Head over heels

Misschien waren The Red Hot Chili Peppers me wel voor, maar ik beschrijf een relatie graag als een rollercoaster. Je stapt erop vol spanning en met hoge verwachtingen. Je kunt je positie kiezen. Soms zit je vooraan in het bakje en voel je alles keihard op je afkomen. Je vangt al eens iets in je gezicht, kan een aangename zomerbries zijn, kan ook iets minder aangenaams zijn. Soms kies je ervoor om eens achteraan te zitten, voor het extra gevoel in de buik. Of je zit ergens waar wij zitten, zowat in het midden, het is er gezellig, niet te bedreigend. Ik blijf tieren en brullen maar veelal kan ik lachend ontspannen. Ik grijp zijn arm als het een hobbelig stuk is, hij knijpt in mijn hand als het omhoog gaat. Elke dag kies ik om in dat bakje te stappen, vlak naast hem.

Vandaag is het de twaalfde keer dat ik zijn verjaardag mag meemaken. Ik schrijf niet veel over hem. Hij is de constante in mijn leven, zo constant dat het momenteel vanzelfsprekend is. Het zou best wat minder evident mogen zijn want dat is het feitelijk niet. Een relatie is keihard werken en laat ik nu voor mezelf eerlijk toegeven dat ik daar momenteel te weinig energie in steek. Twee kleine kindjes, onze jobs (hij 9 to 5, ik al die andere uren daarrond), zijn bijberoep, mijn vrijwilligerswerk, ons sociaal leven een onze studies. Al die knabbelaars knagen stukjes van de koek die onze tijd samen voorstelt. Kleine hapjes, mooi rond om rond, tot er maar een kruimeltje meer van overblijft. En neen, dat is helemaal geen excuus! Maar het is al veel dat we het beseffen.
Vanavond vieren we zijn verjaardag. Just the two of us. Dringend tijd om verse koekjes te bakken. Happy birthday sweetheart.