Piezewies

Een avondkat staart me aan op de stoep na mijn laatavonddienst. Haar gele bolleketten boren zich recht in de mijne. Ik piezewies maar ze reageert niet. Iets zegt me dat dit een kattin is. Ze mist het robuuste, het arrogante van een kater. Niettemin ben ik barslecht in het inschatten van kattengeslachten. Je kunt toch ook niet zomaar vragen om hun staart eens te mogen opheffen. Zelfs als het over katten gaat blijft een beetje beleefdheid wel aan de orde. Ze recht even haar rug en draait een toertje bij het jonge boompje in de elegante woonwijk alvorens ze het op een lopen zet.

Ik kijk mijn ogen uit in het centrum van de stad. Nieuwe en oude woningen wisselen elkaar af. Na mijn laatavonddienst doe ik niets liever dan overal binnen turen terwijl ik naar mijn wagen stap. Door halfopen lamellen zie ik Staf Coppens een camping opstarten. Hij en zijn broer -wiens naam ik altijd vergeet- knipperen grotesk aan een binnenmuur. Bij hun buren vergaap ik me aan de zachte sfeerverlichting. Ik ben immer nieuwsgierig naar het leven van een ander. Naar de keuzes die ze maken in hun interieur, welke brievenbus ze voor hun nieuwe huis plaatsen. Kunnen daar ook pakjes in? Alles heb ik gezien en in vraag gesteld. Hoe zouden ze leven? Werken ze overdag van thuis uit? Wat zien ze als ze uit hun raam kijken? Ik stap in mijn auto en glijd terug mijn eigen leven binnen. Verschrikte konijntjes staren me aan in het licht van mijn phares. Vorige week was er ééntje te traag, ik durfde niet in mijn achteruitkijkspiegel te gluren om de schade te aanschouwen. Bij mijn thuiskomst spreekt de stilte door de neergelaten rolluiken.

Frankie wacht op de eerste trede van de voordeurtrap.

Weer boren twee gele ogen zich in de mijne.