Kudos

Wordt de term “Kudos” nog gebruikt in feite?  Wikipedia omschrijft het alvast als volgt:

“Kudos komt van het Oudgriekse κῦδος, kudos, (roem, faam). Het geven van “kudos” aan een ander wordt gedaan om deze te waarderen. Doorgaans worden deze ‘virtuele cadeautjes’ toegekend door middel van het geven van +1 (positief) of -1 (negatief).”

Ik vind Kudos wel gezellig klinken eigenlijk.  Een beetje een samentrekking van “cuddles”, “kusje” en “could do” en het heeft iets herfstachtig over zich.  Je zou direct “Kudos” onder een dekentje in de zetel kunnen doen.  Toch?

Toen ik gisterenvoormiddag in Torfs bij een actie twee paar laarsjes ging kopen voor de kinderen was de lok van de bokaal ballonnen nogal groot bij mijn jongste karwaat.  Zonder iets te vragen nam hij er een ballon uit, waarop ik hem uiteraard aansprak en vroeg om deze terug te leggen.  “NEJ!” Oh great.  Een scène en drie man in de rij achter mij.  Ik vroeg hem nogmaals kordaat om de ballon terug te leggen “NEEE”.  Aarghhh.  Mijn beurt om af te rekenen.  Ik gaf wederom de boodschap om de ballon terug te leggen.  “We nemen niets weg”.  Uiteraard geen actie vanuit het kamp van mijn zoon.  Ik nam de ballon uit zijn handjes en zette hem even apart op een zetel nabij de kassa met als boodschap “als jij niet luistert dan ga je even apart zitten”.  Team Linus gaf niet op en kwam meteen terug bij mij staan vergezeld van een brede grijns.  Daarop zette ik hem terug op de zetel met dezelfde boodschap terwijl ik de laarsjes naar een andere kassa moest brengen om af te rekenen.  Hij begon opzichtig te wenen, scène compleet uiteraard.  Ik keek niet naar de rij die zich achter mij vormde en deed rustig verder.  Even later kwam hij snikkend bij me staan met zijn armpjes verontschuldigend omhoog.  We konden het bijleggen en de tranen werden gedroogd.  En toen deed de mevrouw aan de kassa iets waarvoor ze keihard kudos verdient.  Ze keek me in de ogen en fluisterde “als ze willen, mogen ze van mij een -jeweetwel- maar jij moet het beslissen, ik wil je gezag niet ondermijnen”.  Kijk, daar word ik enorm content van.  Die dame had niet één keer met haar ogen gerold toen ik halfslachtig afrekende terwijl ik mijn kinderen in bedwang hield, ze had niet gezegd “maar ze mogen hoor!” terwijl ik aan Linus trachtte uit te leggen dat hij niet zomaar iets mocht nemen.  Ze liet me gewoon moederen en oordeelde niet.  Kudos!  Wat zeg ik: dikke vette kudos met een dekentje over!

en kregen ze dan geen ballon van je?  Ma be jaas… met een “asjeblieft” en een “dankuwel” en om dan toch maar voor het snoepje uit de bokaal ernaast te kiezen.