Fietsen: haat/liefde

Vorig jaar erfde ik de fiets van mijn ma, een stevig model met een schattig maar vooral handig mandje vooraan.  Doordat er enkele jaren geleden een fietstunnel werd gemaakt tussen mijn woonplaats en Ieper centrum is het een stuk aangenamer om naar het werk te fietsen.  Ik durf het zelfs “leutig” noemen.  De opkomende zon, een streepje muziek.  Nice.

Ik schafte mij vorig jaar een fietshelm aan omdat ik wel merkte dat ik bij het uitdelen van de fietsbenen niet echt vooraan in de rij stond.  Mijn evenwicht houden en tegelijk op het verkeer letten, het is niet bepaald één van mijn kwaliteiten.  Ilja houdt echter enorm van fietsen, al duurde het even voor hij zich een beetje kon rechthouden.  Hij deelt het echt van mij, die onhandigheid.  Toch blijft hij regelmatig vragen om met de fiets naar school (kleine 3 km) te gaan of gewoon een tochtje te doen.  Aangezien ik zelf niet zo’n fietsheld ben is het meestal de echtgenoot die dit met hem doet na zijn werk.  Deze middag trokken we echter onze helmpjes nog eens aan en gingen samen naar het centrum van de gemeente.  Ilja op kop en de kleine kwetteraar in het stoeltje achterop bij mij.  Het was duidelijk dat het bij hem weer even geleden was, hij zwalpte nogal.  Naar school fietsen zit er zeker nog niet in, toch niet zonder dat ik een hartverzakking krijg.  Het zwalpen, de weinige ervaring op de weg, reken daarbij dat hij zijn schooltas nog op zijn rug moet dragen aangezien Linus zijn tasje in het mandje moet komen.  Het zou best wel aangenaam zijn als we allen beter zouden kunnen fietsen en ik weet wel dat oefening kunst baart.  Maar de drukte op de weg, de vele vrachtwagens bij de melkfabriek en momenteel werkzaamheden in het centrum van de gemeente zorgen ervoor dat ik het echt niet goed zie zitten.  Dubbel gevoel!