I Amsterdam?

De jaren na mijn kotjaren waren die waarin ik intens verlangde om terug te keren naar Gent. Zelfs toen ik al aan het werk was bleef ik uitkijken naar een job meer in de buurt van het Gentse om me alsnog in de stad te kunnen installeren. Het anonieme van een stad sprak me altijd aan. Dat er altijd wel ergens iets te doen is en dat je slechts een tramritje weg bent van die actie staat in zo’n schril contrast met onze kleine gemeente. Gedurende de jaren die volgden ben ik die fase ontgroeid. Ik voel me nu op en top hier in De Westhoek, ik kon in de job die ik 17 jaar geleden begon (het is trouwens mijn “werkverjaardag” vandaag) groeien en ik blijf het uitdagend vinden. We verhuisden ettelijke keren om in deze plek tussen de velden maar toch met buren te komen wonen. Jaarlijks doen we nog iets van een kleine verbouwingsprojectje om het altijd maar aangenamer wonen te maken. Hoe noemen ze dat? “Bouwen aan je toekomst”?

De voorbije week gingen we twee dagen naar Amsterdam met ons twee. We kiezen er voor om eens zonder kinderen weg te gaan, ik vind dat nodig. Ik koos (jawel, ik heb gekozen!) heel bewust voor een citytrip om de drukte op te zoeken. Aan de andere kant hadden we niets gepland in Amsterdam. Ik hou ervan om gewoon rond te wandelen en te zien waar onze neus ons brengt. Amsterdam is slechts een 300 km hier vandaan, toch voelde het als “op reis gaan”. Niet alleen omdat we in elk café/restaurant standaard in het Engels werden aangesproken maar het moment dat ik voel van “hier wonen zou een uitdaging zijn voor mij” ben ik op reis. Zou ik ooit in Amsterdam kunnen wonen? Neen. Hoe aanlokkelijk dat soms ook klinkt. Ik ben een luxepaard geworden. Ik hou van de ruimte in mijn huis, ik hou van een parkeerplek op mijn oprit. Ik hou van mijn auto tout court. En toch zijn er mensen die het doen, die erin slagen om alles te doen werken, kinderen grootbrengen, comisjes met de bakfiets verslepen. Waar ik dan weer wel gezond jaloers op ben: alles is mogelijk, alles is normaal. Je wordt er niet vreemd bekeken en je kijkt er zelf van veel minder op. Het openbaar vervoer werkt er zoals het moet. Hemel en aarde verschil met België. Als op het bord staat dat de tram binnen 2 minuten komt, dan komt de tram binnen 2 minuten. Het is simpel, duidelijk en je kunt er overal met de kaart betalen. Pinning is winning. My god daar mogen ze in België toch ook echt wel eens werk van gaan maken. Hoewel we in de Westhoek gisteren ook onze maaltijd met Payconic betaalden vind ik het toch handig om gewoon twee pintjes en een bakje bitterballen af te rekenen met de kaart. Als ik in onze apotheek hier iets onder de 15 euro met mijn kaart wil betalen moet ik “een opleg betalen want dat kost ons geld!”

En wat heb je nu eigenlijk gedaan in Amsterdam, kakelgat? Niets. Gewoonweg niets.

Gevendeld en één foto genomen van een gracht.

In De Jordaan geraakten we aan de praat met de eigenares van een koffiewinkeltje. Even gechilled bij haar honden en poes “Poezemans”. Uiteraard buitengekomen met een pak verse koffie.

Het was 40 graden. Met onze voeten in een fontein gezeten en van de koelte genoten. Nog maar eens een foto genomen.

In kleine winkeltjes gesnuisterd en in een grote winkelcentra binnengewandeld, al was het maar om even van de airco te genieten. De echtgenoot ging naar de barbier en ik slenterde tussen de afdeling “stationary” van De Bijenkorf. Steek mij tussen een berg lege notitieboekjes en je hoort mij een uur niet meer.

Behalve een trui (ja, op de heetste dag van het jaar koop ik een trui) en die pak koffie: niets gekocht. Want: geen goesting om het mee te slepen en gewoon kijken naar dingen vind ik meestal al een beleving op zich.

De drukte, de toeristen, de zon. Het voelde even als helemaal weg van alles. De start van Pride Amsterdam werd overal in de stad aangekondigd dus ergens was ik wel content dat we voor die extra drukte terug naar de kalme Westhoek konden terugkeren al kon het contrast niet groter zijn: van 40 graden hitte op donderdag naar guur en regenachtig op zaterdag. Van vlot openbaar vervoer naar treinstakingen en één trein per namiddag naar Ieper (serieus, er was vanuit Antwerpen één trein naar Ieper en die was om 18u45, als je anders al maar één trein per uur hebt is dat best wel een bummer, niettemin heeft iedereen het recht om te staken).

Weet je wat ik trouwens gepland heb voor onze laatste week verlof?

NIETS.

Een unicum voor mij. Ik heb een volledige blanco week voor de boeg. Behalve Ilja oppikken aan het station woensdag moet ik NIETS deze week.

Net zoals ik het gepland had….(insert knipoogje)