door 7u15 gaan mijn ogen voor de eerste keer open. Voor iemand die normaal tussen 6u en 6u30 al aan de koffie zit is het verdacht om die 7 ineens te zien staan. Tegelijk met mijn verwondering voel ik een barstende koppijn. Vanaf mijn voorhoofd tot op mijn linkerschouder klopt alles op het ritme van mijn hartslag. Mijn maag ligt overhoop en mijn benen voelen wankel als ik de trap afloop. Ik kreeg te weinig zuurstof de voorbije dagen en zet meteen de achterdeur wagenwijd open om frisse lucht binnen te trekken terwijl ik vier glazen koud water drink. Het water klotst even later in mijn maag terwijl een dafalgan oplost in een klein glaasje. Ik probeer de vieze smaak ervan weg te slikken terwijl ik mijn gedachten op iets anders probeer te focussen. Kindervoetjes banen zich een weg over het laminaat boven nadat de eerste kamerdeur zich opent. Ik heb mijn zonen bijna niet gezien de voorbije week en ik baal dat ik me zo rot voel momenteel. Het is meteen duidelijk dat opgekropte stress zijn weg naar buiten zoekt deze ochtend. Als iedereen beneden is ga ik terug naar bed voor een uurtje. Ik probeer wat te rusten terwijl de dafalgan begint te werken. Ondertussen krijg ik goed nieuws vanop het werk omtrent een eventuele coronabesmetting, er vallen al wat kopzorgen weg. Ook hier thuis verblijft de echtgenoot onder quarantaine na een hoogrisico-contact de voorbije week (gelukkig wel een eerste negatieve test) maar veel wordt er niet aan elkaar gedebbeld. Mijn nek en mijn schouders zitten compleet vast, ik maak een afspraak bij mijn osteopaat. Het was veel de voorbije week. Quarantaine op het werk, besmettingen in onze omgeving, strengere maatregelen, heel wat extra geregel en georganiseer en veel uren draaien. Ik heb maar één iets te doen vandaag: zo weinig mogelijk. Als ik Ilja afzet aan de karate spring ik even binnen in de bloemenwinkel. Eén van mijn plantbaby’s gaf de geest deze week en ik had nog een lege bloempot te vullen. Mijn minimalistische mindset werd even compleet overboord gegooid, ik kocht er meteen drie. Stress verlaagt mijn wilskracht, zoveel is zeker.
’s Middags eten we voor het eerst dit jaar man-te-paarden met magere cacaofantasie.
Binnen hier en een maand ben ik die koeken weer beu gegeten maar vandaag smaken ze overheerlijk. Daarna is er maar één plek waar ik wil zijn en dat is in mijn zetel met mijn boek.
Glennon Doyle en ik vallen binnen het kwartier in slaap en ik schiet twee uren later wakker als mijn echtgenoot zich begint klaar te maken voor het werk. (Jawel, werken mag hij wèl nog…). Ik voel me direct stukken beter na de rust. Toch blijf ik nog een uurtje lezen terwijl de jongens genadeloos zijn voor hun duplohelden.
Even genadeloos zijn de hopen was in mijn washok. Ik start een wasmarathon en steek de jongens in het werk om me te helpen.
’s Avonds eten we een weinig instagramwaardige maaltijd die wel tot de laatste korrel wordt opgesmoefeld. Puree van zoete aardappel, verse appelmoes en veggie nuggets met ketchup van den Aldi. Een hipster zal ik nooit worden. Zoveel is zeker. Maar mijn plantjes staan wel schoon hé toch?
Straks eindig ik mijn dag in een dampend bad met The Moth And The Flame op de achtergrond. Misschien kijk ik nog “Jonge Wolven” of “Andermans Zaken” aangezien mijn lief dat niet zo graag ziet. Ideaal voor een zaterdagavond alleen.
Shout your heart out 
Ja hoor, je plantjes staan er prachtig bij. Geniet er van.
bedankt!
Die Duplohelden lijken wel Jezus-doe-het-zelf-pakketjes. 😀
Je plantjes zien er goed uit. Stiekem toch groene vingers, Liese?
Jezus-doe-het-zelf-pakketjes, er bestaan al advent kalenders van playmobil, misschien is jouw idee wel het volgende in de winkelrekken?!
Echt zo’n zaterdag om over te slaan, dus…
ja, maar ook de kleine dagen zijn belangrijk
Verslag van een heldhaftige vrouw te paard.
haha, paarden komen er nog niet aan te pas mo gow 🙂
‘k Hoop dat deze zondag een beetje beter begonnen is dan je zaterdag!
xxx
Planten horen niet bij het minimalisme :-), ga deze herfstvakantie verpotten, als je stekjes wil ;-). Hier ook schouders en nek die vastzitten, tel af naar de herfstvakantie. Hier ook teveel zorgen en stress…..ik wens je alle ontspanning toe.
jammer dat we beetje ver van elkaar wonen hé anders heel graag met die stekjes!
Ja want ik doneer graag aan liefhebbers
In het weekend komt de stress er dan uit, dat herken ik heel goed!
meestal valt dat wel mee bij mij, maar deze keer was het ontegensprekelijk het geval
oh je hebt een grote pannenkoekenplant! Mijn jongens hebben dat allebei als moederdagcadeau van school meegekregen maar ze zijn mini en die van de oudste heeft de geest gegeven. Weet je of ik van die die wel leeft kan verpotten? Of moet dat eerst groter zijn?
Wel rot dat je je zo rot voelde, hopelijk was rest van weekend wat beter. Zo’n dagen dat het ons niet afgaat, dat hebben we allemaal wel eens. Niet tof op zich.
Het zijn eigenlijk twee kleinere planten die ik in één pot heb gezet. Ik heb wel één grote staan ook die kindjes krijgt. Je kunt dit best verpotten in een groter potje met verse aarde, maar ik zou wachten tot je ziet dat er bovenaan de top nieuwe blaadjes uitkomen. Niet alle plantkindjes redden het maar de meeste doen het bij mij wel goed. Niet teveel water geven maar ook weer niet te weinig, ’t is wel een evenwichtsoefening!
Aaaah zie ik daar mijn babytje rechtsboven op de foto 🤪
de kindjes zijn aan het groeien. Remember dat ik het jouwe heb meegeven met Ilja naar school omdat ik ineens à la minute een cadeautje moest maken voor de juf op het einde van het schooljaar? Maar je krijgt er zeker ééntje!