Don’t break the chain

Het was in eerste instantie niet de bedoeling, maar ik ben dagelijks actief bezig met mijn jaarquote “Less is more”. Ook al volg ik niet exact The Minsgame, toch heb ik elke dag geminimaliseerd en kruiste ik daarbij al 20 vakjes van het papier af. Want een dag niet geminimaliseerd betekent dat de ketting is verbroken. Laat dat nu net een loophole zijn als je een gewoonte wil aanleren. Al gooi ik maar iets kleins weg, al ruim ik maar één klein schuifje uit: ik zet een kruis. Als ik alle items samentel die het huis nu al verlaten hebben dan zit ik aan veel meer dan de 231 waar ik normaal gezien zou zijn als ik het spel helemaal correct zou spelen.

Opvallend is dat het concept “Less is more” zich doorzet in verschillende aspecten van mijn/ons leven. Mijn keukentablet is beste voorbeeld. Waar vroeger zowat elk item zonder huisje daar te vinden was is deze nu veelal leeg. En het feit dat ik er aandacht aan besteed zorgt ervoor dat ik toch dagelijks een extra effort doe om die tablet leeg te houden. Mijn lief is me stiekem dankbaar, hij uitte al meerdere keren zijn ongenoegen over onze slordige keuken. De kinderen worden nóg meer opgejut om hun gerief op de juiste plaats terug te leggen al was ik vroeger ook al een “geen speelgoed in de keuken”-freak. Opstaan in een opgeruimd huis blijkt echt goud waard. De nieuwe sofa is groter dan wat er voordien stond maar toch ervaar ik in de living een opener, ruimer gevoel nu ik er heel wat heb buitengesleept.

Het is ook een trigger om daadkrachtiger te zijn. Zo werden op korte tijd al enkele zeurende taakjes aangepakt, van die prutsdingen die maar blijven in mijn achterhoofd knagen. Op de kamer van Linus deed ik een klein schilderwerkje gewoon omdat ik wist waar ik al het schildermateriaal kon vinden aangezien we heel onze garage gedeclutterd hebben. In drie uur was ik klaar met een taakje dat al jaren aansleept. Wasmanden worden na het vullen zoveel als mogelijk direct leeggemaakt in de kasten. Het is echt maar een minuscuul taakje en toch zijn een stapel manden met propere was zo’n energievreters want “dat moet nog gedaan worden”.

Het eigenaardige aan dit verhaal: het is niets nieuws onder de zon. Ik wed dat iedereen die meeleest ofwel iets heeft van “wist ik al langer!” of “thoh, ’t is eigenlijk waar wat je zegt”, en ik besefte het ook wel, maar toch kon ik mezelf er nooit toe overhalen om het door te voeren. Hoe meer ik er ook over nadenk, hoe meer ik zin heb om er mee door te gaan. Het is zoals Heidi schreef in één van de comments: het werkt verslavend!