Gisteren werd ik samen met de kinderen getest. Voor 5-jarige Linus ging het zijn eerste keer zijn dus ik wist niet goed wat ik er van moest verwachten. De huisarts had een stagiaire in de praktijk, door dat hij zo klein is werd een keelwisser en een neuswisser genomen vooraan in de neus. Die kleine liet het kokhalzend toe, riep eens “beeih!” en daarmee was de kous af. Ilja kreeg een neuswisser en ik uiteraard ook nogmaals. De dame in kwestie wist hem goed diep te rammen. Auwchie! Er werd mij aangeraden om de tests binnen te brengen in het labo zodat ik vlugger de resultaten zou krijgen. De rit naar het ziekenhuis voelde als een uitstapje zeg, met die winterzon op mijn smoel. Tegelijk dacht ik “Hopelijk kom ik hier niets tegen, want als ik positief ben ga ik best nergens uitstappen”. Dus helemaal onbezorgd was het ritje toch niet.

De “symptoompjes” die ik dinsdag voelde werden gisteren serieuze symptomen toen ik naar de avond toe barstende koppijn kreeg in die mate dat een dafalgan forte hem niet volledig kon bestrijden. Om 21u30 knipte ik al het lampje uit boven en toen ik vanmorgen wakker werd bleek het 7u te zijn. Voor iemand die gemiddeld tussen 5u30 en 6u wakker wordt is dat eerder opmerkelijk.

Om 8u45 kreeg ik de resultaten binnen: een positieve test bij mij en Linus, Ilja heeft een negatief resultaat.

Ergens voelt het als een “opluchting”, want nu weten we het tenminste. De grootste mindfuck was eigenlijk het niet weten of je besmet bent of niet. Nu moeten we vooral opletten om Ilja niet te besmetten al vermoeden we dat hij degene is die het in eerste instantie heeft binnengebracht toen zijn klas in quarantaine moest wegens een hoog aantal besmettingen. Wie zal het ooit zeggen hé?

Gelijk hoe: mijn quarantaine wordt dus isolatie en is dus verlengd tot 20 februari. Als ik tegen dan symptoomvrij ben mag ik terug aan de slag en als alles goed gaat kunnen de kinderen dan na het krokusverlof ook weer zorgeloos naar school.

Ondertussen voelt het soms alsof ik met mijn lijf tussen zo’n pletwals ding heb gezeten met een druk op mijn borst en op mijn rug ter hoogte van mijn longen. Energiedipjes komen en gaan, zo heb ik momenteel wat meer courage maar zal ik straks weer moeten rusten denk ik. Diepvrieswandelen zal er vandaag niet in zitten vrees ik.

Deze mensen hebben me ondertussen al opgebeld. Hoewel het dossier van Linus tijdens het eerste telefoontje “werd afgehandeld” bleek dat niet zo te zijn en werd ik nogmaals opgebeld vanuit Brussel omdat hij onder mijn telefoonnummer staat geregistreerd. Ze doen daar alleszins graag telefoontjes zeg. Die tweede telefoonmens was er wat in geambeteerd dat hij nogmaals dezelfde vragen moest stellen, maar het is nu ook niet dat hij mij stoorde tijdens al mijn drukke bezigheden hier in huis….

En de husbando? Die ziekt uit en verloor gisteren dan ook nog eens zijn smaak- en reukzin. Ik ga mij vlug in die doos spekken smijten voordat mij dat ook overkomt.

29 reacties

  12. Hang in there, alle 4! Genieten van de zon achter glas is niet hetzelfde als tijdens een winterwandeling, I know. Maar hopelijk doet het licht toch deugd, het is beter dan grijze dagen in quarantaine hé. Courage en tot snel xxx

    Beantwoorden

    1. dat klopt wel, maandag was het zo’n grijze dag en met die sneeuw buiten, alles zag er hetzelfde uit. Met het zonnetje is het toch al helemaal iets anders. Straks mij nog eens buiten wagen voor een kort toertje rond den blok hier.

      Beantwoorden

  16. oh hoe ellendig is het met twee volwassenen ziek te zijn als een kind het niet is en daar nog het huishouden voor gedaan moet worden. ‘k hoop dat je er toch niet teveel van afgezien hebt en dat je nu veel antistoffen door je lichaam cadeau hebt

    Beantwoorden

Geef een reactie op Mrs. Brubeck Reactie annuleren