door Als klein meisje had ik het zwaar te pakken voor Bart Kaëll. Jààà, ik weet het. Hoewel ik nog altijd schaamteloos geniet van “La mamadora” is de liefde nu wel enigszins bekoeld. Het is nu -zoveel jaren later- met mijn partnerkeuze gelukkig nog goed gekomen al moest ik daarvoor wel eerst een spoor van foute mannen maken. Anyway, Bart Kaëll sprak altijd tot mijn verbeelding, hij had zo’n zuivere stem en zijn huid was zo mooi, ik streelde stiekem de putjes in zijn wangen op de ene poster die ik van hem had. Even later namen de meisjes het van hem over en was ik compleet in de ban van Def Dames Dope. Vier Belgische powervrouwen die straight forward-boodschappen verkondigden. In het middelbaar ging ik helemaal op in No Doubt en Skunk Anansie. Ik wou Gwen Stefanie zijn. Vooral haar voorkomen in de toiletscène van Just A Girl sprak tot de verbeelding: adidas-hoodies, strakke topjes en wijde broeken werden dan ook gedurende mijn hele puberteit mijn go-to-outfit.
En nu? Nu heb ik nog weinig zo’n crushes. Ik kan het wel warm krijgen als iemand gepassioneerd iets ingewikkeld kan uitleggen in mensentaal zodat ik er het fijne van begrijp. Aangezien ik me sterk interesseer in alles wat met psychologie en gedragsverandering te maken heeft krijg ik regelmatig nieuwsbrieven van hippe neuropsychologen en volg ik podcasts waarin New York Times-bestsellerauteurs hun verhaal doen. Soms kan ik hoteldebotel zijn van een prachtige uitspraak in een podcast of een treffende vergelijking in een kort gesprek. Er kan ook zoveel schoonheid zitten in iets heel simpel. Een pentekening met een prachtige tekst bij zoals deze van Charlie Mackesy:
Er zijn ook dagen waarop ik het minder goed zie, al die prachtige dingen. Dagen waarop ik mezelf neerschiet met een verdovingspistool. Dagen waarop ik me gemakkelijk in mijn smartphone verlies of nogal veel in de frigo leun om iets lekkers te zoeken dat er nooit ligt. Ik vermoed dat ik niet de enige ben. Dagen met extra verzuchten, lusteloos rondpekkelen in huis en niet weten waar ik goed ben. Ik wikkel die dagen in een dekentje rond me en laat ze over me stromen. They are part of the game. De dag erop blijkt Ecuador van Sash de beste keuze in de badkamermuziek en gaat het beter.
Ook minder goeie dagen brengen me iets. Al was het maar mijmeren over Bart Kaëll en meekwelen met Sash. Tijdens het mindless scrollen kom ik wel prachtige accounts tegen zoals deze van The Sad Ghost Club.
Shout your heart out 
Op mijn kamer hing een poster van La Esterella in hotpants.
Als je die niet gelooft, zoek ik een ander verzinsel…
De dagen dat ik de prachtige dingen niet meer zie zijn schering en inslag tegenwoordig – hoog tijd om bij Hans Anders binnen te wippen voor een goeie bril…
Al eens aan een verwarmde wcbril gedacht?? 😘 voor jou pannekoeksje. Virtueel mag dat nog hé
Zou tof zijn, maar dat is zo zwaar op mijn neus !
Gwen Stefanie vond ik destijds echt wel een coole en knappe griet. Heden is ze 51 en verworden tot een wandelende reclame voor silicone. Driewerf bah.
Leuke anekdote: mijn buren waren/zijn zo’n fan van Skunk Anansie dat ze hun dochter Skin hebben gedoopt.
En ach, de dagen rijgen zich aaneen met ups en downs. Geldt dat overigens niet voor ieder van ons?
“Skin” in het rustige West-Vlaanderen….straf!!
en ivm de laatste zin: ik denk het ook….
Yep, it is true:
https://www.facebook.com/skintje
Ik heb nog wel eens een aangename droom over Frank Boeijen… Ook daar zal ik je tijdens een volgende wandeldate wel eens een verhaal over vertellen. Niets met deze BN-er gedaan hoor, wel met een soort van tweelingbroer van hem… Hihi!
Damn, schrijf een autobiografie, please! 😉 (het verhaal van de zetel en de Australiër en de apotheek in Brugge zit nog vers in het geheugen, dat is duidelijk ;))
Alléé, dan gaan we het binnenkort wel horen hé? We kunnen misschien zelf de memoires van Tiny schrijven Kelly?
Oh zó schoon dit!
🙂
Ik ken La Mamadora niet uit mijn jeugd, maar ik deed stage bij het eerste Schlagerfestival in Hasselt en toen kwam Bart Kaëll dat zingen. Om die reden heb ik ook zo’n geweldig goeie herinneringen aan dat nummer en word ik daar spontaan altijd blij van.
Het zit al heel de week in mijn hoofd zeg!
Een mooie reminder in deze tijden. Als kind was het bij mij Isabelle A en daarna jarenlang de Backstreet Boys. Al vond ik Bart Kaëll als kleine meid ook niet mis, mama.
Ahja, Isabelle A was ook bij mij echt….haar kapsel, en die wijde blouses daarentegen 🙂
Die blouses vind ik ook maar bedenkelijk, ik kan niet zeggen dat ik die look gekopieerd heb 🙂
Dat moest ‘haha’ zijn 🙂
Gwen S. had een powerlook. Cool chick. En ja, dat spookje legt dat heel goed uit.
Op insta kun je ze als officialsadghostclub vinden
Die tekst met die tekening is tof, ik voel me gelijk al anders worden.
Zeker die account eens volgen, is altijd iets heel simpel maar waardevol!
Gelijk gedaan 👍
Schone!
xx
Het boek van Charlie Mackesy kocht ik enkele maanden geleden, en afgelopen week nog eens om cadeau te doen. Echt, ik zou het aan iedereen willen geven, zo’n pareltje!
ja geweldig boek hé
Ik heb alle boybands versleten. Ik was helemaal into Mark Owen en Nick Carter. De eerste kan nog steeds zingen en voor entertainment zorgen, maar de glans is er toch wel af. Ik kan me wel vinden in wat je zegt over het warm krijgen van iemand die iets heel ingewikkeld in mensentaal vertelt.
Nu ik eraan denk, ik had het op die leeftijd echt voor Erik Goossens – ik moet dringend eens schrijven over al die jeugdherinneringen.
Hopelijk vandaag een betere dag en anders denk je maar aan die (nu nog steeds!) egale huid en de kuiltjes van Bart.
Leopold 3!!!
Ik heb ne crush voor Jan Kooijman,………zou die dans niet afslaan ;-). Met muziek heb ik verder niks, een concert, als het niet anders kan 🙂
ok die heb ik moeten googlen 🙂
Mooie post ! Dankje ook voor de verwijzing naar dta instagram account.
Wat een mooie blogpost. Eentje die me nog meer deed beseffen dat ik op muzikaal vlak eigenlijk al jarenlang dezelfde favorieten heb en maar heel af en toe eentje toevoeg aan dat lijstje. Skunk Anansie staat er al van in het begin op.