door “They say: people in your life are seasons and anything that happens is for a reason”. Kanye zingt het zo mooi, maar is het ook zo? Mensen komen en mensen gaan, soms is er zelfs geen reden voor, een koppel besluit uit elkaar te gaan en zo verlies je iemand. Misschien strandt een vriendschap al dan niet gewenst. Samaja klaagt al eens dat haar sociale leven te rustig is, maar toen ik in de levensfase zat waarin zij zich bevindt hadden wij ook zo’n periode. Iedereen leek zich terug te trekken in hun nieuwe cocon met een partner en eventueel kinderen. Nu de kinderen iets ouder zijn gaat het vlotter om eens af te spreken of een babysit te vragen met als gevolg dat de weekends dichtslibben met sociale engagementen. Soms breekt het koud zweet me al uit bij een uitnodiging om ergens te gaan eten, naar een toneel te komen kijken of deel te nemen aan één of andere quiz. Ik kan moeilijk “neen” zeggen en moet mezelf hier echt in trainen, aan de andere kant haal ik energie uit die afspraken. Mijn kinderen beginnen ook hun deel van de sociale boterham op te eten: chiro, leesclub, logopedie. Toch heb ik regelmatig het gevoel dat het voor iedereen drukdrukdruk moet zijn. Alsof “druk” gelijk staat aan “geslaagd”, in contrast hoor ik toch ook regelmatig: geen tijd om te relaxen, onvoldoende me-time, onvoldoende quality-time met het gezin. En daar komt het “neen” zeggen: we zijn zelf verantwoordelijk voor het bewaken van die grens want hoe meer je buitenkomt, hoe meer je buitenkomt. Dat klinkt raar, maar een sociaal leven houdt zichzelf in stand. “Geen tijd” is relatief, je kunt altijd tijd maken als je dat graag wil. Dat neemt niet weg dat het geen pijn doet om vriendschappen te zien stranden, ik heb soms echt vriendschapsverdriet. Als ik mensen ineens niet meer zie zonder aanwijsbare reden, als de zin om tijd te maken voor elkaar ver te zoeken is. Maar misschien zeggen zij ook wel eens meer “neen” of zijn mensen enorm begaan met het sociale leven dat opgroeiende kinderen met zich meebrengt.
Soms doorstaat de vriendschap de seizoenen niet en dwarrelt ze uiteen door de droogte van de zomer, het vallen van het blad of de wakte van de sneeuw. En dat is het leven, met of zonder reden.
Shout your heart out 
Wat heb je dat prachtig geformuleerd. Mijn voornemen voor dit jaar is sowieso meer buitenkomen, want ik voel me vaak eenzaam en heb inderdaad last van vriendschapsverdriet.
Die stress hebben wij niet. Een handvol vrienden met wie we af en toe afspreken, meer moet dat voor ons niet zijn. Misschien speelt onze leeftijd een rol?
Ja, hier kan ik me helemaal in vinden. Vriendschapsverdriet is me zeker niet vreemd. Ik klaag inderdaad vaak dat mijn vrienden niet veel meer buitenkomen, maar zelf heb ik eigenlijk ook wel regelmatig nood aan rust. Een goed evenwicht vinden is echt niet altijd gemakkelijk he.
Deel van het leven, vriendschapsverdriet…wat zeg je dat mooi. Maar zoals Paul zegt, het is pas een “stukje verder” dat je dat kan relativeren. Je zit in een fase waarin je je tijd zo moet verdelen, maar dat is toch normaal, zolang je er geluk in kan vinden. Sommige mensen wandelen heel je leven met je mee, anderen niet; dat komt ook omdat je leven heel de tijd evolueert.
Voor een stuk idem, zeker wat betreft vriendschapsverdriet. Maar ons sociaal leven is beperkt, omdat we zo goed als geen gemeenschappelijke vrienden hebben. Dus doen we vaak dingen onder ons twee, en soms eens dingen alleen. De vrienden die we dan (willen) maken, zijn vaak een heel stuk jonger en hebben zoals jij bijna geen tijd om af te spreken.
Ik zit, net zoals Samaja, in een fase waarin ik mijn vrienden vaker zou willen zien. Maar zij hebben een gezin en heel wat sociale verplichtingen die daar bij komen kijken (andere koppels, schoonfamilie, hobby’s van de kinderen…) dat dat niet lukt. Ik heb niks daarvan dus daarom ook meer nood aan die ontmoetingen. Soms ben ik dan wel eens jaloers op vriendinnen die het druk hebben, maar er zijn er sommige waar het zo druk is, dat ik dat zeker ook wel niet zou willen.
Wat mooi geformuleerd! Wij zitten in de fase met kleine kinderen en dan is het inderdaad heel snel gebeurd dat je je terug trekt in je eigen cocon. Maar zoals je zegt: geen tijd is relatief. En dus proberen we wel heel bewust en met een zekere regelmaat tijd te maken voor vrienden en voor elkaar.
Vriendschapsverdriet mag geen verbazing wekken; vrienden zijn familieleden zonder bloedverwantschap.
Zelf vind ik dat teveel vrienden tot dunne vriendschappen leidt. Ik verkies kwaliteit boven kwantiteit. Dat maakt mijn leven tevens minder druk-druk-druk.
Schoon gezegd dat laatste. Echte vriendschappen overleven de seizoenen wel denk ik… Ik zit in een thuisfase door Emiel waarin vrienden moeten begrijpen dat ik minder buitenkom. Zelf mijn mama zie ik minder. Ik weet dat dit van voorbijgaande aard is en goeie vrienden weten en begrijpen dit.
Ik heb al geleerd dat echte vriendschappen persé niet wekelijks of maandelijks moeten onderhouden worden… ik heb een hele goede vriendin en we horen elkaar geregeld maar zien elkaar minder dan vroeger door onze drukke levens en we vinden dit prima.
Bij ons staat de sociale kalender momenteel op een héél laag pitje, geen idee hoe dat komt; denk dat onze omgeving zo na de feestdagen ook wat meer behoefte heeft aan me-time zeker? Ik vind het wel goed zo, lekker rustige weekends!