[wandeltip] De Catsberg

Ilja is sinds gisterenmiddag terug van een zevendaagse bivak met de Chiro. Het gevoel als hij van de trein komt is niet zo gemakkelijk te beschrijven. Hij: vermoeid, hees en mollejonkzwart. Ik: I just wanna squeeze his little face off! We zijn weer compleet. Ook al is het best wel eens een verademing dat ze elkaar eens zeven dagen niet in de haren zitten, toch was er de hele week iemand te kort. Alleen thuis zijn met Linus is niet bepaald rustiger. Het voelde zelfs in momenten alsof hij het gemis van zijn broer trachtte te compenseren door extra hard aanwezig te zijn. Ik beschrijf Linus graag als “all over the place”. Het bestaat niet dat Linus ergens is en dat hij niet in het middelpunt van de belangstelling staat. Soms manifesteert hij dat zelf, maar soms gebeurt het ook onbewust. Hij heeft een extreem schattig smoeltje en hij ratelt als een verkoper die een klant aan het binnenhalen is. Ilja daarentegen is rustig en doordacht. Trust me, er waren tijden dat dit anders was, maar het is nooit geweest zoals Linus nu. Ilja is ook nooit zo talig geweest als zijn kleine broer nu. Al sinds hij zelfstandig kan spelen kan hij zich gerust twee uur bezig houden zonder dat je hem hoort of ziet. Ik herinner me nog dat hij als baby op het tapijt speelde met alles wat ik rond hem legde en dat ik soms bezorgd ging gaan kijken omdat hij zo stil zelfstandig bezig was. Het verschil kan niet groter zijn tussen onze twee jongens. De kleinste is een rebelse wervelwind terwijl de oudste meer dingen in vraag gaat stellen en gaat overdenken, hij is uiteraard ook wel vier jaar ouder dus dat is ergens wel normaal. Ze vragen dan ook een volledig andere aanpak. Het is pas sinds enkele maanden dat ik begrijp hoe mijn jongste zoon echt in elkaar zit. Als rebel wil hij de controle houden op dingen. Doordat hij zichzelf niet goed kan bezighouden moet hij “in gang gestoken worden” of fout gezegd: we moeten hem gewoon afmatten met allerhande activiteiten. Terwijl Ilja gisteren aan het downsizen was na zijn chirokamp nam ik Linus mee voor een wandeling. We stapten 4 kilometer en ik zweer het: dat kindje heeft vier kilometer aan een stuk gerateld. De wandelende babbelaars. Maar het feit dat hij op dat moment bij mij alleen is, dat ik exclusieve aandacht aan hem schenk is voor hem een trigger om zoveel van zichzelf te geven. Zijn volledig toekomstperspectief deed hij uit de doeken. Dat hij boer wil worden, en me dan gaat oppikken met zijn tractor. Dat ik hem geld moest lenen om eten te kopen maar dat hij het zal teruggeven achteraf. Hij dokterde het allemaal uit tijdens onze wandeling. Alles wat ik hem zelf vertel onthoudt hij. Ik ben zeker dat hij binnen enkele weken nog zal terugkomen op ons gesprek en dat hij daarbij zal zeggen: “Ja, maar jij wil niet in de kar achteraan in de tractor hé mama, want jij wil niet tussen de varkens zitten hé”. Clichés zijn er om in stand te houden, maar je hebt geen twee gelijke kinderen. En dat is maar goed ook.

Vandaag is het zoals ik had voorspeld een moeilijke dag voor Ilja, de vermoeidheid van het kamp, het aanpassen aan ons drie weer. Laat ons zeggen dat hij wat structuur nodig heeft. En wat doen we dan? Ahja, we gaan wandelen. Ik besloot om het niet te extreem uit te stippelen en koos voor een veilige 4,5km. Met slechts drie tantrums (twee keer Ilja, één keer Linus) werd het al bij al een fijne voormiddag op de Catsberg net over de grens.

Waarom die kapel vol hangt met kousen, daar hadden we het raden naar.

Wil je ook eens een kloosterlijke wandeling (4,5 km) maken met de kinderen? Start dan aan knooppunt 52 ter hoogte van de Abdij van de Catsberg en volg volgende knooppunten: 52-26-23-24-50-43-39-35-55-54-51-52. Smoet mo je kittn want het gaat soms “lichtjes” bergop. En kijk goed uit je doppen, want de bordjes zijn soms wat overwoekerd door struikgewas.