Bomenconfetti

Het leven met een kleuter aan je zijde, het zorgt voor veel nieuwe inzichten en extra vraagtekens. Nu ik dag in dag uit met Linus optrek merk ik dat ik veel mindfuller in het leven sta. Als ik hem wijs op vogelgeluiden of beestjes onderweg slaan zijn raderen aan het draaien en smijt hij er van tijd tot tijd een creatief vraagstuk tegenaan.

Ik wijs hem op het gekwetter van enkele vogels in de bomen die er groener dan anders uitzagen, ik vermoed dat de regen er iets mee te maken heeft. De meidoorns onderweg verloren door de felle wind heel wat van hun blaadjes waarop Linus redeneerde: “Ik denk dat de bomen zo danig blij zijn dat het geregend heeft dat ze met bomenconfetti hebben gegooid”.

Elke voorbijkomende slak, vuurwants of lieveheersbeestje wordt druk becommentarieerd. Hoewel hij in den beginne bang was van de pimpampoentjes vindt hij ze nu schattig nadat ik er ééntje over mijn hand liet lopen.

Slakken zijn dan ook uitermate intrigerend en het is pas nadat ik er eens van dichtbij naar keek dat ik besef hoe hard hij gelijk heeft. Ik ben weliswaar niet van plan om deze ook over mijn hand te laten kruipen maar ze hebben wel iets, met die creepy voelsprieten op dat slijmerige lijfje.

Ik moet uitleggen waar die eigenaardige geur vandaag komt die op het veld verdampt. “Hoe maken ze die groene strepen bruin?”

Deze avond trok ik er eventjes alleen op uit met het dreigement van de regen in mijn nek.

Na een bui kon ik – helemaal in de verte – een regenboog uit de lucht plukken en hoewel ik hen geen plensbui op hun hoofdje had toegewenst vond ik het toch jammer dat ze er niet bij waren om hem te aanschouwen.