Red flag

Het laatste anderhalf jaar ben ik me gaan inlezen in enkele thema’s: focus vinden, getting things done, het belang van rust en regelmaat en meer door minder. Ik startte een tweede blog om mijn proces hierin bij te houden. (Op die blog kun je de inspiratiebronnen ook opgelijst zien). Laat ons zeggen dat ik mezelf beter heb leren kennen ook al ben ik immer work in progress, ik weet wat ik moet doen om -binnen mijn mogelijkheden- mentaal gezond te blijven. Mijn rode vlaggetjes zijn mij bekend en om te vermijden dat ze opduiken ga ik preventief aan de slag.

Zoals ik schreef: ik ben – zoals iedereen trouwens – work in progress. Ook al schieten die befaamde vlaggetjes misschien niet meer zo vlug omhoog, het gebeurt wel nog en vreemd genoeg verschiet ik er nog altijd van als ik tegen ééntje of meerdere aan bots. Veelal komen ze in vicieuze cirkels die ik met veel plezier in stand hou.

Het is een kwestie van die vicieuze cirkel te doorbreken.

Soms gaat dat over hele kleine dingetjes. Zo is één van die rode vlaggen de oortjes die ik gebruik bij mijn smartphone. Als ik ze een periode de hele tijd moet ontwarren betekent dat dat ik te druk in mijn hoofd ben. Het betekent dat ik niet de tijd nam om ze netjes op de plooien en ze vast te klikken zodat ze niet in de war gaan. Het betekent dat ik niet bezig ben met mijn future self maar vooral kies voor de gemakkelijkste optie en ze zonder meer in mijn handtas prop.

Verwarde oortjes staan voor verwarde gedachten.

De rest van mijn gezellige rode vlaggen lijst ziet er zo uit:

• langer in bed liggen
• sociaal contact mijden
• roepen naar de kinderen
• niet van mijn stoel geraken ook al zijn er wel wat taakjes die moeten gedaan worden
• moeilijk de slaap vatten
• niet bezig zijn met mijn opleiding
• te laat series streamen
• veel op mijn telefoon zitten
• mijn focus niet kunnen vasthouden
• trager typen dan anders
• meer tikfouten maken
• rommel op hoopjes duwen op mijn keukentablet of mijn salontafel
• telefoontjes of mailtjes uitstellen
• ergernis voelen zonder echte aanleiding
• geen zin hebben om te wandelen

Sommige vlaggen zijn deze week sterk aanwezig en ik weet perfect hoe ze er komen. Er moet geen tekeningetje bij gemaakt worden: ofwel ben ik alleen met mijn kinderen, ofwel ben ik aan het werk. Om de opvang te garanderen wisselen we elkaar hier constant af. Er is momenteel te weinig ruimte voor mezelf en daardoor is mijn hersenpan en daarbij horend mijn keukentablet en mijn salontafel een ongestructureerd boeltje.

Ik weet wat ik moet doen om de vlaggen te tackelen

• Vroeg opstaan om in alle rust wakker te worden
• Afspreken voor een wandeling ook al heb ik geen zin om te wandelen
• Even weg van de kinderen door alleen naar buiten te trekken vanaf ik kan. Voor mezelf herhalen dat het normaal is dat kinderen zoveel lawaai maken, het zijn nu eenmaal kinderen.
• Wel opstaan van mijn stoel en er gewoon aan beginnen. Rechtstaan, eraan beginnen, gewoon doen!
• Bij slapeloosheid: opstaan en neerschrijven wat me bezighoudt. Niet eerst een uur proberen de slaap te vatten want dat lukt niet.
• Tijd inplannen om met mijn cursus bezig te zijn
• Als ik twijfel om nog een aflevering te bekijken: de iPad afsluiten
• De telefoon op stil zetten, niet actief gaan Whatsappen, groepen dempen
• Taken die focus vragen in de ochtend inplannen (indien mogelijk)
• Rustig aan mijn klavier zitten en niet met verkrampte schouders zoals ik zoveel doe
• Doordachter typen en niet gelijk een halve zottin de hele tijd gaan backspacen.
• Rommel direct aanpakken: hoopjes ontmantelen, alles op zijn juiste plek leggen en weggooien wat weg mag.
• De telefoon nemen en bellen, aan de laptop zitten en mailen.
• Ergernis opspeuren en benoemen dat ik me erger. Even in- en uitademen en loslaten.
• Wandelen. Echt….wandelen.

De meeste dagen gaat dit goed. De laatste dagen is het moeilijker, maar dat is gepermitteerd. Ik kom er wel, zelfs met rode vlaggen. De wind staat momenteel strak, de vlaggenpuntjes wapperen in mijn ogen.

Ik ben alvast begonnen met het opdraaien van mijn oortjes 🙂