door In één of andere talkshow hoorde ik gisteren dat je statistisch gezien gelukkiger bent op je 47ste dan op je 27ste. De (omgekeerde) U-boog gaat in een neerwaartse val vanaf je 18e en klimt pas vanaf je 47ste weer omhoog. Wel, dat is deprimerend als je er teveel bij stilstaat. Het is uiteraard maar een statistiek en we weten allemaal dat statistiek gemaakt is om iedereen te vervelen. Als ik dit op mijn leven zou toepassen dan heb ik nog een kleine 10 (alléégow, 8) jaar te gaan tot ik terecht kom op dat kantelpunt. Maar tussen ons gezegd en niet gezwegen vind ik het best confronterend dat ik 39 word in 2021. (Ja, ik voel sommigen van jullie oogrollen) Maar negenendertig is ook echt een aartslelijk cijfer. Achtendertig is meer symmetrisch, maar 39, juk, het is precies van willen en niet kunnen. In mijn vriendenkring variëren de leeftijden tussen de 34 en 42 met enkele uitschieters die al over de 50 zijn. Van sommige vrienden weet ik niet eens de exacte leeftijd (dus vriendjes, voel je niet geaffronteerd als je jonger bent dan 34) gewoon omdat hun leeftijd voor mij niet uitmaakt. Sowieso is het leeftijdsverschil tussen mij als 38’er en mijn vriendin van in de 50 best groot maar ik ervaar dat niet zo. We delen dezelfde interesses en ook al is zij veel matuurder, toch voelen we elkaar goed aan en vooral: er is zero judgement als wij met elkaar spreken. Dat trekt mij enorm aan in een relatie. Ik mag een moeilijk onderwerp aankaarten, we nemen elkaar zoals we zijn. Het is toegestaan om anders tegenover zaken aan te kijken en het maakt een vriendschap daarom niet minder sterk. Ik denk dat sommigen daar nog anders in zijn. Ze bitchen wel eens graag op iemand of ze jagen zich op in situaties waar ik helemaal niet van wakker lig. Als iets me stoort dan pak ik het aan zonder er te veel over te ertefretten. Als ik het niet kan veranderen dan aanvaard ik het in plaats van er de hele tijd in te wentelen. Ik vermoed dat dat ouder worden is? Samen met allerlei fysieke kwaaltjes waar ik vroeger moest mee lachen als iemand me dat vertelde. Mijn lichaam geeft veel vroeger aan dat het rust nodig heeft en dat klinkt echt zooo oud. Bezoekjes aan de osteopaat, de podoloog of de gynaecoloog staan -veel meer dan we zelf willen- op de planning en het wordt er precies niet beter op.
Brihang hoeft misschien nog niet het boxje 35-40 af te vinken, hij voorziet me toch regelmatig van treffende teksten zoals dit stukje uit het nummer “Binnenkant”.
“We worden ouder
Dat merk je aan de waarden van je vetten en je suikers
En dan die duuzd keer stuiken
Opstaan stuiken
Opstaan stuiken
Jammer voor de bloemen in de schaduw van de struiken”
Hoe oud ben jij? Voel je het ook soms kraken en spokken zoals ik?
Shout your heart out 
Om je vraag te beantwoorden: ik heb een zoon die gisteren 38 geworden is. Ik heb dus al wat leeftijd. 😉
Die uitspraak gold voor mij wel. Ik was gelukkiger op mijn 47ste, maar dat betekende niet dat ik de jaren nadien weer ongelukkiger was. Zeker niet! Geen paniek dus en genieten van elke dag die je krijgt.
Doe ik sowieso! thx!
Ik ben 36, nog een paar maanden, en ik voel dat mijn lichaam ouder wordt. Ik moet nog meer recupereren dan anders, bepaalde kwaaltjes worden plots erger en als ik slecht geslapen heb, zie je dat heel hard aan de schaduwen op mijn gezicht. Ik heb er mentaal wel meer rust voor in de plaats gekregen, dus dat is toch ook mooi :-). Ergens wou ik dat ik op deze leeftijd kon blijven, want de fysieke ongemakken zullen er niet beter op worden.
forever young!
Ik ben niet oud. Ik ben dubbel jong. Ik word dit jaar 60.
dubbel jong…mooi gezegd 🙂
Ergens gezien op Twitter. Daar volg ik ook het account dat zegt “getting older = getting boulder”
ja laat ons hopen! (dat heb ik alleszins gemerkt aan mijn 100-jarige grootmoeder voor ze stierf 🙂 )
Ik heb vrienden die een pak jonger zijn en ik heb vrienden die een pak ouder zijn. Het klikt voortreffelijk, want het zijn stuk voor stuk mensen die me liggen. Leeftijd is slechts een getal waar ik bitter weinig waarde aan hecht.
Zelf ben ik 53 doch voel me 25 en daar leef ik ook naar. De occasionele pijntjes neem ik er met graagte bij. Forever young, wat ik u brom!
Leeftijd is slechts een getal. Helemaal mee eens.
ja inderdaad. Maar soms een confronterend getal 😉
Tegen wie zeg je het … 😉
Bij deze vraagstelling zet ik mijn joker in.
Je joker? Hebben we die dan? Of moet je daarvoor boven de 50 zijn? 😉
Boven de tsjestig!
ai ai ai, ik ben er nog niet 🙂
Ik word 52 (serieus?) dit jaar, en mijn lijf weet daarvan. Een vrouw zijn en al die hormonale veranderingen helpen daar ook niet aan mee. Maar dat belet me niet om nu veel gelukkiger te zijn dan tussen mijn 30 en 40 jaar.
Ergens is er ook meer maturiteit en beter zorgen voor mezelf dat daar voor zorgt.
goe bezig!!
Ik hoorde juist dat mensen, wanneer ze terugkijken op hun leven, juist de periode van rond de 35 als de beste beschouwen. Hun kinderen zijn nog jong en vinden hun ouders nog fantastisch en de grootouders zijn nog in leven. Dit is natuurlijk een vrij stereotype voorstelling van de mens, die er vanuit gaat dat je kinderen hebt en je ouders nog in leven zijn. Maar voor mij klopt dat wel en aangezien ik nu 35 ben, vind ik het deprimerend dat het niet meer beter wordt dan dit ;-). Minder last van sinds de coronacrisis eigenlijk, want nu kan het duidelijk nog weer (even) beter worden…
Ik probeer altijd te denken: the best is yet to come 🙂 maar dat lukt me ook niet altijd hoor
Klopt wel bij mij. Op 27 was ik net zwanger en wist ik nog niet welke shitstorm er op mij afkwam en had ik al wat shitstormpjes meegemaakt. Op 47 zat ik al véél beter in mijn vel en nu en ik gelukkiger dan ooit, denk ik. ’t Kan nog altijd beter.
Die vriendin van 50+ die zoveel matuurder is, zou ik daar mee overeen komen? Ik ben soms een zot kieken dat van toeten noch blazen weet, met een beetje ervaring. Ik ben ook die ezel die zich geen twee keer maar twintig keer aan dezelfde steen stootte. Dus ja, leeftijd is relatief. Nog niet lichtjes.
Ik denk dat je die vriendin van +50 heeeeeeel goed kent 😉
Ik ben 52, maar in gedachten blijf ik altijd 22. Beetje het onnozel kieken van toen, beetje naïef, maar wel net dat beetje gelukkiger dan toen ik 18 of zo was.
33 vond ik ook nog een fijne leeftijd. Daarna… pffff. Ik voel me nu mentaal wel goed, maar lichamelijk sleep ik toch behoorlijk wat ballast mee, door de medicatie die ik moet nemen na borstkanker. Ik blijf actief, ben nu actiever dan ik vroeger ooit was, maar sommige dingen kosten moeite. Mijn knieën doen pijn (door de medicatie), vandaag is dat bijvoorbeeld erg. Die menopauze is de hel. Ik blijf met restvermoeidheid zitten. Eigenlijk zit ik niet lekker in mijn vel. Maar goed. Ik blijf wel jong van geest 🙂
Veel beterschap met de kwalen! Dat kan doorwegen!
Ja, soms ben ik het allemaal behoorlijk beu eigenlijk.
begrijpelijk!!!
Morgen 36! Maar ik snap helemaal dat je 39 een lelijk getal vindt. Het kon erger natuurlijk. 39 is nog deelbaar door drie … Priemgetallen zijn helemaal horror. Of ben ik nu raar? :p
proficiat!!!!
neen, je bent helemaal niet raar!
Ik hou het even op je titel…😁 ….
hihi!
Het was in life.doc ..ik hoorde het ook.. ik ben 41 geworden. 39 vond ik zelf het moeilijkste. Maar die u moe ik toch eens verder opzoeken want die 47.. wat is dat dan.. ergens op die helling.. of ene dieptehoogtepunt?
nee ik dacht dat alles bergaf ging vanaf 18 tot aan 47 en dan pas weer omhoog 😉 daarmee dat ik schrijf “deprimerend” 😀
Oke dit.. 41 ste dus was ni echt top. Maar men 40ste was bij mij toch echt een kantelpunt ! Ik voel het toch echt verbeteren.. omhooggaan . Hoe je het ook wil noemen. Het gaat gradueel beter. Ik kom meer thuis bij mezelf. Ik groei .. zoiets.. amaai hoe raar klinkt da ? 🙂
dat klinkt aannemelijk 🙂
Hier ook oudere én jongere vrienden. Ik word er volgende week 36, en het is dubbel. Eigenlijk ben ik niet zo bezig met mijn leeftijd (ik moet telkens rekenen tussen kalenderjaar en geboortejaar), maar het cijfer zien staan is wel confronterend. Het ‘ouder worden’ merk ik vooral aan slecht tegen slaaptekort kunnen, en aan de grijze haren die er steeds talrijker zijn :-).
herkenbaar!!! 😉
Ik ben dus 47, supergelukkig echt. Maar dat lijf dat achteruit gaat daar word ik niet vrolijk van……maar mentaal wil ik geen 27 meer zijn, ik had toen moeten weten wat ik nu weet…….;
🙂 je zit er vlak op!
Kijk kijk, nog 20 dagen en er staat een 5 in de eerste van twee digits. Dat voel ik fysiek wel degelijk. In vergelijking met 47 maar nog veel meer in vergelijking met 37.
Die curve lijkt volgens mij enkel op een U omdat ze best wel wat meetpunten als irrelevant beschouwden.
succes met de nieuwe voordeur binnenkort!
Ik loop een jaartje op je voor en heb dus nu die lelijke niet-symetrische leeftijd waar je momenteel wat tegenop ziet. Eigenlijk moet ik – net als Fieke – mijn leeftijd vaak berekenen door mijn geboortejaar van het huidige jaartal af te trekken. Toen ik 30 leken anderen daar meer mee bezig te zijn dan ik. Ik vond het toen ook heel bizar dat mensen maar blijven vragen of ik er een probleem mee had. Dat ik in de zomer op tram 4 stap vind ik dan precies weer indrukwekkender. Niet de leeftijd op zich maar wel hoe snel het allemaal gaat. Vorig jaar 20 jaar samen, dit jaar 10 jaar getrouwd en dat terwijl het allemaal nog maar pas geleden lijkt.