijn kuren terug eens krijgt. Al hou ik mezelf ook heel vaak voor “het is een fase, het is een fase” en proberen we vooral ook te genieten van de mooie momenten. Die spreuk van de blender is trouwens de max 🙂
ja inderdaad, die smoeltjes achter zo’n bui, daar kan toch niets tegenop hoor
Ik denk dat ik die fase van mijn twee helemaal heb verdrongen 🙂
#overlevingstechnieken
hahaha, ik denk er waarschijnlijk binnen tien jaar ook zo over
Je eerlijkheid is verfrissend. Hopelijk vinden jij en je man wat tijd voor elkaar. This too shall pass 🙂
tuurlijk. we zijn veerkrachtig genoeg denk ik en we mogen dan nog niet klagen, onze kinderen zijn gezond en wel
Oh ja, zo herkenbaar! Inderdaad, hoe vaak ik gedacht heb “hoe doen die alleenstaande ouders dat toch???” Je wil ze soms achter het behang plakken of een goed schreeuwen, maar de knuffels, de besnotterde kusjes en de “mama, nog een beetje over mijn rugje wrijven” maken het allemaal goed 🙂 Driftbuien zijn een manier om om te gaan met nieuwe dingen die ze leren en nieuwe gevoelens/emoties die ze leren kennen, las ik onlangs. Dan moeten we maar blij zijn dat ons kind zich normaal ontwikkelt zeker 😉 En ergens nog eens tijd vinden om samen met het lief van elkaars gezelschap te genieten (of tegen elkaar in de zetel in slaap te vallen ;)), zou ook tof zijn…
ja is waar, het is ergens “normaal” dat ze zich afzetten, maar aan de andere kant merk ik toch dat het éne kind (lees: het onze) daar precies meer last van heeft dan het andere kind 😀 haha
Van kinderen kan je heel veel leren. Bijvoorbeeld: waar de grenzen liggen van je geduld.
die grens fluctueert nogal eens bij mij 🙂
Het is met momenten toch niet gemakkelijk om een ouder te zijn hé… gelukkig zijn het maar fases en die gaan ook voorbij!
’t is waar, en er eens over schrijven dat doet ook al veel deugd vind ik
Heb je al gehoord van de terrible 15 to 18 year fase?
Tips voor overlevingsstrategiëen worden in dank aanvaard!
neen, misschien kun je in het werk steken en ze laten thuiswachten op mijn bengels 😀
Allé, dat staat ons nog te wachten binnenkort… Momenteel zitten we ook soms met ons handen in het haar, als er niet meer gedut wil worden, maar ’t kindje wel moe is. En tandjes krijgt. En in een groeisprong zit. Zucht 🙂
Courage daar!
Ik vind sowieso de periode tussen 1 en 3 jaar de meest vermoeiende tot nu toe. Zelfs het opstaan voor de baby ’s nachts vond ik minder vermoeiend dan de peutertijd. Vanaf 3 jaar beginnen ze toch veel meer te redeneren en begrijpen ze veel meer vind ik. En 6 jaar is echt een ZALIGE leeftijd!
Alleenstaande moeders (en vaders) die verdienen een standbeeld jong.