Vurig

Al drie zomers op rij zeggen we: “Volgend jaar zal het beter zijn.” We zeggen het om elkaar moed in te spreken. De voorbije zomer begon er een klein beetje beterschap te komen. We waren niet uitgeput toen we na ons verlof terug aan het werk gingen. Moe, dat wel, maar niet compleet perte totale. Als ouder denk ik altijd dat het aan mij ligt. Dat ik gewoon niet gemaakt ben voor het ouderschap. Dat opvoeden een te moeilijke taak is en dat ik er maar het beste van moet proberen te maken. Kept them children alive today -speekselmedaille voor mezelf. Het nam vorig jaar wel soms extreme proporties aan in mijn hoofd. Hoewel ik weet dat mijn kinderen ok zijn. Dat ze gelukkig zijn en dat ik zeker niet kan klagen over hun kloeke gezondheid, toch denk ik heel regelmatig: ik ben er niet genoeg voor hen. Ik ben te weinig aanwezig in hun leven. Ik ben niet voldoende betrokken en onvoldoende verbonden met mijn kinderen. Er zijn echter geen tekenen die deze gedachten bewijzen. Integendeel eigenlijk. Ilja is een plantrekker die zonder verpinken een week op kamp vertrekt en glimlachend van de trein stapt omdat hij ons terug ziet. Ze roepen regelmatig (heeeeel regelmatig) achter hun mama of papa. Om iets te tonen. Om iets te vragen. Om een probleem te helpen oplossen. Tegen anderen zeg ik weleens: “Het feit dat je over je ouderschap nadenkt en het analyseert toont al betrokkenheid”. Maar deze opmerking geldt uiteraard alleen voor alle anderen en niet voor mezelf. 😉

Ik volg Steven Gielis al een tijdje op Instagram. Moet me dringend eens in zijn website gaan verdiepen en blijkbaar is er nu ook een podcast. Hij promoot een boek rond “Vurig Sensitief Opvoeden”. Ergens weet ik wel dat Linus een handjevol is. Hij is luid, altijd aanwezig en kan ineens keihard in huilen uitbarsten wanneer hij opgeschrikt wordt. Zo begon hij hartverscheurend te wenen toen hij gisteren per ongeluk het klepje van de steelstofzuiger opende en alles van vuil eruit viel op de grond.

Linus is soms overprikkeld en weet dan geen raad met zichzelf. Ik herken ook veel van mezelf in hem, soms zijn we zo gelijkaardig. Hij kan compleet over zijn toeren zijn door drukte en dan is hem afzonderen en rustig over zijn rugje wrijven de boodschap. Hij kan zich aan mij klampen als een aapje als hij zich onveilig voelt en tien minuten later roept hij de buurman aan de draad voor een praatje over het leven. Handgebaren inclusief. Is hij vurig sensitief? Misschien. Misschien ook niet. Ik wil er geen label op te plakken. In het boek vond ik echter wel veel items die herkenbaar zijn. Andere dan weer minder. Het kan geen kwaad om wat extra over opvoeden te leren denk ik altijd. Het boek is sowieso een aanrader voor wie opvoeding vanuit een andere invalshoek wil bekijken.