Klank zonder beeld

Oh god.   Ik hoor een klein kreetje. De gele klokradiocijfers zijn onverbiddelijk: 02u44.  Er is altijd die ene seconde waarop ik denk “misschien is het maar een kreetje”.  Die ene seconde maakt dat het aanzwellende geluid van het wenende kindje extra zwaar is om het deken van mij af te gooien.  Als ik bij hem kom staat hij recht in zijn bed.  Ergens tussen het kleine kreetje en het geween werden er grote boodschappen geschreven.  Ik haal het potje en vloek inwendig “waarom is dat toilet boven nog steeds niet geïnstalleerd?”.  Als hij rustig zijn post scriptum probeert te schrijven kijkt hij me aan.  Hij is nooit mooier dan midden in de nacht met zijn gezichtje fris en fruitig.  Ik zit naast hem, met mijn armen rond mijn knieën.  Hij haalt samen met zijn grootste glimlach zijn kwetter-stemmetje boven: “Vanavond spelen De Rode Duivels hé mama?!”

Soms wou ik dat ik van bepaalde momenten een foto kon nemen, maar dat zijn meestal de momenten die niet op foto vast te leggen zijn.  Kruimels maakt ook regelmatig een post “de foto die ik niet maakte“.  Zeker eens gaan checken!