door Vandaag combineerde ik een afspraak in Kortrijk met een wandeling in domein De Gavers in Harelbeke. Ik kom er wel eens met de kinderen in de zomer want het is een zalige plek. Als je beslist om op een warme dag te gaan: neem hun zwembroek mee want er ligt een miniplas water waar ze in kunnen ploeteren. Vandaag testte ik het gaverputpad, 4,7 km lang tussen de bomen, rond de vijver, best wel een aanrader! In mijn oren schalden The Dresden Dolls, het hoofd werd leeggemaakt.
Toen ik tegen het middaguur op de parking kwam zag ik een meneer in zijn wagen lunchen. Het was zeker 20 graden maar toch zat hij met zijn deuren dicht te swipen op zijn smartphone. Een auto verder zag ik nog iemand zitten: boterham in de ene hand, gsm in de andere. Zo toevallig dat ze daar beiden naast elkaar zaten te swipen. Hoe meer ik rond me keek, hoe meer etende mensen in geparkeerd auto’s ik zag . Op zo’n moment draaien mijn radartjes overuren. Ik ben namelijk niet gewoon om in een kantoor te werken of een job te hebben waarbij ik een lunchpauze heb. Dus voor mij ontstaan er al vlug vraagtekens. Waarom gaan mensen collectief op parkings gaan lunchen? Is het niet fijn op het kantoor? Zijn het introverten die graag eens uit de drukte ontsnappen? En waarom gaan ze dan niet gewoon op een bankje gaan zitten of een wandeling maken? Wat zou er gebeuren als twee collega’s van hetzelfde kantoor ineens naast elkaar staan met hun wagen. “Hey!!” -zwaai-swipe-bite-.
En mijn afspraak? Die heeft me vermoedelijk een half miljoen (Belgische Frank hé) opgebracht. Niet gezeverd. Ik liet een simulatie maken van een herfinanciering van onze woninglening. Drie jaar geleden deden we ook een herfinanciering en daardoor spaarden we bijna 50 000 euro uit op een nieuwe lening. Hoe je dat doet? Informeer eens bij Pak-Kei Fung van Hypotheekwereld. Hij is in Kortrijk onze contactpersoon en zowat de fixer voor alles wat met onze woninglening te maken heeft. #nonspon want het is een uitstekende service en dat mag gewoon gezegd worden.
Shout your heart out 
Die boterhammen etende automobilisten zijn vertegenwoordigers die zo hun lunchvergoeding in hun zak steken.
Ik eet ook in mijn (bestel)wagen. Of, als het mooi weer is, in de schaduw van een boom, gezeten op het gras. Dat laatste is echter niet altijd evident wegens zo nu en dan mieren en/of wespen in de buurt.
Vroeger, toen ik nog als loonslaaf werkte op kantoor, ging ik eveneens in mijn auto eten. De meesten verorberden hun middagmaal aan hun bureau wegens het gebrek aan een refter. Op die manier kon ik toch even ontsnappen aan dat verblijf tussen vier muren. Raampje open, muziekje op en genieten van de stuutjes!
Hoera voor herfinanciëringen! Wij spaarden in het verleden zo een heel miljoen uit en de afbetalingstermijn was met 3 jaar ingekort.
Wat druk van de financiële ketel is mooi meegenomen!
Ik was meer fan van een ‘walking diner’, stak mijn boterhammen in m’n jaszak en smoeffelde die binnen al stappend tijdens mijn middagwandelingetje.
Van die herfinanciering zou ik iets willen vertellen, maar ik wacht nog even…
Bij ons heb je de “keukeneters”: quasi dezelfde groep mensen die samen in de keuken of op het terras eten. Ondertussen zit zowel keuken als terras afgeladen vol en zijn er altijd interessante gesprekken of discussie om aan deel te nemen of te volgen.
Er is ook een groep die naar huis gaat eten (klein aantal), mensen die van de pauze gebruik maken om boodschappen te doen, mensen die verdwijnen (ik vermoed de mensen die je in de auto zag, maar bij ons gaan ze vaak wandelen) en je hebt een heel klein aantal (bijna onbestaand, hoor) dat aan de bureau eet (ook al mag het in principe niet).
In de pauze swipe ik hooguit vijf minuten (vaak om een foto te nemen van mijn lekkere lunch, haha), meestal heb ik het te druk met mijn sociale conversaties!
Er zijn wel mensen die nood hebben aan wat me-time, maar waarom je dan bij 20 graden in je wagen zit te swipen, blijft bij mij ook een groot vraagteken.
Dat van die herfinanciering vind ik wel interessant, bedankt voor de tip!
Mijn pa ging vroeger ook in de auto eten (en dan nog wel op de parking van het bedrijf zelf) uit onvrede met hoe het er op de werkvloer aan toeging. Zelf ga ik wandelen en daarna eet ik meestal mijn boterhammen aan mijn bureau, terwijl ik wat blogs lees. Zoals nu dus ;-). Ik eet ook soms mee aan de lunchtafel, maar vaak gaan de conversaties daar over onderwerpen waarover ik niet veel te zeggen heb en dat kost me dan alleen maar energie.
Ik snap dat ge tijdens uw lunchpauze efkes van uw collega’s en uw bureau weg wilt, maar ge zit al heel de dag! Ik geniet meestal van een middagwandelingetje (vaak gekoppeld aan een boodschap), efkes frissen lucht en hopelijk wat zonlicht.