door In tijden van paaspauze en afgeschafte kinderactiviteiten voel ik dat het veel moeilijker is om mijn gedachten af te werken. Ik heb altijd een niet te onderdrukken drang om mezelf te gaan voeden met allerhande informatie. Niet dat ik hele dagen zit te scrollen op nieuwssites, maar ik heb het meer over boeken, podcasts of online artikels.
Ik glip wel eens buiten voor een wandeling van een uurtje, als het ware het ideale moment om naar een podcast te luisteren of mijn eigen muziek te laten knallen. Ik heb het wat gehad met de tomatenplukkers van mijn kinderen. Hoewel ik enorm geïnspireerd kan geraken door wat ik hoor door mijn oortjes op zo’n solitaire wandeling kies ik er deze weken bewust voor om mijn hoofd niet te gaan vullen met nieuwe informatie. Plannetjes uitbroeden gebeurt beter zonder oortjes in de oren of smartphone in de hand. Als het -net als vanmorgen- te koud is om handschoenloos de handen uit de zakken te laten (serieus koud windeken) is dat het ideale moment om na te denken over welke projectjes ik ooit op poten zou willen zetten.
Voor ik het weet ben ik hele gesprekken aan het voeren met mezelf. De ratelende wandelaarster. Om niets te vergeten maak ik soms spraaknotities al was het deze ochtend echt ijsbijtend koud. Tegelijk kijk ik rond me en krijg ik zelfs door de wolken nieuwe input.
Shout your heart out 
Yep, ik zie hem.
Wij gingen deze namiddag wandelen, vanaf 15:00. De zon deed haar uiterste best, maar de wind sneed feller dan gehoopt. Toch enorm genoten, en zeker ook van de prachtige wolkenformaties.
Zowel op de fiets als wandelend waait de wind hier door mijn hoofd en blaast nieuwe en oude gedachten en zorgen om tot vanalles waar ik meer mee kan dan voordat ik de buitenlucht in stapte. Omwille van slechthorendheid nooit met oortjes in, maar er gebeurt toch al genoeg onderweg. Prachtige foto.
Haha, ik zie wel iets in die wolken, ja.
Jaaa!! 🐻❄️
Helemaal mee met de ijsbeer in de wolken.
Eisbär’n müssen nie weinen… of toch wel?