Fais-moi une place au fond de ta bulle

Het is 6u40 als ik voor het eerst wakker word. Ik schrik, meestal ben ik een vroege vogel maar een half uurtje extra slaap deed me deugd. Moet ik vandaag werken? Een flexibel uurrooster zorgt wel eens voor curieuze hersenkronkels. Neen. Vandaag een vrije dag. Terwijl de kinderen ontbijten neem ik het wasrek af, strijk ik het nodige en laat een wasje draaien voor als ik straks thuiskom. Sinds mijn husbando stage doet als verpleegkundige vind ik regelmatig plastic handschoenen in zijn zakken.

Om 9u30 heb ik een afspraak bij de garage want sinds de hevige regenval is het tapijt nat ter hoogte van de achterbank. Vermoedelijk is er schade aan de onderkant van de auto waardoor er water naar binnen spettert. Ik sprak af dat ze even een kleine check-up zouden doen terwijl de wagen op de brug staat zonder dat er eventuele herstellingen gebeuren. De auto is nog altijd een twijfelgeval en we zijn niet van plan om er duizenden euro’s kosten aan te maken, tegelijk is de muffe vochtgeur nu ook niet bepaald iets om lang mee rond te rijden. Om 10u zit ik nog steeds in de wachtzaal. Ik heb mezelf voorgenomen om het zonder schermtijd te doen, ik beleef minder en minder plezier aan doelloos scrollen. Om 10u15 is er nog steeds geen update, ik voel lichte ergernis opkomen. Eens kijken op de brug, kan dat zo lang duren? Ik zie al visioenen voor mij: de onderkant van de wagen is zo danig versleten dat die naar beneden is gedonderd. Een werknemer stond er net onder en is nu verpletterd , death by rotte carrosserie. Om 10u35 probeer ik niet te klagerig over te komen als ik de baliemedewerkster de volgende boodschap geef: “Ik denk dat mijn verwachtingen over hoeveel tijd het in beslag zou nemen anders waren dan hoe het in de werkelijkheid is”. Ik probeer er nog een uitleg bij te geven dat ik nog andere afspraken heb (lees: to do-tjes op de planning) en dat ik had ingeschat een kwartiertje, maximum een half uurtje kwijt te zijn aan deze afspraak. Ze was heel begripvol en een minuutje later mocht ik naar de werkplaats zelf gaan om the damage te checken. Red flags: that ain’t good… Water in heel die auto blijkbaar, rond het reservewiel, in de tapijten aan de achterbank, maar onderaan geen probleem te zien? De mecanicien gaf aan nog meer dan een uur opspeurwerk nodig te hebben om de oorzaak te achterhalen. Ik moet on the spot beslissen: neem ik de ruftende rammelbak terug mee en maak ik een nieuwe afspraak of blijf ik daar zitten terwijl hij het ding helemaal onderzoekt? Ik kies optie 1 en tegen 11u vertrek ik uit de garage, laat ons zeggen dat mijn stemming eerder bedrukt was. Kosten aan de auto, dat kunnen we nu wel missen plus ik was anderhalf uur kwijt. Mijn gemoed klaart op als ik Het Groencentrum oprij met als missie: planten aankopen voor het werk. Je kunt me hiermee geen groter plezier doen en ik keek er dan ook al de hele week naar uit. Uit de boxen in de serres schalt “Alles is gezegend!”. Ik neem mijn tijd om alles prijs-kwaliteit-kwantiteit goed van elkaar af te wegen en rij met de buit rechtstreeks naar het werk om alles te lossen. Het is 12u45 als ik mijn collega terug alleen laat. In de zompige Yaris speelt één van mijn favoriete nummers en ik durf keihard mee te kwelen. Ik rij naar de Stock Americain in mijn hometown met een nachtlampje dat ik vorige week aanschafte. Niet alleen was het ding enerverend aan het knipperen, het gaf na drie keer duwen compleet de geest. In de winkel was het duidelijk dat ik niet met een Mediamarktmentaliteit te maken had. Drie verschillende medewerksters testten het lampje om allen te besluiten dat het kapot is. De manager werd erbij geroepen want “Dat lampje is kapot en dat madamtje wil een nieuw, zijn er nog in stock?” Er waren dus vier medewerkers nodig om te bekijken dat er effectief ééntje in stock was èn dat ik een nieuw kreeg. Hoera voor mij, minder fijn voor mijn planning die weer iets was uitgelopen door het gehannes. (Terwijl ik het typ besef ik dat ik meer en meer tot de “madamtjes” behoor dan bij de “juffrouwtjes” of “meisjes” mweih). Als ik terug in de stinkbak stap speelt Julien Clerc zijn “Fait moi une place” op de radio, zalig nummer. “Mandarijntjes” staan als volgende puntje op de planning maar ik stop eerst bij de brievenbus van mijn metekindje omdat hij jarig is! Al elf jaar meter van die kastaard zeg! Nadat ik in de fruitshop curieus vraag wat het verschil is tussen clementines mèt blad en zonder blad legt de winkeljuffrouw (wèl een juffrouw!) me uit dat deze met blad goedkoper zijn maar deze zonder blad gemakkelijker te pellen. Ik denk aan de kleuternagels van Linus en besluit voor optie twee te gaan. Als ik weer in de bedompte auto stap steelt Milky Chance zijn dance op de radio (“Never dance like this before!”). Eens thuisgekomen haal ik eindelijk mijn was uit van deze ochtend. Ik negeer de hunkerende vuile was die blijft liggen en besluit eerst de keuken op te ruimen (lees: verse koffie te zetten. ) Zei ik al dat ik ergens onderweg ook stopte aan Q8 omdat ik ineens zonder benzine bleek te zitten en dan maar vlug in Delhaize om vegetarisch broodbeleg ging zodat het lief niet elke dag kaas moet eten?

Het is ineens 14u15, het fruit wordt in de schuif in de frigo gekapt terwijl ik de tomaten voor soep uithaal. Terwijl de wind rond het huis suist voel ik een hongertje opkomen. Ahja, juust, ik at nog niets vandaag. Ik test meteen of de clementinetheorie van de fruitwinkel klopt en schenk ondertussen mijn koffie uit. Deze vrije dag is al halfweg en ik heb het gevoel dat ik nog niets heb verwezenlijkt. Straks haal ik de kinderen uit school en is er nog geen eens verse soep op tafel. Maar: mijn lampje werkt, er is fruit dat gemakkelijk pelt en de muziek zit al heel de dag goed. Mijn auto ruft nog altijd maar ik heb een nieuwe afspraak en de koffie smaakt. De soep zal straks ook wel op het vuur geraken en die was draait zichzelf wel.

In het kader van de blogboostchallenge rond “energie en positiviteit” schrijf ik het bovenstaande stukje. Ik probeer de meeste situaties positief te bekijken en over energie gesproken: positiviteit vraagt wel wat energie maar hoe meer ik het toepas, hoe vlotter het gaat. De laatste tijd lees ik me in over de effecten van positieve psychologie. Ook al heb ik via Whatsapp gerant tegen mijn lief over de mogelijk autokosten en het tijdsverlies in de garage, even vlug was de bui over toen ik in de plantenwinkel over Monstera’s kon babbelen tegen de winkelmedewerker). Talk plant to me baby! Negativiteit kun je proberen om te keren, soms alleen al door het voor jezelf te herkennen, te benoemen. Ik voel me minder vlug geagiteerd als ik probeer te achterhalen wat me juist zo irriteert en vanwaar het komt.

Je kunt echt over alles emmeren en dat is zeker en vast de minst vermoeiende optie maar ik probeer er werk van te maken om dat minder en minder te doen. Straks trek ik de dot uit mijn haar en doe verder met de vele huishoudelijke taakjes terwijl ik hopelijk nog een jolig melodietje uit de boxen hoor knallen.