Neen. Nog steeds niet…

Ik was al drie uur te laat op het werk toegekomen.  De stress laaide hoog op, brandend in mijn luchtpijp.  Het enige wat door me ging was: “Is het al zo laat?  Is het al zo laat?  Hoe is het mogelijk dat het in godsnaam al zo laat is?”  Als een kieken zonder kop begon ik op het werk rond te lopen.  Er waren drie uren verloren en ik wist niet waar ze waren, hoe ik het moest oplossen.  En daar stond ze me te observeren.  Haar frou-frou nog altijd even recht.  De bril mooi opgeblonken.  Ze lachte naar me.  Of ze lachte met me.  Geen idee maar haar glimlach was nog steeds dezelfde.  In de droom wist ik “dit is een visioen, ze is er niet meer” maar ik bleef kijken.  En zij bleef lachen.

Bij het schillen van de aardappelen deze voormiddag kwam de droom terug.  “Lieselotte!  Zo’n dikke schillen van je aardappelen!” gierde ze ooit.  Ik antwoordde lacherig: “het zijn maar aardappelen, als de schil te dik is, dan schil ik er gewoon één extra om het verlies te compenseren!”

Het verlies valt echter niet te compenseren.  Bij elke veel te dikke aardappelschil slaat dat besef mij recht in mijn gezicht.