door Terwijl ik stampvoetend mezelf een weg baan schieten de gedachten alle richtingen uit. Het is 18u, ik ben net weggevlucht uit het spitsuur van mijn gezin nadat mijn man voorstelde dat ik eventjes buiten ging. Hij kent me goed.
“Slechte moeder, rottige echtgenote” “Laat mij gerust” en “G-dverd-mse schijtboel!”, alles ging systematisch en op het ritme van een metronoom door mij heen. Bij de vierde kilometer begon de metronoom stil te vallen maar de gedachten waren nog niet allemaal weerlegd. Zou dat bestaan, een telefoonnummer waar je naartoe kunt bellen om gewoon te ventileren? Zonder dat je er iemand mee lastigvalt op het drukste moment van de dag. Gewoon vloeken en foeteren tegen een apparaat. Een ventilatie-box als het ware.
Een hele dag thuis met een zieke kleuter eindigde gisteren in een immense bleitsoep en de tranen kwamen niet alleen van het waterpokkenvriendje. ’t Is een schatje maar hij blijkt een immense “goestebrokke” als hij zich niet 100% in zijn vel voelt. “Ik wil geen TV, ik wil kleuren” “Ik wil geen appel” “Ik wil toch een appel!” “Ik ga niet slapen” (en dat deed hij ook niet). “Wat ben je aan het doen?” “Kijk mama! Kijk!” “Mamaa!!! Kijkkkkkk!!!” Dat ik de hele dag in de weer ging zijn met neurofen, zyrtec en eosine was zwaarder dan ik had ingeschat en ik werd met het uur moedelozer. De minuten scandeerden: “Weer niets gedaan voor je examen!” terwijl ze voorbij tikten. De zenuwen bouwden op en alles kwam tot een hoogtepunt toen ik tegen het kleine manneke zei riep “Dat hij nu echt moest stoppen met wenen!” Mijn pot kookte volledig over en het enige wat ik wou was gerust gelaten worden. Een uur wandelen en een lichte mental breakdown later bleek het grootste kwaad voorbij. Ik liep naar boven waar zijn papa hem net had ingetukt en ging nog eens over zijn hoofdje wrijven. “Ik hou zoveel van jou mama, bedankt als jij nog eens bent gekoomt”.
Shout your heart out 
Moeders zijn ook maar mensen hé? Zoals ze in het Engels zo mooi kunnen zeggen… “cut yourself some slack”!!!
Diegenen die dit niet herkennen zijn geen mensen.
En veel hartjes voor partners die even ademruimte geven!
Herkenbaar, ik heb vanmorgen net hetzelfde geroepen nadat Flo vergeten is wat praten is en de laatste week alleen nog maar weent. Mijn vat is ook af op dat vlak, tijd dat de dagen weer lengen en er weer kan gewandeld worden. VER. :aah:
Een pauze doet wonderen, zelfs ten huize Liese!
Oh zo herkenbaar! Ik ben echt geen goede verzorger, hoe erg ik het ook vind om dat te zeggen. Eindeloos geduld zit gewoon niet in mij. Na zo’n dagen kruip ik onmiddellijk in bad als manlief thuiskomt 🙂 Een halfuurtje en ik ben zó weer opgeladen, gelukkig!
Ik zeg het u: iedere moeder met slechts twee armen is gehandicapt. 😉
Kijk eens aan, een gat in de markt ! Na je studie misschien gelijk een start-up beginnen en die dan 5 jaar later doorverkopen voor miljoenen $. En gezien het idee via de kinderen kwam gelijk hen laten meedelen in de mooie winst ?
oh zo ontwapenend op het einde
herkenbare knuffel en blij dat na 4km jouw innerlijke woorden metronoom stopt… De mijnen maakt mij hoorsdol tot aan k10 en ondertussen ben ik zo opgefokt dat ik terug thuis sta “want stel je voor dat ’t alleen maar erger is geworden met die drie kids tegen dat ‘k thuis kom”…
hopelijk brengen de zonnenstralen jou ook de rust die je verdient!
x
Herkenbaar… Soms voel ik me schuldig als ik prikkelbaar thuis kom en kort van stof ben tegen die kids die iets willen vertellen waar je geen tijd voor hebt….Maar, we zijn ook maar mensen!
O zo mooi….. En jij bent echt wel een goeie moeder, zoals je hier zo open over durft schrijven en zoals hij ook bevestigt aan het einde 😉
😘