XII

Soms hou ik bewust een zaterdag in het weekend blanco.  Niet werken, geen afspraken met mensen, niets op voorhand plannen.  Vandaag was zo’n dag en ik keek er al de hele week naar uit.  Niets moet en alles wat toch gebeurt is mooi meegenomen.  Bij Leen las ik over hoe ze uit het dal van een burnout kroop door veel tijd te blokkeren voor zichzelf en weekends blanco te laten.  Zelf ben ik nogal een “volplanner”, er valt al maandelijks een weekend af als ik moet werken waardoor sommige weekends soms wel heel druk zijn.  Dat neemt niet weg dat afspreken met vrienden of familie fantastisch is, gimme some, ik ben vlug op mijn gemak bij mensen.  Tegelijk moet ik ook tijd nemen voor mezelf want ik heb ook al een mindere periode gekend die me veel heeft bijgeleerd.  Hoe ouder ik word hoe beter ik mezelf ken.  Een introvert als ik laadt zich niet op aan sociaal contact maar geniet er wel van.  Ik tater graag met anderen, vind het fijn in gezelschap maar in evenredige verhouding moet ik ook veel alleen zijn om te compenseren.  Just me, myself and I.  Een vrije dag in de week waar ik compleet alleen ben, niks van plannen heb.  Echt, de beste dagen ever!  Zo goed kende ik mezelf nog niet toen ik mijn man leerde kennen.

We zijn twaalf jaar samen morgen.  Op één van de eerste lentedagen in 2006 stapten we samen in zijn witte Opel voor een tripje richting “verrassing” volgens hem.  De bestemming “verrassing” was de kern van het volledige verhaal dat daarop volgde.  Nooit eerder was ik met iemand samen geweest die me het gevoel gaf dat ik belangrijk was.  Dat een relatie anders was dan: één iemand die zijn/haar best deed en de andere die volgde omdat we nu eenmaal een relatie hadden.  Neen, dit ging een andere kant op.  Met onderling overleg, maar ook met ruzies waarbij ik nooit dacht dat hij niet meer terugkwam.  Ik herinner me veel discussies in het eerste jaar dat we samen waren, maar dat heeft onze relatie gevormd tot wat ze nu is.  Een veilige plek waar ik graag in thuiskom.  Had ik mezelf toen beter gekend, dan ging ik weten dat ik moet aangeven dat ik ook tijd alleen nodig heb, om mezelf op te laden.  Om te wennen aan heel intens samenzijn met iemand.  Hij kent mij door die vele jaren zo goed, hij weet hoe ik besta en hoe belangrijk ik mijn eigen bubbel ook vind.  Hij blijft de persoon bij wie ik het liefst in gezelschap ben en mezelf zijn was nooit zo eenvoudig als bij hem.  We leren nog dagelijks van elkaar en maken van elkaar betere mensen.  Elk jaar blijft heftig, met vreugde, maar ook met verdriet.  Hij is mijn belangrijke andere.  Weten dat hij er is, aan de andere kant van de tafel, van het bed of de telefoonlijn, of gewoon heel dicht bij me, dat geeft me vertrouwen, dat alles altijd goed komt.  En als dat het niet zo is, dat we dat ook weer zullen trachten op te lossen.