Behoudenis der kranken.

Van vegeteren in de zetel naar als een bezetene in enkele uren tijd het hele huis kuisen. De corona-periode is een bangelijke rollercoaster waar momenteel nog geen einde aan blijkt te komen. Gevoelens van frustratie, gelatenheid, blijdschap en dankbaarheid wisselen zich in een razendsnel tempo af. De onderhuidse stress probeer ik van me af te wandelen met de kinderen. Ze zijn wonderbaarlijk flink in deze periode. Waar ik op een gemiddelde vakantiedag toch minstens 12 keer tijdens ruzies moet onderhandelen omdat ze er alleen niet uit geraken, was er vandaag slechts 1 interventie nodig. Misschien doet het vele samenzijn hen wel deugd, tenslotte hebben ze enkel elkaar om de dag door te komen.

Vandaag stapten we 6,6 km, het was de eerste keer dat de kinderen vragende partij waren om nog langer te wandelen.

Linus Scissorhands groeit terwijl we erop staan kijken, de fantasie stroomt rijkelijk en stokken verzamelen is het hoogtepunt van elke wandeling.

Als hij niet achter ons aan slentert is Ilja overal aan en bij. Hij denkt diep na en stelt me regelmatig vragen waarop het antwoord “Vraag het aan je vader” is.

Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat deze periode nog lang zal nazinderen in mij. We doen keihard ons best om alles te doen werken maar de impact op ons lijf en ons gemoed is groot. We spelen met agenda’s en overleggen over uurroosters. Er wordt constant afgewisseld in het werken/zorgen voor de kinderen. Zo deed ik zondag, maandag en dinsdag laatavonddienst en is de echtgenoot vanavond, donderdagnacht en vrijdagnacht weg om te gaan werken. We leven van zaterdagavond naar zaterdagavond. Gelukkig is onze relatie solide met een stevige fundering. Het vertrouwen is zelfs versterkt want ik liet hem mijn haar kleuren. 😉

De zon streelt mijn vermoeidheid, mijn ogen zitten iets dieper dan anders.

Gelukkig is er nog Maria om ons te behouden van alle krankzinnigheid.