Negen!

Gisteren werd Ilja negen. Ik schrok ineens van het feit dat hij zijn laatste jaar ingaat met een enkel cijfer in zijn leeftijd. Hij blaast mij de laatste maanden omver met de manier waarop hij in het leven staat. Ilja is een gelukkig kind. Hij neemt hiermee veel van mijn moederschapstwijfels weg want is dat niet wat we allemaal wensen voor onze kinderen?

Hij bevindt zich momenteel in de fase tussen schoolkind en prepuberteit. Als opvoedster heb ik wel een groot deel pedagogiek gehad maar deze fase echt meemaken is toch nog iets helemaal anders dan erover lezen in een handboek. Ik kan gerust een lang stuk schrijven over hoe hij soms op een emotionele rollercoaster zit en het ene moment kan wenen van frustratie en een minuut later alles weer happy happy joy joy is. Hoe we de laatste weken wel eens gebotst zijn op verwachtingen naar elkaar en naar het leven toe. Maar ik kan evengoed schrijven dat hij zo’n magnifiek lentefris kind is. De ene keer een schoolkind dat regelmatig vel komt tanken, de andere keer een bloeiende prepuber die naar Metallica luistert via Spotify. Hij breidt zijn vriendschappen uit en ik krijg telkens andere kinderen over de vloer tijdens zijn playdates. Als hij mijmerend achter ons wandelt tijdens één van onze vele tjooltochten zie ik de introverte kant van mezelf. Als ik hem bewonderend hoor zeggen:”Amaai het is hier zo rustig” kletsen de gelijkenissen me in het gezicht. Het zorgzame en het feit dat hij met iedereen overweg kan heeft hij van mijn husbando.

Ilja is zo’n gemakkelijk kind dat je zou vergeten dat hij er ook nog is. We moeten er actief op letten dat hij ook zijn zeg mag doen als zijn kleine broer hem probeert te overklassen. We zoeken de balans tussen “aanvaarden dat hij moet delen met zijn broer” en “hem laten opkomen voor zichzelf als de kleine kwebbelkont hem tracht te domineren”. Het klettert hier wel eens tussen de jongens en dan vallen er harde woorden. Maar soms stroomt mijn hart over wanneer ik hem hoor zeggen: “Gaat het Linus?” als zijn ruskabusbroertje zich pijn deed. Het was dan ook aandoenlijk toen hij op 2 juni na het middagmaal al vroeg wanneer we Linus van zijn eerste schooldag gingen halen. Ze waren zo lang samen geweest dat het onwennig voelde voor hem.

Negen jaar deze bron van liefde, ik kan het iedereen toewensen!