Het hartje op de kalender.

Sommige aspecten in het leven vragen meer energie dan andere. De valkuil hierbij is: wat voor niets gaat krijgt minder aandacht. Naast een huishouden met twee kinderen, jobs die fysieke en mentale energie vragen, studies en sociaal leven voelt de werklast (rare verwoording, ik weet het) in onze relatie eerder laag. Smoothsailing noemen ze dat zeker? Aan elke relatie is werk, ook aan de onze, maar wij hoeven weinig brandjes te blussen en ons vlammetje brandt immer door.

Op onze kalender staat vandaag een hartje. De kinderen vragen zich af wat het betekent. Ik leg hen uit dat wij vandaag 15 jaar liefje zijn van elkaar.

Al vijftien jaar kiezen we elke dag voor elkaar. Hij heeft mij veel bijgeleerd op vele vlakken, net zoals ik hem door de jaren beïnvloed heb.
Ik weet nu al op dit eigenste moment dat ik dit schrijf dat zijn eerste vraag zal zijn “Wat heb ik jou wel allemaal bijgeleerd?”. Wel schat: je leerde mij dat sociaal zijn geen zeer doet. Dat vriendelijkheid altijd werkt en dat je niet bang hoeft te zijn om een ommekeer te maken. Bij jou zie ik dat leergierig zijn je naar verschillende paden kan leiden en samen ontdekken we dat we met “gematigd in alles” het verste geraken. Van mij leerde je dat je niet iedereen hoeft te pleasen, dat je vriendelijk doch op afstand kan blijven en dat je elke ommekeer eerst even moet laten bezinken.

Toch blijven we nog steeds in onze kern diezelfde persoon als vijftien jaar geleden. Niemand moest zichzelf verloochenen en de relatie blijft als tandwielen draaien. Die wisselwerking en onze geschiedenis verstevigen elk jaar onze basis. We weten wat belangrijk is voor de andere en de onvoorwaardelijke steun in alle projecten die we willen aanpakken is goud waard. “Je moet doen wat je gelukkig maakt” is de basis van onze relatie. Ook de opvoeding van onze kinderen proberen we zo goed als mogelijk op elkaar af te stemmen en die staat volledig in dezelfde lijn als onze relatie: standvastig, doordacht en zonder veel tralalala. Een stevige fundering kan tegen een duw. Carrièreswitchen, baby’s die ineens tien jaar blijken te zijn, quarantaines die we zonder slag of stoot doormaken, elk jaar brengt nieuwe opportuniteiten. En elk jaar kan ik schrijven dat we blijven rocken in ons verhaal.

Hoewel de vlam blijft branden verlang ik toch naar een tête-à-tête waarbij we de voetjes onder tafel schuiven en een echte vlammetje tussen ons wordt gezet.